Druk, druk, druk

Er zijn mensen die beweren het erg druk te hebben. Nader onderzoek van mijn kant leerde me telkens weer, dat ze het helemaal niet druk hebben. Ze maken zich druk. Vaak hoor ik dan : "Ik moet nog dit, ik moet nog dat...." Nou, er valt dus niets te moeten. Afgezien van gezond en gelukkig zijn.
Vaak zetten die druk doende mensen zichzelf op de automatische piloot. Bewust met dingen bezig zijn kunnen ze nauwelijks. En tja, dan doe je al snel te veel, verkeerd en te haastig. De kunst is om in alle omstandigheden rustig te blijven. Zelfs als er plots een poes de weg oversteekt en ik met 80 km/uur kom aanrijden, blijf ik rustig. Ik rijd bewust en dus weet ik op elk moment hoe de situatie om mij heen is. Of ik een noodstop kan maken of kan uitwijken (na eerst wat geremd te hebben!) of dat ik gewoon het stuur met beide handen stevig moet beetpakken en boem! over de kat heen moet rijden. Dat laatste gedwongen door de situatie om mij heen. Niet alleen ander verkeer, maar ook obstakels zoals hekken, vangrails en bomen. En liftende arme studenten niet te vergeten. Noem het maar een ontspannen vorm van crisismanagement.
Zo probeer ik ook te leven. Wie bewust leeft, ziet en hoort ook veel meer. En geniet ook meer. Bewust leven is altijd veel beter dan het bekende juffrouw Mier tuut tuut tuut, wat heb ik het druk leven. Slecht voor je hart en je omgeving.

De Lidl in Dronten

De Lidl is van plan een vestiging te openen hier in Dronten-West. Nou, de pleuris is uitgebroken onder bepaalde middenstanders. Die zeurpieten gaan voor hun klanten invullen waarom zo'n Lidl daar niet moet komen of enkel op een bepaalde locatie. Een plek buiten de dorpskern is niet wenselijk, want dan komt er minder winkelend publiek, zo wordt beweerd. O ja? Er wordt zelfs beweerd dat de komst in West ook gevoelig ligt voor o.a. Biddinghuizen. Hoezo? In dat dorp is al een Lidl. Als de klanten uit Dronten die nu naar B'huizen rijden wegblijven, is er wat Lidl betreft niets aan de hand. Wij gaan zelf geregeld naar de Lidl in B'huizen en/of Kampen. We gaan dan niet naar andere winkels daar. Dus, dat maakt niets uit. Broekzak, vestzak.
De klagende ondernemers vinden dat Lidl in het huidige winkelcentrum moet komen. Dan komt er meer aanloop in de dorpskern. Wat een stelletje dorpskruideniers zeg! Ze hebben de Lidl nodig om hun eigen zaak te kunnen bestieren. Ik zou zeggen : word eens ondernemer, geen klager. In het centrum is geen pand beschikbaar tenzij je de Lidl ook wilt bombarderen tot een kruidenierswinkel.
Toen wij een winkel begonnen op een industrieterrein begon ook een aantal ondernemers daar te klagen. Kinnesinne, want bij ons was het druk. In plaats van mee te liften, ging men vervelend doen.
Voor de kruideniers hier in Dronten zal het ultieme zijn, wanneer men enkel bij de Lidl mag kopen op vertoon van vijf actuele kassabonnen van vijf verschillende andere winkels.

Opgelucht na diagnose

Nee, met mijn gezondheid is niets mis. Afgezien van een opkomende keelontsteking. Helaas is het medicijn Superol uit de handel genomen. Die gele pilletjes, opgelost in water wisten zo'n beginnende keelontsteking na gorgelen te stoppen. Het schijnt dat die pilletjes vervangen zijn door een soortgelijk product genaamd Superspoel. Maar ik heb nog geen drogisterij en/of apotheek kunnen vinden die dat middel in het assortiment hebben. Het is wel via webwinkels verkrijgbaar, dus...
Mijn opluchting betrof de kriksteunen van de Ducato. Ik ben vanmorgen naar een Ducato specialist gereden, die ik (na een tip) op Marktplaats tegen het lijf was gelopen. Hij is nota bene hier in Dronten gevestigd. Het bedrijf is gespecialiseerd in het inbouwen van Fiat Ducato motorblokken, maar doet ook onderhoud en laswerk.
Daar aangekomen legde ik de eigenaar het probleem voor. Hij kroop onder de wagen en had al snel zijn conclusie getrokken : "Niets aan doen! Gaat enkel veel geld kosten." Kijk, daar heb ik wat aan. Maar hoe zit het dan met het opkrikken van de wagen? Meneer adviseerde mij de originele schaarkrik weg te gooien en een goede potkrik aan te schaffen. Ik had ook goed nieuws voor hem, want ik heb al twee van die potkrikken. Hij nodigde mij uit even naast hem te komen liggen. Samen keken we onder de wagen, terwijl een Poolse monteur toekeek. Nee, we gingen niet krikken. Meneer liet zien waar ik de potkrik zou kunnen plaatsen. En dat waren nogal wat alternatieven. "Gewoon het geld in je zak houden", adviseerde hij nogmaals. Toen we daar toch al zo gezellig naast elkaar lagen, vertelde hij dat het bedrijf al heel wat campers met Ducato / Fiat onderbouw gedaan had. Hij liet een foto zien van een camper waarvan afgelopen week een stuk carrosserie van bijna twee meter is vervangen vanwege roest. Toen vroeg ik hem wat hij van de staat van het chassis vond, zei hij : "Voor zo'n oude wagen, heel goed. Probeer hem zo te houden." Omdat de wagen soms ook in de wintermaanden gereden wordt, adviseerde hij mij in oktober een afspraak te maken. "Dan gaan we de onderkant goed schoonmaken en een antiroestbehandeling geven. Dat kost je hooguit 200 - 250 euro. Dat is het beste om de wagen in deze conditie te houden", zei hij. Later keken we ook even onder de motorkap.
Hij vond het motorblok mooi en schoon. Ook over het aangetaste spatbord hoefde ik me geen zorgen te maken. Meneer zag wel dat het uiteinde van een chassisbalk roestig was : "We kunnen dat stukje weg slijpen en er een nieuw stukje op lassen. Dat is zo gebeurd."
Hij gaf nog een tip voor wat betreft het rijden. De vijf versnellingsbak is een omgebouwde vier bak. "Je kunt beter harder dan 60 rijden in z'n 4 voordat je naar de vijfde overschakelt. Bij lagere snelheden krijgt de 5e versnelling weinig smering. Dat weet ik dan ook weer. Zijn conclusie : een mooie, goed wagen. Alleen het laswerk onder de wagen (drie stukjes plaatwerk) vond ie wat lelijk gedaan. De lasser had de naad moeten slijpen, zodat ie mooier afgewerkt is. Toen ik afscheid nam en hem bedankte, benadrukte hij nogmaals : "In oktober een afspraak maken hoor! Anders is het zonde van die wagen!" Dus dat doe ik maar. Ik vertrok opgelucht.

Achteraf gezien

Even de Ducato koe in de kont kijken. Als ik de balans opmaak, dan ben ik zeer tevreden met onze camper. Zowel met de bus zelf als de totale kosten. En toch. Als ik de tijd terug kon draaien had ik toch gekozen voor het zelf ombouwen van een goede tweedehands bus. Om de Ducato op een hoog niveau van technische staat te krijgen, moesten kosten gemaakt worden. Die waren weliswaar vooraf ingecalculeerd, maar we hebben het dan nog steeds over een bus uit 1994.
Als ik een jongere bus had gekocht en die had omgebouwd tot camper waren de totale kosten weliswaar even hoog geweest, maar hadden we een aanzienlijk jongere bus gereden. Nee, we hebben geen spijt van deze bus. Komt bij dat ik er flink wat van geleerd heb. Niet alleen over campers en de wettelijke regelgeving, maar ook over techniek. Afgelopen week bleek ie toch weer op alle fronten prima te bevallen. Niet alleen op de camping, ook op de weg.
Overigens ging het op de camping mis met het waterpompje van het wastafeltje. Toen we de kraan wilden gebruiken hoorden we geen zoemend geluid. Het mechanisme van het pompje bleek vast te zitten. Het asje waar het schoepenrad op zit zat onder de roest! Ik zag de kunststof behuizing gevaarlijk bol gaan staan en warm worden. Stom, en toch had ik dat pompje voor de winter schoon en droog gemaakt. Gelukkig had ik nog een reserve. Thuis. Die heb ik er nu opgezet. Maar dusdanig dat ik het pompje in de wintermaanden binnen kan opbergen. Ik heb aan de bedrading van de pomp een stekker gemaakt en aan de kraankant een contactdoosje.
We rijden meestal rond de 110 km/uur. Een mooie snelheid om geen last te hebben van vrachtverkeer. Inhalen gaat ook erg soepel. Veel soepeler en sneller dan met de auto met caravan erachter. Ondanks dat het een 'gewone' 2.5 diesel motor is. Tijdens het inhalen gaat de naald van de snelheidsmeter richting de 130 km/uur. Hard zat. Nee, we hoeven echt geen turbo versie. En wat de inrichting betreft ; voor ons is en blijft het kamperen. Lekker weg uit de comfortzone.

Asperges!

