Het verzet tegen de dienstplicht nam in de jaren 70 alsmaar toe. Veel had direct te maken met de manier waarop volwassen jonge mannen behandeld werden. Ze waren verstandsloze wezens, die enkel geschikt waren om te doden, niet om (mee) te denken. Maatschappelijk was er al veel veranderd, maar binnen de kazernes niets.
Daar heerste nog de ondergeschiktheid als ziel van de dienst.
Veel dienstplichtigen verenigden zich in o.a. de VVDM. Er waren ook dienstweigeraars, zoals Hagenaar Ron Boot en dienstplichtigen die af wilden van de eed en de groetplicht. Er vond ook desertie en zelfs sabotage plaats. Er werden rechtszaken gevoerd, die resulteerden in vaak belachelijk hoge straffen. Zo werd een dienstplichtig militair tot 16 maanden cel veroordeeld, wegens niet groeten! Zo'n straf krijgt men tegenwoordig niet eens meer voor een moord.
Er werden ook jonge mannen goedgekeurd, die eigenlijk afgekeurd zouden moeten worden. Ze kwamen snel fysiek of geestelijk in ernstige problemen. Een aantal overleed tijdens de eerste de beste veldloop. Soms was het gevolg grappig, zoals toen een psychisch ongeschikte dienstplichtige naakt op het appèl verscheen. Anderen reageerden heftiger met o.a. mishandeling en zelfs doodslag als gevolg. Er werd ook veel spullen en zelfs wapens gestolen. Een soldaat schoot thuis een Uzi in de woonkamer leeg, omdat ie mot had met zijn ouders. Gelukkig ging het om losse flodders.
Ondanks de fouten van Defensie bij de selectie en indeling, werden alleen de dienstplichtige daders zwaar gestraft. Redacteuren van een VVDM blad Luctor(?) kregen ook straf wegens opruiende taal in een ingezonden stuk. Dat stukje was anoniem geplaatst. Ondanks dat de redactie duidelijk had aangegeven niet verantwoordelijk te zijn voor de inhoud ervan, werd ze veroordeeld.
Op onze kazerne in Zuidlaren nam in de zomer van 1970 een chauffeur, Hoefkens, op gedenkwaardige wijze afscheid van een eerste luitenant. De hele kazerne stond aangetreden toen het afscheidsfeest begon. Hoefkens zei in zijn toespraakje, dat de luit, de plaatsvervangend compagniescommandant Geersing, de enige officier in het hele bataljon was, die wij als mens gekend hebben, die mens is gebleven en met wie humaan contact mogelijk was. De rest noemde hij een stelletje dominante machtswellustelingen met dictatoriale trekjes. Ik heb nadien geen mooiere en vooral realistischer toespraak meer gehoord. Hahaha! Het gegrinnik van alle aanwezige dienstplichtigen inclusief die van het bataljonspaard was duidelijk hoorbaar. De rest was met stomheid geslagen.
Soldaat Hoefkens werd hard aangepakt en kreeg tien dagen verzwaard arrest opgelegd. Ook zijn beide 'medewerkers' kregen straf net als zo'n 50 anderen uit zijn compagnie, die aangegeven hadden achter de tekst te staan. Maar het verzet ging voort.