Wat er daarna gebeurde heeft nog wekenlang door mijn hoofd gespookt. Hoewel ik zichtbaar daar stond te wachten, met het voorwiel bijna helemaal tussen beide auto's vooruitgestoken met ingetrokken voorrem, raakte mevrouw pardoes met haar rechter trapper mijn voorwiel! Ze viel op de grond. Geschrokken zette ik de Magneet op z'n standaard en hielp mevrouw onder haar fiets vandaan. Ik ondersteunde haar rechter arm toen ik haar weer overeind hielp. Gelukkig was het niet de andere arm, want die bleek ze gebroken te hebben. Zoals vaker met mijn ongelukjes, was het die dag vrijdag. Een zomerse pechdag.
Een paar dagen later bracht ik haar na schooltijd een bezoekje. Met bloemen. Ze vond het maar zo zo. Mevrouw was eigenlijk een beetje boos, want volgens twee getuigen (en mij) was ze tegen een stilstaand object gereden. Dus het gesprek verliep wat moeizaam en er hing een wat kille sfeer. Totdat mevrouw opeens overeind sprong, naar de radio liep en de volumeknop een flinke draai gaf. De kersverse hit van Procol Harum schalde door de kleine woonkamer. Ik zag mevrouw helemaal opklaren en zelfs lachen. "Wat een mooi nummer is dit hè?", riep ze, "Hij staat bovenaan! Toen ik dat (eerlijk!) beaamde, was het ijs gebroken. Vrijdagmiddag 2 juni 1967 dus. De dag van het ongeluk.