We zitten in een gebied waar o.a. asperges geteeld worden. Tja, dan ontkom je er niet aan om ook iets van dat witte goud in te slaan. Op de laatste dag van ons verblijf in het Limburgse besloot ik toch maar wat van die witte stengels te gaan kopen. Tijdens een van onze fietstochten passeerden we een groentewinkel annex aspergekwekerij. Daar ben ik vanmorgen alsnog naar toe gereden. Ik moest wel weer de Maas over om bij die winkel te komen. Sonja bleef achter bij de camper om alvast met de voorbereidingen van ons vertrek te beginnen. Met Fenna als toeschouwer annex in-de-weg-loper.
Inclusief de oversteek was het ongeveer 6 km fietsen. Dus dat viel best mee. Onderweg maakte ik nog even een foto van een fraaie oude kasteelboerderij genaamd Kaldenbroek. Al rond 1400 wordt het pand al in geschriften genoemd als Huys tot Caldenbroick. Oorspronkelijk was het een kasteel dat rond 1550 door de Spanjaarden geheel conform hun volksaard werd geplunderd en gesloopt. Het huidige kasteel dateert uit de 16e eeuw en staat op de Monumentenlijst. Het veerpontje dat mij over het water moest brengen lag langs de kant te wachten. Op mij, want ik was de enige die de oversteek á 70 eurocent maakte.
In de winkel, een soort kas, was een groot aanbod van fruit, groenten, sapjes, aardappels enz. Ik kon kiezen uit verschillende kwaliteiten van de asperges. Eerlijk gezegd zag ik niet direct het verschil tussen al die witte stengels, die onder theedoeken waren afgedekt. Maar de eigenaresse hielp mij vriendelijk met het kiezen. Voor een euro extra kon ik de aankoop laten schillen. Ik had de schilmachine al zien staan en ik wilde dat ding weleens zien werken. Mevrouw zette het apparaat aan en stopte een asperge in zijn bek. Ik zag dat het staafje door blauwe draaiende rollers door de machine werd getrokken. Onderweg passeerde het diverse schilmesjes, die elk in een andere stand stonden. Dusdanig, dat het ronde geval van alle kanten geschild werd. Tenslotte werd de kale asperge in een bak water uitgepoept. Ik bekeek het proces met de nodige leergierigheid. De machine was in wezen een heel erg simpel concept. Je kunt er ook wortels in stoppen of iets anders dat recht en lang is en dat aan een schilbeurt toe is, fantaseerde ik. Ik werd wakker geschud doordat mevrouw "Klaar!" riep. Ze pakte de geschilde asperges uit het bakje met water en verpakte ze in een leuk pakketje dat met een rood-wit-blauwe strik werd dichtgebonden.
Weer bij de Maas aangekomen had ik geluk. Het pontje was onderweg naar deze kant. Ik maakte nog ene praatje met een meneer met een vouwfiets. Zijn veters waren los en ik maakte hem daarop attent. Meneer wist ervan, deed er niets aan en begon te vertellen over een stoombootje dat naast ons op een helling stond. "Dat was van mij, maar ik heb hem moeten verkopen", zei hij wat triest. Meneer kwam mij niet bepaald helder over. Een blik in zijn fietstas leerde mij waarom. In de tas zag ik een stuk of zes flesjes bier rechtop staan. Met dop. En drie zonder dop. Hij ging aan de overkant op een bankje naar het water kijken, zei hij. Toen we aan de overkant waren zei hij hoopvol : "Misschien koop ik mijn bootje volgend jaar weer terug!" Ik nam afscheid en trapte naar boven. Onderweg dacht ik : "Volgend jaar dus. Zou hij dan genoeg lege flessen hebben om van al het statiegeld zijn bootje terug te kopen?"

Gezeur over ouderen

Tijdens het zeer zonnige weer hoorde ik toch weer iemand zeiken zeuren over de baby-boomers. De laatste genieten na een lange periode van hard werken nu van hun pensioen en dat wordt hen niet door iedereen gegund. Wij, baby-bomers, zouden meer geplukt moeten worden ten behoeve van de jongere generatie. Dat komt mijn nogal erg socialistisch over. De jongere generatie moet niet zo zeuren. Wij mochten de eerste AOW ronde betalen. Dat deden we zonder morren. Omdat we respect hadden voor de oudere generatie en hen dankbaar waren.
Ik zie het als volgt. Toen ik in de jaren 70 aan het werk ging, was werken en leven nog ouderwets van aard. De tering naar de nering zetten en proberen te sparen. Een gulden kon ik maar één keer uitgeven, zo was mij geleerd. Ik weet dat veel tijdgenoten op de huizenmarkt 'gespeeld' hebben om zodoende aan de stijgende verkoopprijzen flink te verdienen. Daar deden wij niet aan mee. Sonja paste op de kids en ik werkte. We deden het van één inkomen. Toen Sonja later kon gaan werken, was haar inkomen extra. We gingen geen rare dingen doen. Wel leuke en aan anderen denken deden wij ook. Wat er op verantwoorde wijze met het geld moest gebeuren wisten we wel.
Later, vooral na de invoering van de euro, stegen de kosten enorm. In plaats van de tering naar de nering te zetten, begon de jongere generatie op grotere voet te leven. Aangezwengeld door de financiële wereld. Ook daar zat een nieuwe generatie. Er werd erg veel geleend. een dubbel inkomen was een must vooral voor wie geen zin had om thuis de kids te verzorgen en op te voeden. Men betaalde liever voor de opvang. Vakanties gingen ook gewoon door. Liefst twee keer per jaar. En men wilde per se een koopwoning; bij voorkeur boven de twee ton en helemaal klaar om zo in te trekken. De kwaliteit van het werk duikelde naar beneden, dus op vakmanschap kon je niet meer rekenen. We worden van alle kanten bedonderd. Kortom, de jongere generatie heeft het zichzelf financieel heel erg moeilijk gemaakt, door veel meer te willen dan de zilvervloot binnenbracht.
Om dan te gaan roepen dat wij baby-boomers het veel te goed hebben, slaat nergens op. Ga eerst maar met beide voetjes weer op de (financiële) vloer staan en de tering naar de nering zetten. Wat jullie nu financieel doen, haalden wij niet in ons hoofd. Een kwestie van gezond verstand.

Een hangplek voor ouderen

De beheerder / eigenaar van dit resort is bezig met het bouwen van een uh... bouwwerk. Het moet een soort ontmoetingsplek worden voor de camperaars. Het is een overkapte plaats, waar straks ook een stookplaats komt. En natuurlijk komen er bankjes. Daar kunnen de bezoekers bijeenkomen voor de sociale cohesie dus. De dames kunnen daar al kwebbelend handwerken en koffie leuten, terwijl de mannen hout zagen en hakken, het vuurtje opstoken en andere gevaarlijke dingen doen, die hun leven niet alleen leuker, maar ook korter maken. En dat van de vrouwen aangenamer. Ik bedoel hun klussen maken het aangenamer voor de vrouwen.
Het is op deze grond gemakkelijk bouwen. Er is geen heiwerk of fundament nodig. Gewoon op de koude grond. De beheerder vertelde, dat hij al de inkomsten van de camping weer terug laat vloeien in de camping. Hij hanteert dus een gesloten financieel systeem. Dat zouden ze met ons zorgsysteem ook moeten doen, in plaats dat bestuurders er met dikke bonussen vandoor gaan.
Het aantal ouderen met een camper neemt flink toe. We zien ze hier dagelijks aankomen en vertrekken. Allemaal grijze hoofden, met uitzondering van bepaalde vrouwen, waarvan iedereen weet dat ze grijs haar hebben, maar dat liever gekleurd dragen. Ik ben alleen niet zo gecharmeerd van die grote rijdende huizen met op het dak een enorme ufo en aan de achterzijde een schuur waartegen een fietsendrager gemonteerd is. Ik ben meer van het minimalistische. Dus slaat mij niet de schrik om het hart, omdat ik de frituurpan of de Dyson of mijn super e-bike ben vergeten. Ik hoef ook niet naar Sonja te roepen : "Schat, ben je boven of in de badkamer?" Kortom, een knusse bus is voor ons prima. Maar ieder zijn meug. Ik ben benieuwd hoe de hangplek voor ouderen er straks zal uitzien.

