"Zo, en vertel eens, wat kan ik voor u doen?" Ze kijkt vanachter haar bureau over haar bril heen mij met grote ogen aan. Ze is mijn nieuwe huisarts. Haar uiterlijk doet me aan een van mijn zusjes denken. Mijn huisarts is namelijk ook Indo. 'Haha', lach ik inwendig, 'mijn zusje is huisarts!'
Ik vertel haar met een ernstige blik over mijn chronische vermoeidheid. Ik heb daar al ruim 8 jaar last van. Na het middaguur is die op z'n hevigst. Ik val geregeld met mijn hoofd op mijn bureau of tegen mijn beeldscherm in slaap. Ze kijkt mij aan en stelt dan een verrassende vraag : "Wat denkt u zelf dat het is?" Nota bene een vraag, die ik haar had willen stellen. Daarvoor ben ik speciaal gekomen. Maar ze is mij te vlug af. "Sorry, ik zou het echt niet weten", antwoord ik op schuldige toon. "Wat voor werk doet u?", vraagt ze vervolgens. Dat antwoord weet ik wel. Het is geestelijk zwaar werk, dat wel. Maar om daarom zomaar in slaap te vallen, nee. Daarvoor vind ik het juist veel te boeiend. Ik stel haar maar dezelfde vraag : "Wat denkt u zelf dat het is?"
Ze blijft het antwoord net als ik schuldig. De stand is nu 1-1. Ik weet net zoveel als mijn huisarts. Ze schrijft mij Supradyn voor. Voor meer energie. Vreemd, als je niet weet wat ik mankeer. Ze geeft me een receptje en vraagt me terug te komen als het over drie maanden niet beter gaat. Ik beloof haar niets en ga maar weer.
Ruim twee jaar later zit ik weer tegenover haar. Ik was wat aan het surfen en googelen geslagen met het zoekwoord 'vermoeidheid'. Stuit ik opeens op een medicijn dat ik al bijna 10 jaar gebruik! Dat bleek de boosdoener. Na vervanging door een ander farmaceutisch product was ik binnen een paar maanden van mijn chronische vermoeidheid verlost!