Vandaag werd ik er weer aan herinnerd. Aan een dag medio jaren 80. Om precies te zijn op 31 mei 1985. Ik kreeg toen een flinke ruzie met mijn pa. Dat gebeurde 's avonds rond een uur of negen. Ik was aanwezig op een bruiloftsfeest, toen mij gevraagd werd iets thuis te gaan halen. Dat was niet echt ver weg, dus reed ik naar de Splinterlaan 117. Toen ik de huiskamer binnenkwam, zat mijn pa daar duidelijk geërgerd naar de tv te kijken. Hij begon gelijk tegen mij te zeuren. Zo ervoer ik dat toen, zeuren. Zeuren omdat mamma wel naar het feest gegaan was.
Het liep zo hoog op, dat ik mijn pa op een gegeven moment op z'n nummer gezet heb. Ik had echt zo'n gevoel van : "Ben jij bedonderd?!" Ja, ik was behoorlijk kwaad. Ik heb de deuren met een harde klap dicht gesmeten toen ik weer wegging.
Later, toen de situatie wat had laten bezinken, schrok ik wat van mijn reactie. Immers, ik had niet eerder echt ruzie met pa gehad. Ik liet hem maar vaak praten en/of mopperen. Dat deed hij graag in mijn bijzijn. Wat dat aangaat was ik een soort praatpaal voor hem. Ook al was ik het niet altijd met hem eens, ik ging niet in discussie. Ik beperkte me meestal tot één opmerking, om mijn mening weer te geven. Dat was alles. Maar op die bewuste avond ging ik dus wel in discussie. En hoe! Misschien kwam het omdat ik al die ervoor jaren gezwegen heb. Ik verweet hem slecht vaderschap. 't Is nogal wat. Die aanvaring heeft mijn herinnering aan het feest zelf geheel verdrongen. Ik had mijn vader toen duidelijk laten merken, dat hij bij mij niet meer op een autoritair voetstuk stond.
We hebben het er nooit meer over gehad. Pa bleef tegen mij praten en ik bleef luisteren. Ik kreeg vreemd genoeg zelfs het gevoel, dat we toch wat dichter bij elkaar waren gekomen.