Naar Venlo

En weer terug. Dit keer zijn we via Grubbenvorst en Blerick naar de Limburgse grensplaats Venlo gereden. Onderweg kwamen we mooie locaties tegen. Maar eenmaal de Maas over, was het een drukke bedoening. Net de Randstad. We waren in Venlo, een stad met een faam en een naam. Voor alle zekerheid parkeerden we de fietsen en aanhanger dit keer in een bewaakte stalling. Vanwege de drukte en het feit dat we Fenna mee hadden, maakten we maar een korte wandeling door het centrum. Wat veel Duitsers liepen daar zeg! Ik waande me weer in Katwijk aan Zee in de zomermaanden van eind jaren 60. Opvallend was dat er geen Bratwurst, maar wel veel Backfisch aangeboden werd. Erg veel kibbeling- en Pommesfrites- tentjes. Geen zee in de buurt. Wel de mooie Maas.
Toen ik samen met Fenna onder een boom op een bankje zat te wachten op de winkelende Sonja, kwam er een Duits stel op ons af. Meneer ging pal voor me staan, haalde diep adem en riep (alsof ik doof was, of kende hij mij?) : "Praaimart?!" Hij spreidde zijn armen á la Ich habe es nicht gewusst. Kijk, ik zou als toerist eerst vriendelijk groeten en vervolgens beleefd vragen : "Weet u misschien waar de Praaimarkt is?" Maar ja, het was een ras Duitser, want bij het woord Praai (of was het Prei?) ging zijn mond helemaal open. Ik hoorde de echo van de geluiden in de omgeving en zag twee slecht gevulde kiezen en geel tandplaque. Zijn partner keek uit schaamte de andere kant op.
Omdat ik inmiddels al heel veel Noord Afrikanen in dat stukje Venlo had gezien zei ik geheel aangepast : "Ich niet von hier!" Maar dat zal die Duitser al eerder begrepen hebben. Hij keek mij sip aan, maakte een wegwerp gebaar en liep door. Later zei Sonja, dat ie misschien de Primarkt bedoelde. Die goedkope winkel waren we eerder gepasseerd. Dat zou kunnen.
Tja, veel Noord Afrikanen hier. Zo ver van de (Middellandse) zee helemaal in Venlo aangekomen om vandaar uit in gemakkelijk verkregen dikke Audi's Duitse pinautomaten op te blazen. Maar er zijn gelukkig ook goede onder hen.
Ik vond de omgeving van de Maas erg vies. Overal kwam ik zwerfvuil tegen. Bij een kade stond een aantal snacktentjes. Aan de andere kant van de kade, de oever van de Maas, wemelde het van lege blikjes,plastic bakjes en zakjes. Een stukje forensisch onderzoek van mijn kant : Zittende op de kademuur werd de inhoud genuttigd en liet men de verpakking blijkbaar zo uit de handjes vallen naar beneden. Ondanks de aanwezigheid van prullenbakken bij de eettentjes. Smeerlappen!
Voor Fenna maakte dat alles niets uit, want ze dook het koude Maaswater in. We genoten nog even van het fraaie uitzicht, door al het vuil de rug toe te keren.
Onze fietsen en de kar van Fenna stonden er nog. Duitsers zijn toch ook wat veranderd. We verlieten de drukke stad om langs de Maas naar het noorden te fietsen. Ook daar zagen we geregeld teksten in het Duits. Dus weet ik dat asperges in het Duits Spargel heten en gestoken worden door Polen, die op hun beurt geplukt worden door Limburgers, die op hun beurt met een zachte G genieten in hun fraaie provincie, ver van Holland. Het leven is complex en toch mooi.
We besloten bij Grubbenvorst de Maas over te steken. het werd onze tweede tocht met dit pontje. De prijs was ook nog hetzelfde, maar dat komt omdat de nieuwe regering nog samengesteld moet worden. In dat pittoreske dorp hebben we een kop thee gedronken onder een zeer grote parasol. Want de zon scheen nog steeds volop. Toen we weer in de bosrijke omgeving waren, kon Fenna weer haar lol op. Rennen tot aan de camping. Daar aangekomen zette de Friezin een spurt in, want ze had de kat van de beheerder gezien. De kat bleek slimmer. Maar vergeleken met een Friezin is iedereen en alles slimmer.

Met gezond verstand

Ik lees dat Danny Blind ontslagen is. Zou de KNVB weer voor een Ajax-fan kiezen in plaats van voor een echte ervaren coach? Blind is er niet in geslaagd om van al dat talent een geolied en vooral gemotiveerd elftal te kweken. Jammer. Slechts weinigen wilden voor Blind voetballen. Maar wij hebben afgelopen zaterdag weer extra goedkoop getankt.
Een bijstandstrekker klaagt dat ie het advies heeft gekregen afstand te doen van zijn huisdieren. "Na al mijn kinderen, willen ze nu ook mijn beestjes afpakken", aldus de klager. De kinderen zijn hem door Jeugdzorg afgenomen. Nou dan weet ik het wel weer. Als je niet eens voor je kind wilt zorgen, wat moet je dan met dieren? Egoïst.
Mensen kunnen soms zo vreemd reageren. Zo las ik een tijdje geleden over een jongen die door het snuiven van gas doodgegaan is. Ik dacht (op mijn manier) : "Hè, dood door gas? Hoe kan dat nou?!" Oké, er zijn 6 miljoen Joden omgekomen door dat goedje. Maar dat zullen ze op school vergeten zijn te vertellen. Of misschien zat er geen Geschiedenis in het pakket, dat zou ook nog kunnen. Ik moet niet altijd de docenten de schuld geven.
Nog even en op scholen geven robots les. Ik ben benieuwd hoe de moderne ouders verhaal gaan halen bij zo'n elektronisch ding. Misschien krijgen die zeurende ouders een nieuwe vorm van spanningen : digi-stress. Ze kunnen hun agressie-ei niet meer kwijt. Zo'n robot zal geen emoties kennen. Hopelijk kan ie wel van zich afslaan. Want er zijn ouders, die hun handen niet thuis kunnen houden. Een robot-docent met een taser zal ook beter de orde in de klas kunnen handhaven. Een kwestie van met zijn vingertje wijzen en....

Uitslapen en fietsen

Horst

Om de zomertijd wat dwars te zitten, hebben we op de maandagochtend uitgeslapen. 't Is wat anders dan naar je werk gaan. 's Morgens hebben we rustig aan gedaan. Ik wilde een kijkje op het dak van de camper nemen, maar daar had ik een laddertje voor nodig. Ik klopte bij de beheerder aan, maar die zei in principe niets, maar dan ook niets uit te lenen. "Ja, misschien een pen", zei hij lachend. Ik begreep hem wel, want zijn bedrijfsfilosofie is vrij simpel en recht toe recht aan. Hij is af te leiden van een bordje in de sanitaire ruimte. Daar staat geschreven : "Er is hier geen wastafeltje . U kunt uw handen buiten links om de hoek bij het kraantje wassen. Mocht u hier moeite mee hebben, dan verzoek ik u in uw eigen camper uw handen te wassen." Met andere woorden niet zeuren, want je hebt toch een camper? Prachtig! Lekker zakelijk, zonder smuk.

kasteelpark Ter Horst

Er zijn hier wel douches en toiletten, zonder toiletpapier. Meneer verkoopt wel papier á 25 eurocent de rol. O ja, en een wasmachine (speciale muntjes), maar geen droger. Voor het overige typische camper voorzieningen, zoals een uitstortplek voor vuilwater, een punt om drinkwater te tappen en containers voor afval. Gewoon afval, dus geen grote dozen, plastic enz. van bijvoorbeeld ligstoelen, tafels en tv's.
's Middag zijn we weer gaan fietsen. Eerst rechtstreeks naar Horst om wat kleine boodschappen te doen. Daar hebben we op een kerkplein onze lunch genuttigd. Vervolgens zijn we weer een knooppuntenroute gaan rijden, die ons via omwegen richting de camping moet brengen. Weer genoten we van het stralende weer (ik had de korte broek aan!) en het fraaie landschap. Blijkbaar hebben we een bordje gemist, want vanaf een bepaald knooppunt werden we teruggestuurd. So what? Oké, wat tegenwind. Goed voor de spiertjes en het buikje en niet te vergeten het kleurtje. Het lijkt wel volop zomer! Onderweg heeft Fenna nog even een koele duik genomen. Ze gaat merkbaar ook meer genieten van de vakantie. Ze is gedwee en luistert goed. Ze schrikt niet van het verkeer (vrachtwagens en trekkers) als we een stukje langs een doorgaande weg rijden. Morgen gaan we naar Venlo. Ook op de fiets!

Over de Maas

Vanmorgen werden wij gewekt door fluitende vogels en een stralende zon. We zijn de rustdag rustig begonnen. Tegen het middaguur zijn we op de fiets gestapt. Dat ging niet moeiteloos, want het hangslotje van de koppeling van de fietskar was vastgeroest. Dat krijg je als je de kar ruim 4 maanden niet gebruikt hebt, terwijl dat slot al die tijd in weer en wind aan de fiets bungelde.
Ik heb nog een poging gedaan met wd40, maar uiteindelijk heb ik het maar gebroken. Tijd voor een nieuw hangslotje.
Fenna kon eerst een stukje rennen en gelijk de blaas en de darmpjes legen. Eenmaal uit het bos, ging ze de kar in. We hadden globaal de route bekeken, die we wilden rijden. Eerst richting Lottum, waar we het dorp binnenreden via een mooie boog. Niet helemaal mooi, want de rozen ontbraken nog. We bevinden ons in een rozengebied, met veel speciale fiets- en wandelroutes om al dat bloeiende schoon te bekijken. Maar daar is het nu nog te vroeg voor. Dan ging het richting de Maas, waar we met een pontje het snel stromende nat overstaken. Vervolgens fietsten we naar het zuiden, globaal parallel aan de Maas. Het was heerlijk fietsen met de wind in de rug, in de zon door een mooi landschap. Het is hier nog vrij vlak, dat scheelde. Van dikke benen zullen we morgen geen last hebben. Fenna gedroeg zich keurig. Natuurlijk heeft ze even in de Maas gestaan. Aan de lijn, want anders zouden we haar bij Nijmegen er weer uit moeten vissen. Ze rende geregeld naast de fiets en stapte even vaak vermoeid haar kar weer in. Ter hoogte van Grubbenvorst zijn we weer de Maas overgestoken. Weer met een pontje. Er zijn hier veel aspergevelden en boomkwekerijen, wat een weids uitzicht oplevert. En veel auto's met Poolse kentekens. Voor iedereen die van mening is dat ons land vol is : kijk eens verder dan de Randstad.
De trip ging vervolgens naar het noorden, met een frisse wind op de pas geknipte kop (bedankt Emma!). Tegen half zes (zomertijd) arriveerden we weer in Lottum en vervolgens weer op de camperplaats. Vlak voor de camping kreeg Fenna een doorntje in haar poot. Sonja heeft dat snel verwijderd.

Grubbenvorst

Deze camping beschikt over een zeer krachtige Wifi. Daar kan menig andere camping een puntje aanzuigen. De eigenaar is er erg trots op, vooral omdat hij de wifi zelf aangelegd heeft. Het schijnt dat je een paar honderd meter van de camping nog steeds het signaal goed kunt oppikken.
Pas toen we weer terug waren, kwamen wij erachter dat de klok een uur verzet was. Haha!

