Met de aanhangwagen op pad

en het duurt maar en duurt maar

Vandaag zijn we met een aanhangwagen op pad geweest. Nadat we de wagen hadden opgehaald, hebben we er eerst een gedemonteerd wandmeubel ingegooid. Die mocht van de eigenaresse naar de milieustraat. We zouden eigenlijk met een bedrijfsauto gaan, maar die had weliswaar een trekhaak, maar geen witte kentekenplaat. En dus bleef de aanhangwagen aan de Matrix hangen. We reden met een aangepaste snelheid richting Nijmegen, waar een vrachtje op ons wachtte. Al snel bleek dat 80 - 85 km uur over de A50 te langzaam was voor veel vrachtverkeer. Wij, en wij niet alleen, werden constant ingehaald door grote combinaties, die rond de 90 reden. Soms duurde die inhaalmanoeuvres minuten lang, omdat het onderlinge verschil in snelheid misschien net 3 km/uur was.
Dus werd het gaspedaal iets verder ingedrukt. Om te voorkomen dat ik de verkeersboetepot zou spekken, bleef ik op gepaste afstand van een vrachtwagencombinatie rijden. Een wat suffige manier om geld te besparen. Maar het is niet anders.
Op het afgesproken adres werd een pallet met een stapel plafondplaten op de wagen geplaatst. Het geheel woog weliswaar minder dan de maximum toegestane laadgewicht van 750 kg, maar al met al toch merkbaar zwaar. Het pakket was geheel emt folie omwikkeld en stond stevig in de bak. Voor vertrek werd de boel vastgesjord en ging er een net overheen. Ook dat scheelt weer een bekeuring, niet waar?
Na een probleemloze thuisrit was er gelukkig een heftruckje geleend, om de pallet van de wagen te halen. Onze derde boodschap was wat dichter bij huis : Ermelo. Daar wachtte ook een pallet met plafondplaten en een partij ophangrails. De verkoper was niet voorbereid op onze afspraak en moest alsnog door allerlei toestanden voordat die pallet ook op de wagen stond. Nadat dat vrachtje ook was afgeleverd, brachten we de aanhangwagen weer terug. We waren vanmorgen rond half elf vertrokken en waren half zes weer thuis. Bekaf, maar voldaan. Klussen geklaard!