Jankende militairen

Ik las ergens dat een legeroefening is geannuleerd, omdat 'het materieel niet beschikbaar is'. Dat laatste is een politiek correcte uitspraak. Een gewoon mens zegt dat de boel, in dit geval legervoertuigen, weer kapot is. Ik schrijf 'weer', want het is geen incident maar een structureel probleem. Gelukkig krijgen de militairen na het pang! pang! debacle (geen geld voor munitie) nu dus geen stokpaardjes als alternatief om voor Jan met de korte achternaam te lopen.
De contributie voor het lidmaatschap van de NAVO is altijd al een groot probleem geweest. Het zal mijn tijd wel duren. Misschien komt er een echt slimme (geen sluwe) minister, die de hele zaak eens naar een hoger niveau tilt. Door vanuit het lidmaatschap van de NAVO en de EU een beleids- en strategisch plan op te stellen. Op die manier zou men een efficiënt en effectief leger kunnen opzetten (als onderdeel van een groter geheel) met kwalitatief goed materieel en materiaal. Liever een professioneel uitgeruste en getrainde kleine groep, dan een grote, rammelende chaos waarmee men van alles wil maar weinig tot niets kan. Onze militairen verdienen beter en minder risico's.

Geef ze de ruimte en....

Gisteren heb ik de camper weggebracht om wat onderhoud te laten plegen aan de remmen. Het bedrijf is geen garage, maar een bandenhandel, waar iemand werkt die ook het monteursvak beheerst.
Gisteren werd ik gebeld met de mededeling, dat de bus die dag niet klaar zou zijn. Daar had ik begrip voor, want ik weet hoe het bij zo'n bandenbedrijf eraan toe gaat. Veel spontane bezoekers geven een haast constante onderbreking van ander werk dan banden verkopen en monteren. En dat was dus het geval.

niet vervangen

Dus ik stelde de monteur gerust : "Neem alle tijd, want we hebben de camper niet direct nodig." Hij was blij met de uitstel.
Vanmiddag werden we gebeld. De bus was klaar en de rekening bedroeg zo'n 85 euro. Mooi! Al vond ik het bedrag wat aan de lage kant. De remschijven en -blokken voor zouden namelijk nog geen uur werk zijn en 35 euro gaan kosten. Ik was erbij toen dat telefonisch werd nagevraagd. Stel dat het vervangen van de schoentjes van de achterremmen ook een uur zou duren, dan bleef er voor het vervangen van de beide stootrubbers zo'n 15 euro over. Dat zou kunnen. Maar goed, misschien viel alles toch mee. Van de Fiat en de Nevada heb ik ook zelf de schoenen vervangen. Daar deed ik, kantoorprik, ongeveer een uur over. Dus.
Toen ik de bus ging ophalen, was de monteur niet aanwezig. Er was wel een jongeman, die ik niet eerder daar gezien heb. Hij wist niet waar de sleutels van de bus lagen. Dus dat werd bellen. Het duurde even voordat hij de monteur aan de lijn had. De sleutels lagen op een wat rommelig bureau onder wat paperassen. Een rekening was er nog niet, maar die zou hij opsturen. Prima!
Ik was op de fiets gekomen en wilde hem achter in de wagen zetten. Toen ik de deuren opende, zag ik twee dozen met nieuwe onderdelen staan! Huh??! Wat bleek? Meneer had enkel de beide remschijven vervangen! Voor alle zekerheid keek ik toch nog even of dat inderdaad het geval was. En dat was dus zo. Dus de jongeman mocht weer bellen. De monteur zei van niets(?) te weten. Maar hij zou mij terugbellen. Hij had duidelijk haast, net als gisteren toen ik hem aan de lijn had.

wel vervangen

In de bus stonden dus drie dozen met nieuwe onderdelen. Daarvan is er slechts één geleegd. Ik zou als monteur toch even voor alle zekerheid in de agenda gekeken of met de klant gebeld hebben, als ik die dozen had gezien. Alles was genoteerd. Maar nee, meneer zat elders en had het druk. Morgen weer een dag. Mocht het gesprekje op niets uitlopen, dan betaal ik de afgesproken 35 euro en doe de rest toch maar liever zelf.

