Ik heb werk- / opdrachtgevers gehad, die vonden dat ze invulling mochten geven aan mijn vrije tijd. Zo werd mij eens verboden in mijn eigen tijd ('s avonds) naar een lezing te gaan. Niet van een extremistische goeroe of zo. Het onderwerp had betrekking op mijn functie als verantwoordelijke voor de ict. Natuurlijk had ik lak aan het verbod en ben gewoon gegaan. In tegenstelling tot andere personeelsleden, die dat soort richtlijnen en instructies gedwee opvolgden. Sommigen mochten in hun vrije tijd zelfs geen contact met elkaar hebben.
Bij een andere werkgever moest ik tijdens mijn zomervakantie drie keer in de week bellen om eventuele ict-problemen aan te horen en eventueel op te lossen. Men wilde ook het telefoonnummer van mijn camping weten. Ook daaraan heb ik geen gevolg gegeven. Vakantie is en blijft bij mij vakantie. Mijn mobieltje van de zaak lag per ongeluk telkens expres thuis in de bureaula.
Bij die bedrijven raakten ook geregeld verlofdagen zoek. Dan had ik opeens minder dagen dan ik zelf bijgehouden had. Dat gold niet alleen voor mij. Maar het saldo was altijd weer lager, nooit hoger. Toen een keer na een zoveelste 'vergissing' ik vijf dagen meer terugkreeg, heb ik wijselijk mijn mond gehouden. Ik zag het als een compensatie van de verdwijningen van voorgaande jaren.
En dan zijn er nog andere schrijnende situaties. Zoals het niet of pas veel later uitbetalen van vakantiegeld en onkostenvergoedingen. Vooral als iemand zijn of haar ontslag had genomen. Even een trap na geven. Even nog de pestkop uithangen.
Bij een andere werkgever moesten we bij de verlofaanvraag invullen wat we op die dag(en) gingen doen. Wie dat niet invulde kreeg geen verlof. Dus meldde het personeel zich geregeld ziek.
In de horeca en detailhandel schijnt het vaak nog erger te zijn. Vooral jong personeel, zoals scholieren en startende werknemers zijn vaak de dupe. Ik noem het gewoon misbruik, begaan door lamlendige werkgevers die zich zelf een brevet van onvermogen opplakken als het om het managen van personeel gaat.