Zondagochtend vroeg zijn wij weer oma en opa geworden. Dit keer van een kleinzoon, Luuk! We hoefden er zelf niets voor te doen, hoor. Maar dat neemt niet weg dat we erg trots zijn.
Moeder en kind maken het goed. De vader ook. Dat laatste vergeten veel mensen. Als vader sta je wel voor Jan met de korte achternaam naast het kraambed of -bad, maar dat apathisch gedoe geeft je als nieuwbakken vader wel een flinke psychische opdoffer. Maar goed, met de vader gaat het dus ook goed.
Het jochie heeft een nachtje in het ziekenhuis doorgebracht. Vanwege de ademhaling. Luuk wilde namelijk niet huilen. Ik dacht meteen : "Begint dat nu al?" Van opa mag ie best zijn emoties laten zien. Opa heeft het ook moeten leren, maar dat was zo'n 50 jaar na zijn geboorte. Sommige dingen hebben nu eenmaal geen prioriteit bij opa.
Het toeval(?) wil, dat oma op die zondag jarig was. Een bijzondere dag dus. Oma had al eerder gezegd, dat Luuk een zondagskindje zou worden. Net als opa trouwens en zijn oom Mike. Opa is inmiddels meer dan 25.000 dagen op deze wereld. Luuk al één. Hopelijk het begin van een zeer hoog aantal vol geluk en in een goede gezondheid. Welkom Luuk!