Gisterochtend vroor het nog, toen ik voor acht uur Fenna uitliet. Geen punt voor mij, want ik was er op voorbereid. De avond ervoor had ik al speciale motorkleding opgedoken, want ik ging een rit maken in een zijspan! Een goede kennis van mij had mij daarvoor uitgenodigd en gelukkig was de agenda voor de zaterdag voor mij nog leeg.
Ik meldde me stipt om 10.00 uur op de aangegeven locatie, een camping waar een hele batterij zijspannen van de 'die hards' (waaronder ook een paar vrouwen en Vlamingen!) stond. Daar werd ik welkom geheten door mijn gastheer Luijt. We begonnen met een kop koffie en maakten daarna een rondje langs zo'n dertigtal motoren van de leden van de Ural Dnepr Club Nederland, waarvan de meeste met zijspan. Ik kreeg een uitgebreide uitleg over de motoren waaronder behalve Urals ook andere merken aanwezig waren. Hier en daar werden nog de laatste technische controles uitgevoerd en gesleuteld.Mij werd een paar keer gevraagd met wie ik mee zou rijden. Na het noemen van Luijt's naam, werd mij veel sterkte toegewenst. Was dat afgesproken werk, of....? Hoewel ik op dat moment niet bekend was met de rijvaardigheid van mijn gastheer, werd ik niet bang. Ik had eens goed naar het zijspan gekeken en zag direct wat ontsnappingsmogelijkheden.
Tegen 11.00 uur hesen we ons in dikke kleding. Ik had een col en helmmuts mee, handschoenen en een gevoerde regenbroek. "Kom maar op met de kou", dacht ik nog, want ik had er zin in.
Ik zag al snel dat ik de verkeerde helm had meegenomen. Zo'n modern ding hoort eigenlijk niet op zo'n nostalgisch ogende retro motor. Aan de andere kant kreeg mijn nieuwe helm zijn vuurdoop, of beter vriesdoop. Ik nam plaats in het zijspan van de spartaanse driewieler. Luijt startte het boxer-blok met een ferme trap op de kickstarter. Zo hoort het! Geen decadente startmotor, maar kicken.
De tocht voerde ons door het Gooise landschap afgewisseld met een klein stukje over secondaire wegen. Hoewel de zit spartaans was, had ik niet echt last van de oneffenheden in de vele landweggetjes.
Met maakte gebruik van een eenvoudig doch logisch systeem om de colonne op de juiste koers te houden. De voorste motor rijdt de route, terwijl de achterste de rij sluit. De rijders tussen kop en staart geven bij toerbeurt aan welke richting men genomen heeft bij kruisingen, door in de rijrichting te stoppen en te wachten tot het een na laatste span gepasseerd is. Dan wordt daarachter weer aangesloten.De eerste en laatste keer dat ik in een zijspan het gezeten, was eind jaren 80. Een collega van mij reed toen een MZ combinatie. Het was toen ook al een bijzondere ervaring, die ik graag een keer nogmaals wilde meemaken. Als bakkenist genoot ik van het mooie polderlandschap en maakte onderweg wat foto's. De smalle wegen met de vele bochten werden door Luijt Streuer en bakkenist Willem Schnieders met gemak genomen. Ik mag toch met enige trots zeggen, dat ik als rookie met mijn verkeerde helm geen enkele keer uit het bakkie ben gevallen. De zon brak door, maar ik voelde de temperatuur niet bepaald stijgen. We passeerden o.a. Vesting Naarden, Ankeveen, Nederhorst Ten Berg en het witte huis van Lou de Palingboer..eh.., Muiden dus.
In de dorpjes was het een gezellige zaterdagse drukte. Velen keken vol bewondering naar de passerende zijspannen. Niet iedereen keek blij. Een mevrouw kneep opzichtig haar neus dicht en trok een vies gezicht toen we passeerden. Ik had direct medelijden met haar man. Maar ze had meer weg van een oude vrijster.Het was een uur of een, toen we aan de lunch gingen. Mooi op tijd, want deze rookie begon na ruim 2 uur toeren wat kou door de rits van zijn jack te voelen. Gelukkig had Luijt een extra jas in de bak liggen.
In een gezellig, klassiek (jaren 50) Amerikaans restaurant Charley's all American Diner, aan de noordkant van Nederhorst T B, gingen we uit de (boven) kleren en genoten daar van een lunch en de welkome warmte. We zetten onze tanden in uitsmijters, omeletten, broodjes kroket en hamburgers en spoelden de kelen met hete koffie en ik thee.
Het was voor mij erg lang geleden dat ik bij zo'n lage temperatuur op een motor had gezeten. Toen (2004!) werkte ik nog voor de bieb en reed ik op de CB1100 bijna dagelijks tussen Lelystad naar Almere. Vandaar dat het weer bij mijn besluit de uitnodiging te accepteren, geen enkele rol heeft gespeeld. Tegen een uur of drie zetten we de trip voort met als einddoel de camping, waar we een uur later aankwamen. Ik heb er een leuke motorervaring aan overgehouden. Mijn nieuwe helm voldeed naar verwachting. De rijstijl van mijn gastheer heeft bij mij geen enkel moment van onzekerheid, laat staan angst opgeroepen. Ik hoefde me na die leuke rit dus niet te verschonen. Luijt : hartelijk dank!