Op een zender zag ik een paar volwassenen, kinderen uit één gezin, ruzie maken over de nalatenschap van hun vader. Hun moeder was al eerder overleden. De enige zoon werd door een aantal zusters beschuldigd van diefstal en oplichting. De zoon stelde dat zijn vader hem via de rechtbank als curator had benoemd. De ruzie was zo hoog opgelopen, dat de dames geen toegang hadden kregen tot de begrafenis van hun vader!
Die spullen en/of geld tot daaraan toe, maar een afscheid van je eigen ouder weigeren, vind ik bijna misdadig. Wat een hufter.
Soortgelijke situaties doen zich hier in ons land ook voor. Toen ik naar aanleiding van die uitspraak wat verder ging graven, bleek dat het gebeuren na een overlijden nogal vreemd, om niet te zeggen ondemocratisch, geregeld is. Het is een situatie die als vertrekpunt heeft : wie het eerst komt, die het eerst maalt. Dus als van een gezin één van de kinderen de begrafenis of crematie gaat regelen, heeft ie ook het recht om diens broers en/of zusters de toegang tot de afscheidsceremonie te weigeren! Een heel vreemde situatie natuurlijk. Hij maakt het nare mensen nogal gemakkelijk om over de rug van hun overleden ouder andere nabestaanden een hak te zetten. En helaas gebeurt dat. Brrr! Wat een enge en toch ook weer zielige mensen zijn er toch op deze wereld. Echter, een rechter hier heeft in zo'n kwestie geoordeeld, dat elk kind recht heeft op een afscheid. Dat moet dan apart gebeuren voor de afscheidsceremonie.
Er is wel zoiets als erfrecht, maar emotioneel ben je dus overgeleverd aan degene, die het afscheid gaat regelen. En tja, dan kan je geweigerd worden bij een gezamenlijk afscheid. De overledenen zullen zich ongetwijfeld in hun graf omdraaien, maar daar heeft zo'n regelaar lak aan. Het gaat in voorkomende gevallen immers enkel om ikke, die de rest laat stikken. Na zo'n 'besloten' afscheid gaat zo'n regelaar handen wrijvend en lachend naar huis.