Ik zie mezelf in een uitzichtloze situatie van ziekte geen lange lijdensweg afleggen tot mijn dood. Daar heb ik geen zin in. Ik heb het een paar keer van heel dichtbij meegemaakt. Het probleem is, dat ik daar te weinig over te zeggen heb. Tenzij ik van een brug of voor een rijdende trein spring. Maar ja, daar zijn anderen niet blij mee. Komt bij dat ik tegen die tijd fysiek niet in staat zal zijn mijn ziekbed uit te komen.
Er zijn rituelen bekend waarin een ouder, ziek iemand zich bewust terugtrekt uit de gemeenschap waarvan hij/zij deel uitmaakt. Bewust, omdat men de anderen niet met zijn/haar ziekte lastig wil vallen. Ze doen me denken aan het gedrag van katten, wanneer ze hun einde voelen naderen. Die verstoppen zich vaak, om rustig te sterven.
Maar wat als je niet ziek bent en uit het leven wilt stappen. Oké, volgens mij ben je dan ook wel ziek maar op een andere manier; levensmoe of zoiets. Of je wilt graag bij een overledene zijn. Maar ja, er zijn in ons land zoveel regeltjes waar iedereen zich aan moet houden. Nou ja, iedereen. Misschien gelden ze niet voor vluchtelingen.
Op haar sterfbed zei ik tegen mijn moeder dat ze mocht gaan. Ben ik dan al strafbaar? Ik heb haar immers geholpen c.q. aangemoedigd heen te gaan, omdat ze het zo graag wilde? Ik zag die hulp toen ook als een deel van mijn liefde voor haar. Haar loslaten en laten doen wat ze graag wilde : sterven.
Soms vraag ik me af of er soms iets heel anders achter de starre houding van de overheid en de medische wereld zit. Iets dat met geld te maken heeft. Zoals menige dierenarts eerst al zijn medicijnen moet uitproberen op je zieke huisdier, voordat hij besluit het een laatste spuitje te geven. Wat het huisdier daarvan vindt, weet ik niet. Ik vind beide kanten erg pijnlijk. Onnodig rekken van een leven met ondraaglijke pijn en ook nog de anderen financieel een poot uitrukken. Ik zeg : "Laat iedereen die een eind aan zijn leven wil maken op een waardige manier gaan."