Een memorabele dag

Vandaag werd ik er weer aan herinnerd. Aan een dag medio jaren 80. Om precies te zijn op 31 mei 1985. Ik kreeg toen een flinke ruzie met mijn pa. Dat gebeurde 's avonds rond een uur of negen. Ik was aanwezig op een bruiloftsfeest, toen mij gevraagd werd iets thuis te gaan halen. Dat was niet echt ver weg, dus reed ik naar de Splinterlaan 117. Toen ik de huiskamer binnenkwam, zat mijn pa daar duidelijk geërgerd naar de tv te kijken. Hij begon gelijk tegen mij te zeuren. Zo ervoer ik dat toen, zeuren. Zeuren omdat mamma wel naar het feest gegaan was.
Het liep zo hoog op, dat ik mijn pa op een gegeven moment op z'n nummer gezet heb. Ik had echt zo'n gevoel van : "Ben jij bedonderd?!" Ja, ik was behoorlijk kwaad. Ik heb de deuren met een harde klap dicht gesmeten toen ik weer wegging.
Later, toen de situatie wat had laten bezinken, schrok ik wat van mijn reactie. Immers, ik had niet eerder echt ruzie met pa gehad. Ik liet hem maar vaak praten en/of mopperen. Dat deed hij graag in mijn bijzijn. Wat dat aangaat was ik een soort praatpaal voor hem. Ook al was ik het niet altijd met hem eens, ik ging niet in discussie. Ik beperkte me meestal tot één opmerking, om mijn mening weer te geven. Dat was alles. Maar op die bewuste avond ging ik dus wel in discussie. En hoe! Misschien kwam het omdat ik al die ervoor jaren gezwegen heb. Ik verweet hem slecht vaderschap. 't Is nogal wat. Die aanvaring heeft mijn herinnering aan het feest zelf geheel verdrongen. Ik had mijn vader toen duidelijk laten merken, dat hij bij mij niet meer op een autoritair voetstuk stond.
We hebben het er nooit meer over gehad. Pa bleef tegen mij praten en ik bleef luisteren. Ik kreeg vreemd genoeg zelfs het gevoel, dat we toch wat dichter bij elkaar waren gekomen.

Niet klagen

Ook niet dragen, maar handen uit de mouwen en doen! Het hangt natuurlijk wel van de situatie af in hoeverre ik me enkel beklaag, de situatie draag of er iets aan doe. Gelukkig kan ik in veel gevallen het laatste ook toepassen. Zoals bekend doen veel gemeentes steeds minder op het gebied van service. Ik bedoel dan met name het schoon en netjes houden van de woonomgeving. Er is duidelijk sprake van een verschuiving richting de inwoners. Maar velen geven daar geen gehoor aan. "Ik betaal toch zeker belasting?", is een veel gehoorde reactie.
Ik heb er geen moeite mee om af en toe wat zwerfvuil op te ruimen. Ik klaag weliswaar over de mentaliteit, draag die voor een deel en... ik doe er wat aan! Zo ook wat betreft het groen (inclusief het ongewenste) in onze omgeving. We hebben vorig jaar daar gesprekken over gevoerd met de gemeente. Men vond ons pleintje opvallend netjes. Dankzij een paar bewoners, waaronder wij.
Vandaag hebben we het groen maar weer eens een kopje kleiner gemaakt. Het onkruid hebben we aangepakt.
Ons Pleintje ziet er nu weer geknipt en geschoren uit. Het werk is nog niet helemaal af, maar het oogt al stukken beter. Het kost natuurlijk wel tijd, energie en geld (inzet gereedschap en verbruik van elektriciteit), maar daarvoor krijgen we wel een mooi strak pleintje terug. Een nette, mooie woonomgeving geeft ook een veilig gevoel.
Sonja is nog steeds actief om in samenwerking met lokale instanties de omgeving nog leuker te maken.

