Vlak voor me stopte een auto. Mevrouw ging inparkeren, maar deed dat op typisch vrouwelijke manier. Gevolg was dat ze de koplamp van een geparkeerde auto kapot reed. Ze schrok zichtbaar, keek vlug om zich heen en reed weg. Wat een vandaal! Wat verderop parkeerde 'mevrouw Vandaal' haar auto alsnog en liep gehaast de supermarkt in.
Ik besloot de gedupeerde te helpen en schreef een briefje met de tijd, het kenteken van de weggereden auto en ons telefoonnummer. Ik plaatste het kattebelletje onder de ruitenwisser van de beschadigde auto. Omdat het nogal warm was, besloot ik met de hond op een andere plek in de schaduw te gaan staan. Ook vanaf mijn nieuwe positie kon ik de beschadigde auto zien. Niet veel later zag ik mevrouw Vandaal weer uit de supermarkt komen. Ze keek naar de plaats delict en zag blijkbaar mijn briefje. Ze liep naar de auto, terwijl ze nadrukkelijk om zich heen keek. Bij de auto aangekomen liet ze ter hoogte van de voorkant van de auto opzettelijk haar sleutels op de grond vallen. Nadat ze die had opgeraapt, griste ze met een vloeiende beweging het briefje onder de ruitenwisser vandaan, verfrommelde het en stopte het propje in haar broekzak. Daarna vertrok ze haar in eigen auto, terwijl ze de beschadigde in de gaten bleef houden.
Zo'n 10 minuten erna verscheen de eigenaresse van de beschadigde auto. Ze zag de schade en stond er met beide handen voor haar mond verschrikt naar te kijken. Ik liep naar haar toe en vertelde haar over de toedracht en de handelwijze van mevrouw Vandaal.
Vervolgens schreef ik nogmaals het kenteken, tijdstip en wat aanvullende informatie op samen met ons telefoonnummer. Ze was er zichtbaar blij mee. Een paar weken later belde ze nog even om te vertellen, dat de schade hersteld was. Ze zei ook dat mw. Vandaal in eerste instantie zei niets van de aanrijding gemerkt te hebben. Totdat ze het hele verhaal te horen had gekregen. Toen waren het opeens haar emoties, die haar parten speelden. Ja, ja.