In het Limburgse

De weersverwachting voor de komende dagen was zo mooi, dat we besloten weer eens op pad te gaan. Vanmorgen hebben we de ontbrekende spullen in de camper gedaan en 's middags zijn we vertrokken. De oude Rode Rakker richtte de neus dit keer naar het zuiden des lands, richting Limburg. We waren net op de weg, toen Sonja iets hoorde klapperen. Na een controle bleek een stuk van de rubberlaag die ik onlangs op het dak had aangebracht te gaan bladderen! Tijdens het aanbrengen van die laag had ik al een vermoeden dat het stuk naast het dakluikje niet lekker pakte, ondanks de voorbereiding ervan. Ik heb dat stukje maar losgetrokken en we zijn weer verder gereden. Halverwege onze bestemming pauzeerden we op de parkeerplaats van een benzinestation. Daar zette Sonja een kop thee en liet ik Fenna even haar blaas legen. Ze was voor het vertrek al uitgelaten, maar met vrouwen weet je het nooit. Maar Fenna hield het bij snuffelen.
via de A50 en de A73 bereikten we na precies 170 km onze bestemming : een camping. De receptie was gesloten, maar er was een dhz voorziening. Tijdens het invullen van de gegevens, kwam de eigenaar aanlopen. Hij had net wat inkopen gedaan en opende de receptie. We kregen de bekende informatie over de camping en de directe omgeving. Ik zag dat we in de buurt van America waren beland.
Daarna hebben we de camper op een leuke plek gereden en de voortent opgezet. De beheerder kwam even zeggen, dat een voortent niet toegestaan was(?). Hij is bang dat het gras eronder zal lijden. We vertelden hem, dat we geen grondzeil gebruiken en dat de voorkant er eventueel verwijderd kan worden. Meneer ging akkoord met een compromis : de voorkant eruit. Zo leek het of we een luifel met zijwanden hadden opgezet. Sonja hoorde iemand zeggen, dat we een heel mooie voortent hebben. Zo, dan horen we dat eens van iemand anders.
Hoewel de meeste aanwezigen op de camping een of twee honden hadden, was het vrij rustig. Geen geblaf en ook geen gejank.  Op deze camping zijn namelijk geen kinderen toegestaan. Er is ook geen speeltuintje of zo. Het is hier gewoon heel erg rustig, dat wel.

Gratis licht

 We hebben twee lampjes, die op zonne-energie branden. Ze zijn van roestvrij staal en gaan automatisch aan zodra het donker wordt. Een hangt boven de deur van de schuur. De ander lag al een tijdje op de tuintafel. "Mooi voor de camper", dacht ik, toen ik naar dat laatste lampje keek.
Het lampje kan met twee schroefjes opgehangen worden. Maar om nou twee schroeven in het plaatwerk van de camper te draaien, zag ik niet zitten. Ik heb besloten het lampje aan de peesrail van de luifel te hangen. We hadden nog een stukje peesband liggen. Ik heb eerste een montageplaatje gezaagd uit een stuk watervast verlijmd multiplex. Op dat plaatje heb ik een stukje peesband met kleine tapijtnagels vastgezet. Daarna heb ik, na wat pas- en meetwerk, de benodigde twee schroefjes in het plaatje geschroefd. Nu kon het lampje op het plaatje gehangen worden. Daarna heb ik het bij wijze van proef in de peesrail op de camper geschoven. Het lampje hangt er keurig bij. 's Avonds gratis licht voor de camper! En natuurlijk ook gratis insecten. Maar ach, we zitten toch in de natuur. Daar horen die kleine beesten ook bij.

Kapsalon Emma

Vanmorgen mocht Emma oma helpen bij het knippen van opa's haar. Emma zelf was onlangs ook bij de kapper geweest en dat was duidelijk aan haar instructies te merken. Ze zei geregeld tegen opa dat hij moest stilzitten. Ze stuurde met beide handjes opa's hoofd in allerlei standen, zoals een kapster dat doet, om vervolgens met het kammen verder te gaan. Tussendoor verwijderde ze de geknipte haren van opa's schouders en sprak ze geruststellende woorden. Opa voelde zich op zijn gemak. Opa's haren werden ook nat gemaakt. Met een plantenspuit. Dat was pas een feest! Opa's hoofd droop en hij voelde een stroompje in zijn nek langzaam over zijn rug naar beneden zakken. Maar dat mocht de pret niet drukken, want tussendoor werd opa ook nog geknuffeld. Zo'n lieve kapster heeft opa niet eerder gehad!
Oma werd keurig aangesproken met kapster-oma en Emma vroeg geregeld of het goed ging. Emma wilde ook graag de schaar en de tondeuse hanteren, maar dat zagen oma en opa niet zo zitten. Misschien een volgende keer. Na de knipbeurt ging Emma met de stofzuiger aan de slag. Wat een kapster zeg!

Bemoeizieke betweters

Iemand zoekt een camping en stelt daartoe een vraag met zijn criteria :










Helaas krijgt meneer geen antwoord, maar opmerkingen van bemoeizieke betweters.

Me dunkt dat meneer zelf het beste weet wat hij nodig heeft.

Nog steeds op oorlogspad

De NAVO is nog steeds op oorlogspad. Een stuiptrekking van de Obama en daarvoor liggende periode. Om die reden reageerde de militaire organisatie geschokt op het bericht, dat minister Rex Tillerson een NAVO vergadering opschortte. Tillerson gaat namelijk met de 'vijanden' Rusland en China in gesprek. Het is een kwestie van omdenken of misschien van vervangen van topfunctionarissen bij de NAVO, om hen zover te krijgen dat VREDE belangrijker en veel mooier is dan oorlogvoeren en dreigen. De NAVO is een organisatie met een decennia oude tunnelvisie van bange en oorlogszuchtige mensen. De NAVO denkwijze doet me herinneren aan mensen die zich de rest van hun leven volledig vastbijten in iemand, omdat die persoon ooit een keer iets vervelends tegen hen gezegd heeft of hen iets heeft aangedaan. Nogal dom om anderen je leven te laten beheersen. Het wordt langzamerhand duidelijk dat van een Russische dreiging helemaal geen sprake is. Alleen bij de NAVO wil men dat niet horen laat staan inzien. Ik wens Tillerson veel succes toe.

Een stadionverbod

Er wordt gezegd dat meneer Erdogan hier in ons Nederland een stadion wilde huren om zijn landgenoten / aanhangers toe te spreken. Helaas ging dat feest niet door. Helaas voor meneer Erdogan, zijn volgers en.... Nederland. Nederland? Ja, het zou een mooie gelegenheid geweest zijn om al die stadionbezoekers hun Nederlands paspoort in te nemen en hen zodoende tot Turk te verklaren. Maar ach ons land is zo'n slappe hap geworden. En zeer slecht georganiseerd en geïnformeerd. Toen men besloot de IS te gaan bestrijden en de F16 met bommen en granaten opstegen, werden zij helemaal naar Syrië gestuurd in plaats van naar de Haagse Schilderswijk. Oké, daar wonen ook gewone mensen, maar met precisie bombardementen raak je ook je doelen.
Ik heb begrepen dat ook koningin Maxima een dubbel paspoort heeft. Een zeer slecht voorbeeld van deze overigens aimabele dame. Niet alleen vanwege haar vader en zijn kornuiten, maar ook vanwege haar voorbeeldfunctie. Maxima heeft wat mij betreft ook niet echt gekozen voor Nederland. Ze wilde niet tegen haar vaderland rebelleren (in principe kan ze geen afstand doen van de Argentijnse nationaliteit). Jammer, want dan had ik voor het koninklijk huis getekend. Ik zweer het je. Al eerder stelde het CDA voor het volkslied verplicht te laten zingen op basisscholen. Ik zou dan voor een ander lied willen pleiten :

Zwijgen is goud

Veerpoort

In het pittoreske stadje Schoonhoven waren we in de jaren 80 van plan wat verbeteringen aan te brengen in onze eerste koopwoning. De woning was een alom bekend 60'er jaren revolutiebouwwerk, waar nogal veel aan mankeerde. Al pratend over mijn plannen zei iemand wiens vader bij de gemeente werkte : "Volgens mij krijg je daar subsidie voor." Meer wilde hij niet kwijt.
Dus begon ik links en rechts vragen te stellen want internet, daar had nog niemand van gehoord. Gelukkig trof ik een collega die elders in het land woonachtig was. Hij gaf mij een boekwerkje waarin keurig stond vermeld voor welke verbeteringen aan de woning een subsidie beschikbaar gesteld werd. In sommige gevallen was het bedrag hoger als men meerdere verbeteringen in een keer aanbracht. Zoals een nieuwe keuken en badkamer en/of het aanleggen van centrale verwarming en dubbele beglazing / isolatie.
Met die kennis stapte ik naar het stadhuis. Daar werd na mijn vraag op wat wantrouwige wijze een wedervraag gesteld : "Hoe komt u aan die informatie?" Ik voelde aan dat ik me als een nitwit moest gedragen en zei dat een collega die elders in het land woonde mij zoiets had verteld. Het betrof een landelijke regeling. Meneer veranderde zijn houding. Tot mijn verbazing zei de ambtenaar dat ik een van de eersten was die de pot zou aanspreken, want in principe wist niemand van het bestaan van die subsidiepot. "Leve de communicatie!", riep ik. In gedachte, natuurlijk. Ik kreeg een aanvraagformulier en uiteindelijk de subsidies.

