Een kort lontje

Zoals gezegd zijn we vandaag wat oude metalen gaan wegbrengen naar de oud ijzerhandel. De procedure is vrij simpel. Eerst de auto met aanhanger en bestuurder de weegbrug op. Dan, na het wegen de boel uitladen. We beginnen met uitladen van het ijzer. Daar na wordt op een apart weegpunt de overige metalen gewogen.
Als dat gebeurd is, ga ik weer op de weegbrug staan, totdat ik het sein krijg dat ik mag doorrijden. Vervolgens wordt de rekening opgemaakt.

na den arbeid even lunchen

Toen ik met de lege combinatie weer bij de weegbrug aankwam en daarop halt hield om weer gewogen te worden, kwam een bestelwagen het terrein oprijden. Omdat men bij aankomst moet wegen, moest hij dus gewoon zijn beurt afwachten. Maar nee dus. Meneer begon van achter het stuur wild te gebaren en te schreeuwen. Ik bleef rustig acht het stuur van de Matrix zitten in afwachting van het weegresultaat. Maar men had het bij de receptie nogal druk. Ieder op z'n beurt dus en geduld is een schone zaak.
Maar niet voor de nieuwe klant in de bestelwagen. Hij bleef druk gebaren en stapte heet gebakerd uit. Na wat scheldwoorden schreeuwde hij : "Als je daar op je reet blijft zitten, word je nooit geholpen jôh!" Ik lachte hem maar wat uit en riep dat ie zelf een stomme eikel is. Hij stiefelde al schreeuwend naar binnen, waar Sonja rustig stond te wachten. Binnen beklaagde hij zich over het feit dat ik de brug bezet hield. Er was daar afgezien van Sonja niemand. Sonja vroeg hem of hij soms overal voorrang heeft. Hij keek ook haar kwaad aan en liep toen het terrein op. Gelukkig voor hem duurde het nog even, voordat onze weeguitslag bekend was.