Sinds we de camper hebben, ben ik af en toe op zoek naar interessante dan wel leuke plekjes op de kaart van Europa. Om onduidelijke redenen schoot me tijdens zo'n speurtocht opeens de berg van St André te binnen. Daar schijnen, volgens mijn jeugdherinneringen, allerlei wezens te wonen. Van leuke meisjes tot lieve hondjes en vreemde vogels. Ze wonen allemaal bij elkaar in iets dat Gloria heet. Misschien is die berg een gepensioneerde vulkaan. Als kind begreep ik weinig van dat liedje. Ik bracht het in verband met dat andere liedje : Joepie, Joepie is gekomen. Dat jochie had mijn meisje afgepakt. Maar gelukkig is er nog de berg van St. André, daar wonen immers heel veel mooie meisjes? Maar waar die berg is?
Wat die oude liedjes betreft, sommige zouden nu nationalistisch genoemd worden. Waar de top der duinen is ook zo'n liedje waar bruine en zwarte overgevoelige mensen zich aan storen. Al was het alleen maar vanwege het woord blank. Veel niet blanke Nederlanders betrekken bijna alles op zichzelf als het over zwart, bruin, lui, crimineel, Zwarte Piet, Opsporing verzocht en zelfs hondenpoep gaat. Dat lijkt mij een flink vermoeiende bezigheid. Het heeft vaak te maken met een negatief zelfbeeld. Ze zijn continu op zoek naar bevestiging van hun negatieve zelfbeeld. Ik bedoel, als ik aan iemand op werk vraag iets te doen, verwacht ik geen antwoord als : "De slavernij is afgeschaft, Willem." Dan denk ik : "Rot op naar je eiland!" Ja, daar word ik nou heel erg moe van. Maar ik zeg natuurlijk vriendelijk, dat ze zich niet zo moet aanstellen maar gewoon haar werk moet doen omdat ze daarvoor betaald wordt. Niet met zweepslagen, maar met geld.