Ik moest aan dit voorval terugdenken, toen ik vanmorgen iemand van de SER zich hoorde beklagen over de bestrijding van de armoede door de overheden. Het geld is er wel, maar de procedures zijn dermate onbekend en complex dat het geld voor velen (vooral bestemd kinderen) onbereikbaar is. De potten ter bestrijding van de armoede zijn dus gevuld, maar vanuit de ambtenarij blijft het doodstil. In plaats van achter een balie of een bureau de komst van rechthebbenden af te wachten, zouden die ambtenaren natuurlijk ook zelf de boer op kunnen gaan en het voortouw nemen bij het invullen van de vele formulieren. Zij weten immers van wanten, de burgers niet of nauwelijks. Ik vind het al met al een schandelijke houding, als ambtenaren met hun kont op dat geld blijven zitten wachten. De SER heeft gelijk : het roer moet om! Gemeentes moeten de mouwen opstropen en aan het werk gaan om de armoede te bestrijden. Een lastige klus, want er is veel verborgen armoede en veel mensen zijn te trots om hulp te vragen. Aan de andere kant weten de overheden erg veel over ons op financieel gebied. Maar ja, als er niets te halen valt, maar gegeven moet worden is de lokale overheid niet thuis. Een kwestie van relaties opbouwen. Zoals ik al vaker zeg : met de economie gaat het goed, nu nog het welzijn en het geluk.

Wat een rare wereld!

Er was een tijd, dat ik zonder ergens bang voor hoeven te zijn, in Amsterdam 's avonds van de Zocherstraat via de Overtoom naar het Leidseplein wandelde. En weer terug. Dat was begin jaren 70. Afgezien van hippies was er verder niets opvallends te zien of te horen. Er was wel sprake van terreur door laffe ultra linkse groeperingen zoals RAF, Brigate Rosse en Action Directe. Wij hadden toen nog de VVB (Vrije Veluwse Boeren) met boer Koekoek. Een veel leukere terreur!
Vandaag was het de beurt aan Londen. Terreur komt overal. Het schijnt tot een standaard verschijnsel te gaan horen in de maatschappij. Wie zijn zin niet krijgt, gaat over tot andere middelen. Ik hoorde een goed doorvoede Portugees klagen over een uitspraak van Dijsselbloem; wie de schoen past, trekke hem aan. En daar stond dus die Portugees met zijn nieuwe schoenen. De gebruinde meneer begon (natuurlijk) gelijk over xenofobie, fascisme, racisme enz. Ook dat is tegenwoordig de norm. Hij vergeleek Dijsselbloem alleen nog niet met Hitler. Maar wat niet is, kan nog komen. De zuid Europese landen horen gewoonweg niet in de EU. Net als ons land en veel andere.
Wie het oneens is met een ander zaait verdeeldheid, is ook een nieuwe norm. Voorheen heette dat een eigen mening hebben, als onderdeel van de democratie. Verdeeldheid zaaien heeft vaak betrekking op de tegenpartij. Als iemand tegen de EU is, zaait hij/zij verdeeldheid. Wie voor is dus niet. Haha!
Het is tegenwoordig ook zo, dat de zwijgende meerderheid niet meer instemt met iets (wie zwijgt stemt toe). Afgelopen week heb ik een paar Turken horen zeggen dat de zwijgende meerderheid van de Turken in Nederland tegen Erdogan zou zijn. Daar geloof ik niets van. Ik zag in Rotterdam geen tegenbetoging en ik hoorde niets na het nare gebral van Erdogan. Als het na dat soort situaties stil blijft bij de overige Turken, betekent dat voor mij : "Wie zwijgt, stemt toe."
Er was een tijd, waarin toelating tot een land een gunst was. Tegenwoordig is het een plicht.
We zijn er nog niet. Zoals bekend volgt onze maatschappij die van Amerika op de voet. Misschien hebben we over 4 jaar hier ook dagelijks rellen en demonstraties van verliezers, omdat het Nederlandse volk iemand gekozen heeft.

Word toch een vent!

Gisteren zag ik wat flarden van een nieuw tv programma, genaamd "Ben ik te min?" Tussen het oplossen van een cryptogram door, zag ik een jongeman van in de dertig, wier ouders vergeten waren een kerel van hem te maken. Tenminste, dat was mijn eerste indruk. Hij had een relatie met een vrouw die niet op haar mondje gevallen was, maar toch ook een rugzakje had.
Opeens hoorde ik iemand zeggen : "Als ie problemen met zijn vriendin heeft belt ie mij om zich te beklagen." Later hoorde ik weer zo'n opmerking. Het bleek om zijn alleenstaande moeder en opa te gaan, die beiden een belangrijke rol gespeeld hebben in zijn opvoeding. Ik geef even een oordeel over mijzelf. Als klein ventje hoorde ik soms andere jongetjes tegen hun moeder jammeren : "Mamma! Hij plaagt mij!" Dat vond ik, als erkend zoek-dat-maar-zelf-uit kind toen al erg kinderachtig. Om een volwassen iemand zoiets te horen doen, komt mij heel erg zwak over. Ik vond het erg sneu voor die jongeman.
Zowel opa als mamma hadden niet direct in de gaten, dat ze eigenlijk over hun eigen manier van opvoeden spraken toen het over hun zoon / kleinzoon ging. Ze hadden een watje gecreëerd, die het zelfs niet eens voor zijn eigen vriendin opnam. Erger, hij koos te vaak voor zijn moeder. Nou, klaar ben je.
Het programma schijnt bedoeld te zijn om dat soort problemen op te lossen. Laten we het beste voor die jongeman hopen. Helaas voor hem en vele anderen is de opkomstplicht voor de militaire dienst opgeschort. Dat zou een goede oplossing zijn. Het lukte me ook om twee andere puzzels op te lossen.

Het is weer gelukt

plateausteun en spatbord

Ken je dat gelukzalige gevoel wanneer iets tot een goed einde is gekomen? Lekker hè? Dat gevoel heb ik vrij vaak. En als ik dat niet heb na weer een klus, dan is het vaak zo dat de klus weliswaar geklaard is, maar niet geheel naar mijn zin. Dat heb je als Pietje Precies. Dat is net als dat ene plekje op een enorme muur, dat niet helemaal mooi is geworden. Alleen ik, als 'veroorzaker' weet dat. Niemand valt het op en toch zit het me dan dwars.
Op werk had ik dat dus ook. Iedereen blij en tevreden, behalve ik.
Vandaag was het dus weer zover. Dit keer betrof het de plaats waar de accu van  de Ducato staat. Het is geen accubak, maar een plateau. Met daaronder het al eerder beschreven roestige spatbord. Ik heb die enorme 12 volt accu uit het motorcompartiment weten te krijgen. Het ging allemaal met hangen en wurgen, zo krap bemeten is de ruimte. Eenmaal eruit heb ik de accu maar gelijk op de lader gezet.
Daarna kwam de uitdaging het roestige plateau te verwijderen. Ik telde vier bouten, waarvan er twee, tegen het schutbord, er goed uitzagen. Die kreeg ik dan ook gemakkelijk los.

plateau met linksboven het accuzuur-gat

De andere twee vormden een bol roest. Ik heb eerst de moeren aan de onderzijde van de draagsteun ingespoten met WD40. Na een tijdje probeerde ik ze te lossen, maar dat lukte niet. Ik besloot de slijptol op de beide koppen te zetten. Vanwege de beperkte ruimte (standje erg moeilijk) lukte het mij niet de koppen echt helemaal weg te slijpen. Grrr! Na weer een afkoelperiode probeerde ik nogmaals de moeren te lossen. Wat denk je? Ze draaiden met gemak los! Hoera! Die twee stomme moeren waren waarschijnlijk door de warmte en de WD40  losgekomen. De koppen van de bouten waren dus kapot, maar ze moesten toch vervangen worden.
Nadat het stuk plaat verwijderd was, kon ik een blik werpen op het spatbord. Dat zag er niet best uit, totdat ik de staalborstel erover l;iet gaan. Veel stukjes roest lieten los (onder de wagen had ik een zeil gelegd) en na vijf minuten had ik een stevig losse roest vrij, doch nog bruin gekleurd spatbord. Dat heb ik met een antiroestmiddel van de Action behandeld. Op plaatwerk werkt dat spul prima. De roestbruine kleur wordt zwart en hard.
Fenna begon inmiddels wat onrustig te worden. Het was bijna drie uur en een half uur eerder had ik met haar op pad gemoeten. Qua timing kwam het nu beter uit. De boel kon lekker in de zon drogen, terwijl Fenna met mij richting het bos ging. Daar heeft ze weer lekker kunnen rennen, totdat ze er (letterlijk) bij neerviel. Met de tong slepend over de straat zijn we weer huiswaarts gegaan.
Terwijl Fenna een bak vers water leeg lebberde, ben ik het plateau gaan ontroesten. Daar waar het accuzuur gelekt heeft, bevond zich een groot gat. Ik had in Kampen een gebruikt exemplaar kunnen gaan halen, maar ik vond het huidige nog bruikbaar. Ook dat ding in de Action roestomvormer gezet en laten drogen in de nog immer schijnende zon.

de staat van de onderkant viel toch mee

Terwijl dat droogde heb ik het gereedschap en de werkbank weer opgeruimd. Vervolgens de boel in de grondverf gezet. Ik heb een verdunde en een gewone versie van dat spul. Ik heb eerst de verdunde aangebracht. Vervolgens de normale kwaliteit.
Daarna ben ik een hapje gaan eten bij zoon Ben thuis. Sonja had dit keer voor ons spinazie op het menu staan. Heerlijk! Na terugkeer eerst Fenna eten gegeven. Het behandelde plaatwerk was inmiddels zo goed als droog. Even met de spuitbus erover en klaar! De accu was ook weer vol. Wat een timing! Het monteren van het plateau was zo gepiept. Die hele hoek ziet er weer mooi uit. De accu was gemakkelijker terug te schuiven dan eruit te krijgen. Ik ben zeer tevreden.

