Retour Roosendaal

Fenna snuffelt aan de grenspaal

Toen Fenna en ik vanmorgen de bustent uitstapten, regende het. Hoewel, regen kan ik het niet noemen. Het miezerde iets. Dat was van zeer korte duur, want tijdens de wandeling hield het op. Maar de lucht bleef bewolkt. Na het middaguur stapten we weer op de fiets om op familiebezoek te gaan in Roosendaal. Het was een vrij korte rit van nog geen 9 km, door het Brabantse boerenland. Al ruim voor Roosendaal zagen we de communicatietoren. Die hielden we in de gaten als ons globaal reisdoel. Onderweg kon Fenna geregeld los naast ons rennen. Dat bevalt haar beter dan aan de riem. Ze houdt het ook langer vol. 't Is net een kind : hollen of stilstaan.
In Roosendaal reden we zo tegen de weg aan waaraan de woning gelegen is! Het is een vreemde gewaarwording om daar eens op de fiets aan te komen. Na een hartelijke begroeting over en weer gingen we aan de thee. Met een lekker hapje erbij : twee voor mij, een voor Sonja en niets voor Fenna, want dat is niet goed voor haar. Gelukkig voor mij kan zo'n hond niet praten.
Na een gezellig uurtje klommen we weer op de fiets en Fenna in de kar om terug te keren naar de camper. Tijdens zo'n rit in een onbekende omgeving probeer ik mijn geheugen te trainen. Hoe minder pauzes en/of bijzonderheden onderweg, des te beter ik de route kan onthouden. Soms denk ik "Zou er ook ouderdoms-autisme bestaan?" Als er te veel op me afkomt, gaat bij mij  een deurtje dicht. Ik beleef veel situaties ook anders dan anderen.
Toen we nog in Roosendaal waren, brak zowaar de zon door. Met de wind in de rug en de zon op onze hoofden peddelden we ontspannen richting de camping. Daar aangekomen zijn we voor de bustent neergestreken, om van de zon te genieten.