Ik houd bewust even in en ja hoor, de poort van de tuin gaat open en meneer kijkt vanachter zijn snor mij ietwat geschrokken aan. "O ben jij het, sorry", stamelt hij. Hij weet dat ik mijn hond nooit daar zijn behoefte laat doen. Ik weet op mijn beurt dat meneer geregeld tuinafval in de groene strook achter zijn huis dumpt. Het gaat me niet zozeer over het groen en de aarde, maar meer over de potten en bakken waar ze nog in zitten. Als ik het ter sprake breng, geeft hij zijn fout grif toe. Hij weet dat ik daar geregeld zwerfvuil opruim. Hij belooft beterschap en biedt nogmaals zijn excuses aan.
Tja, als ie geheel ten onrechte mij ergens van beschuldigt, krijgt ie van mij ook wat te horen.