Pilgrim by Steve Earl and Emmylou Harris

Het nummer dateert van net voor de eeuwwisseling. Het spreekt me aan vanwege de tekst die mooi aansluit op de muziek. Of andersom. De eenvoud spettert er vanaf. En toch heel treffend.
Ik heb al vaker gezegd dat ik mijn werk heb ervaren als reizen met de tijdmachine. Maar wat het dagelijks leven betreft is dat ook zo. Telkens weer in andere situaties belanden met andere mensen, andere ideeën en gewoontes. Van ouderwets of behoudend, tot heel modern, bijna futuristisch of gewoon onbegrijpelijk. Telkens weer een 'hallo' en een 'tot ziens'. Misschien heb ik me hier nooit thuis gevoeld, omdat ik alsmaar onderweg ben. Altijd maar onderweg. Ik mis de mensen met wie ik dit soort muziek kon delen. Maar eens zal ik ze weer terugzien. Allemaal. Ik ben immers al een lange tijd onderweg.

Cameraatje compleet

'selfie' met de Zenith

Begin jaren 70 kocht ik mijn eerste fotocamera, een spiegelreflex van Zenith. Ik heb daarmee heel veel foto's gemaakt. Begin 2000 kocht ik een digitale camera. Een gewone, geen spiegelreflex. Die heb ik nog steeds. Met dat ding heb ik erg veel sportfoto's gemaakt. Niet veel later kreeg ik een Casio Exilim. Met die Casio begon mijn periode van fotograferen met een kleine camera. Helaas werd dat dingetje ergens in België op een gazon achtergelaten. Gelukkig won Sonja na die vakantie een fotowedstrijd en kreeg een zelfde Casio als prijs overhandigd.
Vorig jaar heb ik dat oude trouwe Casio digi cameraatje verloren. Dat was een flinke domper. Vooral omdat ik Dronten enkel eerlijke mensen had verwacht.
Ik heb niet veel later een soortgelijke van Panasonic op de kop weten te tikken voor een paar tientjes. Die Lumix was goedkoop, omdat er wat accessoires ontbraken. Over die camera, een DMC FS3, ben ik ook erg tevreden. Dus besloot ik uit te kijken naar de ontbrekende accessoires. Helaas werden accessoires van dat  dat hebbedingetje nergens aangeboden. Edoch, geduld bleek weer een schone zaak.
Vorige week was het zover. Op een advertentiesite werd het Panasonic toestelletje als een complete set aangeboden. Joehoe! De advertentietekst zag er verzorgd uit en meneer was al langer actief op de site. Meneer had zelfs het doosje met alles erop en eraan in zijn bezit. Een zuinig iemand dus. Ik stuurde hem een berichtje, waarin ik aangaf belangstelling voor het setje te hebben, maar de prijs wat hoog vond. Ik deed hem een bod inclusief verzendkosten.
De verkoper reageerde met hetzelfde bedrag, maar dan exclusief verzendkosten. Dat zag ik niet zo zitten, want het ging om bijna 7 kroketten á 1 euro /stuk (op woensdagen), dus....
Gelukkig wilde de verkoper van de camera af en kwam mij alsnog tegemoet. We hielden elkaar van het afhandelingsproces keurig op de hoogte via e-mail. Vanmiddag werd het pakketje bezorgd. Alles zag er keurig uit en helemaal compleet. Ik ben er blij mee. Ik heb meer dan ik zocht. En met de besparing die mij 7 kroketten oplevert ben ik natuurlijk ook hartstikke blij. Dat heb ik de verkoper ook laten weten, want ik handel het geheel graag naar behoren af.

Een onbewaakt ogenblik

Zo noemt men vaak de tijdspanne, waarin een kind aan de aandacht van een ouder ontsnapt. Helaas is er soms helemaal geen sprake van aandacht. Toen ik vanmorgen bij een schoenenzaak de fiets op het slot gooide, zag ik een ventje van een jaar of 2 á 3 de winkel verlaten. Hij liep regelrecht naar de straat. Ik haastte me om hem tegen te houden, want er kwam verkeer aan. Ik vroeg het ventje naar zijn mamma te gaan. Die stond bij de balie te praten met een medewerkster. Toen ze mijn vraag 'Is dat jouw mamma?" hoorde, draaide ze zich om. Ik legde haar de situatie uit en moeder reageerde opgelucht. Ze bedankte me.
Toen ik later weer bij de balie kwam om af te rekenen, zag ik het jochie weer naar buiten lopen. Zijn moeder stond recht tegenover de kassa naar kleding te koekeloeren. Ik riep : "Hé, hier blijven!" Moeders keek op en liep haastig naar het ventje. Ze kwam mopperend weer terug, want natuurlijk kreeg het manneke de schuld. Ik weet zeker dat als er iets ernstigs gebeurd zou zijn, dat men weer zou spreken van 'een onbewaakt ogenblik'. Ik noem het gewoon desinteresse of egoïsme van die ouders. Vele kinderen zijn daar de dupe van.