Sultans of swing drum cover

Krediet van Wehkamp

Kreeg vandaag plots post van Wehkamp. Je weet wel, die postorderzaak waar veel koopzieke mensen financieel zelfmoord plegen. De tenaamstelling klopte niet. Ik ben wat mijn initialen betreft bij dat bedrijf bekend als WW van O. Waarschijnlijk nog oud zeer uit de periode dat ik in de WW zat door een foutje bij het UWV, dat overigens ook in Zwolle gehuisvest is.
De brief nodigt mij uit bij Wehkamp te kopen. Op krediet. Dus geen geld is geen bezwaar. Er staat ook een voorbeeld in om mij nog even lekker te maken. En als klap op de vuurpijl hoef ik gedurende 5 maanden niet te betalen. Ik mis nog iets in dat aanbod. Wehkamp zegt niets over een mogelijke hoofdrol in een aflevering van het tv programma  'Een dubbeltje op zijn kant', waarin mensen met enorme schulden leven als god in Frankrijk. Een heuse ontmoeting (geen meet and greet) met John Williams en zijn financieel adviseur Annemarie van Gaal ligt dan ook in het verschiet. Doen dus!
Nou nee. Ik heb altijd een hekel gehad aan geld lenen. Als ik geen geld heb, koop ik niets. Helemaal geen hebbedingetjes. Gelukkig ben ik niet koopziek.

De roestduivel verslaan

Zwak

Nu de buscamper steeds mooier wordt, krijg ik ook steeds meer ideeën. Ik had eerder gezien dat onder de accubak een stuk plaatwerk weggevreten is door lekkend accuzuur. De overloopslang ontbrak daar. Ik heb de boel weliswaar hersteld en het plaatwerk met een staalborstel en daarna antiroestverf behandeld, maar mooi is het niet. Ik merkte met het opkrikken van de wagen ook, dat de kriksteun rechtsvoor zwak is. Ik durf hem niet meer te gebruiken.
Het herstellen van het stukje plaatwerk onder de accubak gaat me nog wel lukken. Maar de kriksteun is een ander verhaal. Ik ga die steun en die andere ook maar gelijk door een specialist laten bekijken en hem /ze dan laten opknappen. Hij zal vast een en ander eerst weg moeten slijpen en daarna zal het wel laswerk worden
Ik herinner me nog dat ik bij een controle van het houtwerk van ons eerste koopwoning me verkeek op een kozijn van de erker. De verkoper had op de rotte dorpel een hardhouten lat geschroefd(!) en die keurig in de kleur van het kozijn gelakt. Zo leek het een geheel. Pas toen ik na de koop toevallig onder die erker wat onkruid verwijderde en omhoog keek, zag ik de 'zo-zie-je-er-niets-meer-van' oplossing. Weer wat geleerd.
Sinds die ervaring kijk ik anders tegen o.a. een dikke tectyl laag aan : het hoeft niet per sé te betekenen dat de carrosserie goed beschermd is. Misschien is die laag in een later levensjaar aangebracht. En misschien zonder de boel eerst te ontroesten. Dus wat steekproeven (letterlijk, met een priem) en het deels verwijderen van de coating zegt meer over de staat van het plaatwerk en het chassis. Tijdens die controle bleek onder het rechter portier, onder de wagen een stuk goed gecoat plaatwerk aardig roestig te zijn. Men had er gewoon een laag coating overheen aangebracht! Dat stuk van ongeveer 20 cm hoog en 80 lang heb ik kaal gepeld en geschuurd. Daarna alsnog behandeld met een antiroest middel. Pas wanneer dat droog is, gaat er weer tectyl op. Zo doen we dat.

Kinderspel

De formatie na de verkiezingen, doen mij denken aan mijn jeugd. Toen gingen we ook vriendjes kiezen en mochten er ook een of meer niet meedoen. Iemand werd uitgesloten omdat ie een brilletje droeg, of een gekke broek. Of omdat zijn moeder zo streng was. Of omdat ie zo stonk ( Fransje, deed vaak nog in zijn broek). En tja, dan werd er ruzie gemaakt en gehuild en soms gevochten.
Het kiezen van spelers voor een partijtje voetbal eindigde altijd in het verdelen van de rest. De rest werd gevormd door kinderen, die wel mee wilden doen, maar in onze ogen niet konden voetballen.

Dat waren kinderen die op piano- of vioolles zaten of de knapste van de klas waren. Dat waren stuk voor stuk bleke, stijve harkjes. Hun outfit stond ruwe spelletjes niet toe. Vaak stonden dat soort kinderen op het doel. Als sluitpost, dus. Daar lieten ze zien hoe het met hun houterige, maar erg grappig ogende motoriek gesteld was. Ik stond ook geregeld op doel, maar dat kwam omdat ik mezelf de Zwarte Panter noemde. Zonder elastiekje in mijn haar. Jane Mansfield dook op in klas drie, maar ze kwam nooit naar ons stoere gedoe kijken. Dus geen zoen op de middenstip voor deze kleine Zwarte Panter.
We voetbalden vaak met een plastic bal, die grote, ronde, rode vlekken op de benen achterliet. Een beetje wind maakte het voetballen met zo'n bal, net als met de varkensblaas van slager Rozenboom, nauwelijks mogelijk. Er was toen al sprake van lucht-voetbal. Later kregen we een echte leren bal met een binnenbal. Een 'bledder' noemden we zo'n bal. Hé juh, hè je een bleddur dan?
We speelden op diverse velden. Op het gazon om de hoek van de Resedastraat (totdat de juut in beeld kwam), achter de BG Cortslaan, aan de Hoogmadeseweg in het weiland van Samson en langs de Berkenkade in het weiland achter de boerderij die achter het kindertehuis Voordorp stond.

Amerikaanse politiek

Republikeinse afgevaardigde Dana Rohrabacher legt even bloot hoe Amerikaanse politiek bedreven wordt om Rusland zwart te maken. Helaas werd hem de mond gesnoerd door een andere Republikein (voorzitter), die gemakshalve de voormalige Estlandse premier maar even wat woorden in de mond legt. Het stukje geeft maar weer eens aan hoe de Amerikanen de media en bondgenoten manipuleren en.... dat er ook eerlijke Amerikanen zijn, zoals mr. Dana Rohrabacher. De voormalige premier kwam niet verder dan een verhaal over het smokkelen van sigaretten...

Check en...Kassa!

Een week of wat geleden ontvingen wij beiden een brief van de Belastingdienst. Daarin stond dat we geen aangifte over 2016 hoefden te doen, want er viel blijkbaar bij ons niets te halen. Maar, kritisch als ik ben, vroeg ik me af : en hoe zit het andersom?
Vanmorgen hebben we onze aangiften over 2016 maar even gecontroleerd. Het was het standaard gebeuren, want we zijn eenvoudige mensen. Aan het eind van de aangifte zagen we dat we toch een flink bedrag zouden terugkrijgen. Dus hebben wij die aangifte alsnog verstuurd. Zo zie je maar weer, als we geen aangifte hadden gedaan, had de Belastingdienst extra geld in de knip gehouden om het leed van die miljoenen aan oprotpremie van haar personeel stiekem wat te verzachten. En waren we weer geplukt.

Plasterk : Het rode verraad

 Nadat Spekman eindelijk (PvdA is traag van begrip)  een trap onder zijn kont heeft gekregen, zoekt de rode partij naarstig naar oplossingen. Meneer Plasterk wil dat de PvdA gaat samenwerken met GroenLinks. Een sluwe zet van hem, want zo kan de PvdA misschien toch ook een beetje succesvol gaan worden. De PvdA krijgt dan ook een leider, die wel in staat is kiezers te trekken en een verantwoord partijprogramma. Heleboel vliegen in één PvdA klap. Het nare van zo'n actie is altijd weer de houding na een eventueel succes. Dan zijn die PvdA 'ers er als de kippen bij om voorop te gaan staan om zichzelf op de borst te gaan slaan : kijk ons eens! Ik weet niet of GroenLinks daarop zit te wachten c.q. in het sluwe rode verraad van Plasterk trapt en zich met kliekjes laat opschepen.
De PvdA heeft zich vaak gericht op allochtone kiezers. Het lijkt mij voor de hand liggen dat de PvdA opgaat in Denk.
Meneer Erdogan gaat nog steeds als een gek tekeer. Dit keer is zijn politieke vriendin Angela Merkel weer aan de beurt. Erdogan verwijt haar nazi-methoden erop na te houden. Voor een deel heeft Erdogan gelijk gezien het heractiveren van de Lügenpresse in Duitsland, na de toestroom van migranten.
Het was een zeer domme zet om Turkije de sleutel van een van de Europese deuren te geven. De EU heeft zich op die manier chantabel gemaakt van een verward iemand. Hongarije was een van de landen die de risico's wel goed inschatte. En dus blijft het land naarstig aan een hekwerk bij de grenzen bouwen. Dat zouden er meer moeten doen.

Weer een zondag

Zoeterwoude, jaren 50.

Het is weer zondag. Ik hoorde vanmorgen, toen Fenna mij een luchtje liet scheppen, de kerk roepen. Maar ja, de samenvattingen van de Premier League riepen aanzienlijk harder. Ik ben al een tijd van de kerk los. Niet van God. De christelijke opvoeding die mijn moeder mij heeft gegeven, heeft een solide basis gelegd. En.... ik ben er blij mee. Voordat ik zover was, moest ik wel een en ander aan die basis veranderen. Om in het dagelijks leven mezelf gemakkelijker te maken. Dus geen andere wang toekeren, maar terugslaan. En niet zomaar terugslaan, maar zo hard dat de ander tot beter inzicht komt. Later kwam ik erachter dat het bijwonen van een kerkdienst geen invloed had op mijn manier van doen en laten. Integendeel, naar de kerk gaan ging mij tegenstaan. Anderen bepaalden mijn geloof. Dat vond ik erg beangstigend. Het woord indoctrinatie doemde in die levensfase vaak in mijn hoofd op. De woelige jaren 60 en 70 vol verzet tegen de gevestigde orde. Ik ging toen ook over andere dingen nadenken. Zoals over de haat jegens het communisme en de afwijzing van geloven anders dan de onze, de Nederlands Hervormde. Het werden vraagstukken voor mij. Ze maakten mij nieuwsgierig naar al dat andere. Eerst zien, dan geloven.
Nee, ik vloek nog steeds niet en heb er een hekel aan. Ik kijk ook vreemd op, als ik hoor dat iemand zijn hond Boeddha heeft genoemd. Is dat een teken van geen respect of is het vrijheid? Op de zondag zit ik niet langs de weg te timmeren, poetsen en/of te boren. Maar de zondagsrust is minder heilig. Opvallend is dat ik meer moeite heb met het RK geloof dan met de islam. Dat heeft ook te maken met mijn jeugd en latere geschiedenis en berichten over dat geloof i.c. die kerk. Neemt niet weg dat ik ook een RK kerk binnenstap als het mij zo uitkomt. Het is weer zondag. Geen kerk, geen G.B.J Hilterman, geen pofbroek, geen Fransje, geen twee rode wangetjes. Maar wel lekker rustig.

R.I.P Chuck Berry

Vandaag overleed Chuck Berry op 90 jarige leeftijd. Een van de weinige artiesten die zo oud kon worden. De meesten gaan op jongere leeftijd ten onder aan drank en drugs. Of vliegtuigongelukken. Ook ik genoot en geniet nog steeds van de muziek van Chuck Berry. Men vond dat Chuck zich gedurende zijn carrière te veel richtte op het blanke publiek. Dat maakte hem tot een zwart schaap tussen de overige zwarte artiesten. Huh? Berry heeft veel invloed gehad op andere artiesten en groepen, zoals Bruce Springsteen, Bob Dylan en The Rolling Stones. Chuck was net een dag eerder 90 geworden en had ter ere daarvan een nieuw album, 'CHUCK', voor 2017 aangekondigd. Chuck Berry, een geniaal artiest met zijn duck-walk :

Onderaan beginnen

In de jaren 50 maakte mijn pa in de stenen muur van de huiskamer een keer een gat om iets te kunnen ophangen. Hij deed dat met een soort beiteltje en hamer. Als kind keek ik geïnteresseerd toe. Na elke slag draaide hij het beiteltje een stukje. Al slaand en draaiend ontstond een bijna rond gat in de bakstenen muur. Tussentijds had hij wat grijs, pluizig materiaal op een schoteltje in wat water laten weken. Dat papje was de voorloper van de kunststof plug. Later, toen de boorhamer op de markt kwam waarmee hij heel gemakkelijk een gat in steen of zelfs beton kon boren, begreep ik direct de techniek van dat apparaat : hameren en draaien.
Bij een van de bedrijven waar ik te hulp schoot, deed ik de salarisadministratie. Dat wil zeggen het periodiek verwerken van de salarissen, zodat het geld overgemaakt kon worden en het personeel de salarisstrook kreeg. Het probleem was de salarisadministrateur. Ze had totaal geen verstand van salarisverwerking en had daarom heel veel moeite met het geautomatiseerde systeem. Ze werd wel extra betaald voor haar zeer belangrijke functie. Toen ik de eerste keer merkte dat zij over onvoldoende kennis beschikte, adviseerde ik haar eens een brutosalaris met de hand uit te rekenen.

Zoals dat voor de komst van geautomatiseerde systemen gedaan werd. Maar daar had madame geen zin in. Volgens mij had ze de kennis er niet voor. Maar tegen extra betaling wilde ik haar wel helpen. Zelf had ik al eerder ervaring opgedaan met salarissystemen, o.a. bij een uitzendbureau en zelfs bij een overheidsinstantie. Daar is zo'n systeem erg complex o.a. vanwege de regelingen die met terugwerkende kracht ingingen. Later heb ik bij een bedrijf een handmatig systeem vervangen door een geautomatiseerd van Afas. Ja, daar heb ik ook veel van geleerd.
Omdat ik aan het begin van mijn loopbaan erg gedetailleerd in administraties bezig was geweest, de computer moest nog aan haar opmars beginnen en ponskaarten vormden een afspiegeling van de administratie, had ik mede dankzij mijn A opleiding veel kennis opgebouwd van bedrijfsadministraties. Gaandeweg merkte ik dat steeds meer mensen steeds minder bekend waren met het onderliggende proces. Men begon niet meer onderaan, want de computer weet en deed het toch?

Vergeet mij niet

Hij vroeg het mij met een bijna smekende blik in zijn ogen : "Vergeet niet aan mij te denken." Blijkbaar was het van groot belang voor hem, dat ik na zijn overlijden geregeld aan hem zou denken. Alsof ik hem vergeten kon. Ruud was een fan van de Bee Gees. Don't forget to remember me.

Met dank aan Donald Trump

Vanmorgen zag ik op een of andere zender een soort komiek, een Amerikaanse neger(mag dat?) genaamd Trevor Noah (voorouders gered dankzij de Ark?), die niets anders deed dan over zijn nieuwe president praten. Op een negatieve manier, want echt lachen deed niemand. Hij sprak op dezelfde manier ook over Geert Wilders en Mark Rutte, die hij beiden op één hoop gooide. Op de bekende Amerikaanse manier : zonder enige kennis van zaken. Dat mag allemaal van mij hoor. Toen ik een stukje van dat programma volgde, dacht ik : "Zou er nou niemand zijn die tegen Trevor Noah zou zeggen : "Hé Trevor, dankzij Donald Trump verdien jij nu een dikke boterham!""  En tegen zijn publiek, dat zij dankzij Trump-Noah, Wilders en Rutte een gezellige avondje uit hebben.
Zo zie je maar weer, alles en iedereen heeft zo een positieve kant. Mark Rutte zei het al ""Met rechts kan je flink lachen."

Bruine muizen

Meneer Erdogan roept uitwonende Turken op zich razendsnel te vermenigvuldigen. Conform een Bijbelse uitspraak : "Gaat heen en vermenigvuldig u!" Ook conform een uitspraak van Hitler over het Arische ras. Maar de laatste was net als die van Erdogan vijandig bedoeld. En komt nogal onkies over. Er is afgelopen periode nogal wat lelijks uit Turkije komen overwaaien. We zijn fascisten en hebben in Srebrenica een genocide op onze naam gezet. Dat laatste was weer zo'n voorbeeld van een militaire inzet, die niets te maken had met onze veiligheid en het feit dat we onze oren te veel naar anderen laten hangen. Met alle trieste gevolgen van dien.
Zelfs Wesley en Yolanthe werden door Turken bedreigd. Weer een voorbeeld van : Hoezo, sport en politiek gescheiden? Ryan Babel liet zien dat het Turkse Besiktas en zijn fans toch maar afhankelijk zijn van zijn assists en doelpunten. Maar ja, Ryan Babel ziet er niet Nederlands uit.
Ik ben benieuwd of we na de Turkse Grijze Wolven nu te maken krijgen met een Turkse muizenplaag. Als dat het geval zal zijn, dan zijn er behalve beschuit met blauwe en roze nog altijd speciale korrels te koop ter viering van de bestrijding van de Turkse bruine muis.

Een oude bekende

Vanmorgen, na de koffie, hebben we de kleine Emma naar Lelystad gebracht. Ze heeft twee nachtjes bij oma en opa gelogeerd. Het lukte oma zowaar de kleine meid op een potje haar plasje te laten doen. Ik weet niet of ik binnenkort weer dat bekende ritueel moet ondergaan, van het bekijken van kunstzinnig gelegde peuterdrollen. Opa herinnert zich nog uit zijn grijze verleden kindjes die geheel onverwachts trots een gevulde pot onder pappa's neus hielden met de kreet : "Kijk pap, de letter P!" Net op het moment dat pappa een hap nasi naar binnen wilde werken, keek ie dus tegen een dampende P aan. Tussen het kokhalzen door lukte het mij toch te zeggen dat ik heel erg trots op ze was en dat die dampende bruine rakker er erg mooi uitzag. Knap hè? Daarmee maak je als vader geen einde aan zo'n geurig ritueel, maar het is wel goed voor je imago en doorzettingsvermogen!
Nadat we Emma hadden afgeleverd zijn we nog even door het Lelycentre gelopen om daar wat boodschappen te doen. Het afgebrande pand van de Marskramer was leeg en zag er al aardig opgeknapt uit. Daarboven was het nog zwart van de roet. In een supermarkt zag ik plots een mij zeer bekend iemand komen aanlopen. Het was Rob, mijn voormalig zwerfvuilmaatje uit Lelystad Haven! Natuurlijk greep ik hem even bij de kraag. Het werd een zeer hartelijke begroeting, over en weer. Staande tussen de groenten en de koeling hebben we even kort bijgepraat.
Sprekend over zwerfvuil, we waren merkbaar weer in Lelystad. Wat een rommel zeg! Niet alleen daar rond het Lelycentre, ook elders vooral in de bermen. Ik krijg van zo'n aanblik nog steeds de kriebels. Ook in de camper heb ik een grijper liggen. Maar ja, ik heb geen oranje zwaailicht op het dak.

