Toen ik hem opzocht in het ziekenhuis, zag ik een Bijbel op zijn kastje liggen. Hij had mijn verbaasde blik gezien en zei lachend : "Ja broer, het verloren schaap is weer terug bij zijn Herder." Ik knikte instemmend. En eerlijk gezegd deed het mij wel wat. Misschien omdat ik hem was voorgegaan.
Ondanks onze christelijke opvoeding is geen van ons een kerkganger geworden. In tegendeel. Het leek alsof het geloof geen rol meer speelde in ons dagelijks leven. Toch zijn we stuk voor stuk christelijk beïnvloed. Mede door onze opvoeding. Die invloed uitte zich voornamelijk in aandacht voor de medemens.
De verloren zoon was dan weliswaar teruggekeerd, maar niet iedereen was daar blij mee. De dominee keerde tot drie keer toe hem de rug toe. Zelfs toen hij stervende was. En na zijn overlijden ook in Gods huis, de kerk. Mamma heeft er voor gezorgd, dat ook hij in de kerk werd herdacht. Ik hoop maar dat hij daarboven wel goed ontvangen is. Het zal wel, want ook al ging hij niet naar de kerk, hij heeft veel goeds gedaan. Ooit zongen we beiden luidkeels : "God roept ons, broeders, tot den daad, zijn werk wacht; treedt dan aan. En weest gereed om elke weg die Hij u wijst te gaan" Hem werd een zware lijdensweg gewezen. En vaak vroeg hij zich af : "Waarom ik?"