Zo noemde we dat in ons vakgebied ICT, bloemkolen. Een benamingvoor wat eens een eenvoudig programma of systeem was, maar door de vele aanpassingen een complex, nauwelijks beheersbaar gedrocht geworden was. Een enorm hotel, gebouwd op het fundament van een zomerhuisje.
Ik moest daaraan denken toen ik de speciale uitzending van het tv programma Radar zag. Die ging over de werkloosheid, de uitkeringen en toeslagen. Wat een ondoorzichtig oerwoud is dat geheel geworden. Ook het gesjoemel met statistieken kwam ter sprake. Door definities te veranderen, waren er 'opeens' veel minder werklozen. Volgens het CBS is het aantal ruim 400.000 in werkelijkheid zijn het er meer dan een miljoen. Een kwestie van bepaalde werklozen niet meetellen. Iemand die minder dan een bepaald aantal uren in de week werkt, maar liever 40 in de week wil werken, is geen werkloze. Een ZZP'er zonder werk is ook geen werkloze. De groep werklozen vanaf 50 jaar is gewoonweg kansloos. Men weet het maar men doet er niets aan. De sollicitatieplicht blijft, wat velen als erg frustrerend ervaren. Men besprak ook de optie om die groep van een basisinkomen te voorzien, zodat de financiële zorg opgeheven wordt. Lijkt mij een prima idee. Misschien een opstapje naar een basisinkomen voor iedereen? Veel werklozen verdwijnen uit de WW naar de Bijstand. En dan maar roepen : "De werkloosheid daalt!" Zo houdt de overheid zichzelf en anderen voor de gek.
Het gedoe rond de toeslagen is ook van wat ik ervan vermoedde. Zo heb je een toeslag, zo heb je een schuld omdat je toeslagen terug moet betalen.
Dergelijke situaties kunnen geheel buiten iemand omgaan. Daar zorgt de overheid namelijk zelf voor, vanwege de regelgeving.
Het was een zeer verhelderend programma, waarin ik (helaas) veel bevestigd kreeg. De regelgeving en voorzieningen zijn zo complex geworden, dat men er liever ver vandaan blijft. Maar ja, er is geld in de vorm van een uitkering nodig en daaraan zijn allerlei verplichtingen verbonden. De overheden steken veel geld in de werkloosheid (inclusief nieuwe banen voor allerlei cursussen) , maar het rendement is bijna nul. Wie uit de Bijstand komt en boven het minimum wil verdienen, maakt weinig kans. De motivatie om te gaan werken wordt zodoende teniet gedaan door de overheid.