Retour Elburg

We zijn op de mooie donderdag op onze gemotoriseerde tweewielers gestapt om naar Elburg te gaan. Net als naar Kampen is de rit parallel aan de N-weg nogal saai. Maar gelukkig scheen de zo, was de temperatuur heerlijk en gleden de 12 kilometers zodoende vlotjes weg onder onze wielen. Ik moest me met de bromfiets aan de snelheid van Sonja's snorscooter aanpassen. Of wel : inhouden. Onderweg kwamen een een mooi geel narcissenveld tegen. De eerste voorjaarskleuren in de polder. Voordat we bij Elburg de brug over konden, moesten eerst onder die brug door. Al snel verrees de oude stadspoort voor ons. De bromfiets mocht niet in het centrum, de snorscooter wel. De tweewielers hebben we daarom buiten de poort op een parkeerplaats voor fietsen achtergelaten. Buiten de poort, bij de haven was het gezellig druk. De terrasjes waren goed gevuld. Maar voordat we daar aan toe waren hebben we eerst wat rondgekeken in dat oude vissersplaatsje.
We wandelden door de oude poort (1592!) het stadje in. Als prominent cultuurbarbaar heb ik eerlijk gezegd verder weinig te zeggen over dat voormalige vissersplaatsje. Het ademt wel veel historie. Die oude omgeving voelde goed aan. Het is bijna onvoorstelbaar, dat het water van de Zuiderzee en later het IJsselmeer ooit tot aan Elburg tegen de kades sloeg. Tijden veranderen.
Net als onze energie. Na de wandeling ploften we daarom neer op een terrasje buiten de poort. Daar hebben we in de zon de lunch gebruikt en wat gesproken met een stel dat een Friese stabij bij zich had. Sprekend over het drukke karakter van de hond, stelde het stel ons gerust : "Na zo'n 5 á zes jaar wordt de Friezin rustiger." Weer iets om naar uit te zien. Een klein hondje, formaat cavia xxxl, had pech. Liggend in een doorgang (natuurlijk) ging iemand van de bediening pardoes op het beestje staan. Het gilde heel Elburg bijeen, terwijl het eigenlijk allemaal best meeviel. Om de negatieve ervaring van het beestje toch flink te bevestigen, werd het overdreven getroost door de eigenaresse.
Omdat Sonja in haar salade een wit elastiekje aantrof, hoefden we de drankjes niet te betalen. Het stukje rubber bleek van een bosje peterselie te zijn, zo werd ons na enig speurwerk van de bediening verteld. Het werd met oprechte excuses weer naar de keuken teruggebracht. Jammer, want ik had graag even op die verwende cavia geschoten. Gezien de vriendelijke service toch een fooi gegeven.

Ducato : holle ruimtes

Wat ben ik toch blij met het internet en de zoekprogramma's! Zoals gezegde overweeg ik de holle ruimtes van de bejaarde Ducato (14, 230) een antiroestbehandeling te geven. Al zoekend en speurend kwam ik over deze bus een opmerking tegen van een Fiat monteur / plaatwerker. Hij schreef dat deze bus een constructiefout heeft in de dorpel onder de schuifdeur, waardoor er water in blijft staan. Zijn advies :  "Boor een paar gaten in de dorpel en laat het vocht weglopen / verdampen. Daarna de ruimte flink tectyleren."

een zwakke plek

Mijn zoekwerk leverde ook informatie op over speciale antiroestproducten en het bewerken van holle ruimtes, zoals de dorpels en chassisbalken. Er zijn spuitbussen die geleverd worden met speciale sproeislangetjes. Die hebben een kop, die de vloeistof niet alleen recht vooruit, maar ook in het rond spuit. Er zijn ook spuitpistolen voor op een compressor inclusief zo'n speciaal slangetje te koop. En de rubber of plastic dopjes / propjes om boorgaten af te dekken zijn ook te koop. Soms wordt een aantal dopjes bij zo'n spuitbus geleverd.
Ik zag ook een test voorbijkomen van antiroestmiddelen voor auto's. Daaruit bleek dat lijnolie een goed tot zeer goed middel is. Men besteedde vooral aandacht aan het 'kruipend vermogen' van de middelen. Met andere woorden, blijft het spul op een plek of verspreid het zich. Daarin scoorde de olie behoorlijk hoog. Bepaalde andere middelen verdampten op den duur, en daarmee dus ook je geld. Er zijn ook producten die roest omvormen tot een solide massa. Mij gaat het meer om roestvorming aan de oppervlakte. Rust roest, maar omgekeerd niet.

Bewust veroorzaakt bedrijfsongeval

Helaas komt het geregeld voor dat werknemers betrokken zijn bij een bedrijfsongeval. Zo wordt een ongeluk tijdens werkuren omschreven. Afgezien van de dagelijkse risico's waaraan werknemers worden blootgesteld, zijn er jammer genoeg ook situaties waarin sprake is van opzet. Ja, opzet. Zo gebeurt het dat werknemers bewust met onvoldoende kennis, met dito, ondeugdelijk of zonder het juiste materiaal en/of materieel door hun bedrijf (lees planner of leidinggevende) aan het werk gezet worden. Veel werknemers protesteren wel, maar durven het werk niet te weigeren vanwege de dreiging van ontslag. Gezichtsverlies bij de klant speelt soms ook een rol. Bij dat soort bedrijven is een mensenleven niet in tel. Veel bedrijfsongevallen vloeien voort uit kortzichtige geldbesparingen, die zwaarder wegen dan de verhoogde risico's voor het personeel. Men gaat daarbij ook voorbij aan de wettelijke regelgeving en het welzijn en de motivatie en de productiviteit van de werknemers. Ik zeg : zakelijk gezien een zeer domme, kortzichtige beslissing om medewerkers op die manier aan het werk te zetten.

Een voorbeeld. Een chauffeur wordt door zijn leidinggevende c.q. planner met een ondeugdelijke vrachtwagen op pad gestuurd. In het minst erge geval krijg de chauffeur bij een controle een straf opgelegd, die zelfs tot invordering van zijn rijbewijs kan leiden. Dat laatste betekent dat de werknemer een kruisje achter zijn naam heeft staan voor iets wat zijn leidinggevende hem heeft opgedragen c.q. opgedrongen. Zo'n straf raakt de chauffeur ook in zijn privé sfeer. Nog erger kan het worden indien er slachtoffers vallen. Complete gezinnen kunnen ontwricht raken, omdat in het bedrijf iemand meende wat geld te moeten besparen.
Weigeren kan natuurlijk, maar ontslag dreigt. Bij een eventueel ontslag zal dat met succes kunnen worden aangevochten. Maar na terugkeer zal de chauffeur in een verstoorde arbeidsrelatie terechtkomen. De keus is moeilijk. Maar ik zou toch kiezen voor weigeren. Per e-mail, waarin duidelijk omschreven is wat de opdracht is en de reden van weigering. In het algemeen : het is belangrijk om als werknemer een dossier op te bouwen, lid te zijn van een vakbond een een goede aanvullende WAO verzekering af te sluiten. Zelf heb ik er diverse keren baat bij gehad. Mensenlevens zijn onbetaalbaar. Ik zou graag willen zien, dat direct verantwoordelijken gestraft worden en niet 'het bedrijf'.

Een Verboden Stembureau

Toen wij onze stemmen gingen uitbrengen, moesten we in een schoolgebouw zijn. Op het schoolplein, aan de muur van het gebouw, hing een bordje met een knalrode pijl en de tekst Stembureau. Het bordje was over een ander bordje geplakt. Op dat andere, blauwe bordje was nog net de tekst Verboden te lezen. Een opvallende aanwijzing.
Achter een tafel zat een viertal mensen. We werden vriendelijk begroet en overhandigden onze stempas en id kaart. Na een controle en wat schrijfwerk kregen we ons stembiljet aangereikt. Het leek wel een krant, zo groot was het biljet. Ik vouwde het stembiljet heel bewust open, zodat ik hem, na het krassen weer op de juiste manier in zijn oorspronkelijke staat kon terugbrengen.
Daarna liet ik hem in een grote afgesloten ton verdwijnen.
In het late nieuws zagen we dat de VVD ondanks het flinke verlies, toch de grootste partij is gebleven. De uitslag liet zien, dat de kiezers nogal ontevreden zijn over de prestaties van dit kabinet op het gebied van de zorg en ouderen, de relatie tot de EU en het vluchtelingenbeleid. De PvdA is weggevaagd, vooral omdat ze de A als een baksteen heeft laten vallen. De uitslag toonde ook (weer) aan dat opiniepeilingen niet als leidraad kunnen dienen en dat de PVV aanzienlijk minder groeide dan beweerd werd. Ondanks die groei beweren vooral buitenlandse regeringsleiders dat het gedaan is met 'het populisme'. GroenLinks heeft een flinke sprong gemaakt.
Ik denk dat de Erdogan onze verkiezingen heeft beïnvloed. Voor de VVD op een goede, voor Erdogan zelf op een verkeerde manier. Gaan we dus weer vier jaar ploeteren of gaat de nieuwe regering lessen trekken uit het recente verleden? Misschien kunnen CDA en D66 voor wat tegenwicht zorgen en wat meer doen voor het welzijn en geluk van Nederlanders.