Nieuwe schoenen zonder doos

mooi kleurtje hè?

Vanmorgen heb ik een paar nieuwe schoenen gekocht. Vorige week kwam ik erachter, dat ik de oude al had weggegooid, voordat ik nieuwe had gekocht. Haha! Ik heb trouwens nog twee paar werkschoenen en evenveel apostelschoenen. Dus ik zat niet echt zonder.
Toen ik na een snelle keus, moest wel een maatje groter dan normaal, in de warme winkel bij de kassa stond, vroeg ik de medewerker of ik het paar zonder de doos mocht meenemen. Op dat moment keken twee andere medewerksters, die ook achter de balie stonden direct naar ons. De jongeman zei hardop : "Dat kan, maar dan mag u ze niet terugbrengen." De dames knikten instemmend. Ik antwoordde rustig : "Daar denkt onze wetgeving heel anders over." Het werd even stil. Terwijl ik met mijn bankpas betaalde, zag ik de drie medewerkers elkaar wat bezorgd aankijken. "Maar ik ga er vanuit, dat ik zonder problemen kilometers kan stappen met dit paar." Ze knikten instemmend, maar niet bepaald van harte.
Ik begrijp niet dat winkels nog steeds dergelijke voorwaarden durven te ventileren. Ik weet dat er winkels zijn, die eisen dat zelfs de verpakking onbeschadigd moet zijn. Allemaal onzin, want die eisen omtrent de verpakking vormen in feite een blokkade voor het wettelijke recht om te kunnen retourneren als het product schade, fouten en/of andere nukken vertoont. Dat recht blijft overeind, ook zonder of met beschadigde originele verpakking. Trouwens die verpakking ligt dus in de winkel. Dat zo'n filiaalleider wil dat de medewerkers zoiets zeggen, zal wel. Maar als medewerker had ik na zo'n bewering even een knipoog gegeven.

Een ware volksverhuizing

Rond de 5e eeuw trokken stammen het Romeinse Rijk binnen. De Hunnen, Germanen enz, kwamen toen op de Romeinse rijkdommen af. De meute werd door de Romeinen als Barbaren bestempeld.
De Romeinen stuurden legers op hen af om hen het land uit te jagen. Er waren overigens ook wel situaties, waarin afspraken gemaakt werden met de barbaren omtrent toelating. Die hielden in dat barbaren zich aan de Romeinse wetten en regels dienden te houden. Indien men daaraan gevolg gaf, werden ze automatisch bondgenoten van de Romeinen. Ja, ja, toen al speelde het probleem van vluchtelingen, economische migranten en gelukszoekers. De Romeinen waren slim, want ze zetten geaccepteerde immigranten in als militaire buffer tegen de vijandige barbaren. Zo van : laten die culturen het maar onderling uitvechten.
Op dit moment staan ruim 7 miljoen mensen (ik noem ze niet Barbaren, want er zitten er best wel goeden bij) in het noorden van het Afrikaans continent te wachten op vervoer naar het rijke noorden. De geschiedenis lijkt zich te herhalen; ons wacht een ware volksverhuizing. Echter, onze aanpak is aanzienlijk minder slim dan die van de Romeinen.
Wij denken nog steeds op basis van wederzijds vertrouwen afspraken te kunnen maken met immigranten. De slechte ervaringen ten spijt. De situatie doet me denken aan die beren-deskundige die bij hoog en laag volhield met beren over weg te kunnen. Meneer werd dus opgevreten door zijn bruine en zwarte (sorry Sylvana, er waren geen witte beren bij) 'vrienden'. 't Is maar dat je het weet.
We zouden net als die Romeinen de immigranten, die zich conformeren aan onze wet en gewoontes, kunnen inzetten tegen de barbaren met dezelfde culturele achtergrond. Desnoods met een hoofddoekje onder de pet en/of een jurk aan. Dat mag van mij. Misschien is het helemaal geen slecht idee om immigranten op die manier als buffer in te zetten tegen hen die met heel andere ambities naar hier komen. