Het gaat er steeds meer op lijken, dat ik met terreur moeten leren leven. Terugkijkend in mijn leven had ik deze situatie niet verwacht. Wie terreur zegt, zegt islam. Dat is gewoon zo. En men heeft voor de volgelingen van dat geloof onze deuren wagenwijd opengezet. Kortom, we zijn zelf verantwoordelijk voor de terreur (niet alleen in de vorm van aanslagen, maar ook criminaliteit), die ons overkomt en overkomen zal. Om de situatie nog verder aan te wakkeren, bombardeert men islamieten.
Ook in Azië, zelfs in Indonesië groeit de islamitische terreur. In Atjeh, waar mijn opa als KNIL militair getracht heeft de orde te handhaven, is onlangs weer een homostel afgetuigd en tot ruim 80 stokslagen veroordeeld. Veroordeeld door nota bene een sharia-rechtbank. Er wordt weliswaar beweerd als zou het islamitisch geloof in Indonesië 'gematigd' zijn, maar dat woord ken ik niet met betrekking tot dat geloof. Het is een gevaarlijk geloof, waarvan de volgers ervan in gewone doen (onder westerse mensen) niet het achterste van de tong laten zien.
Een andere vorm van terreur, is die van de overheden, met onze minister president voorop. Het betreft een politiek maatschappelijke vorm van terreur, die mensen monddood moet maken. Door bijvoorbeeld politieke partijen, ouderen, zieken en andere hulpbehoevenden te discrimineren en/of het leven zuur te maken.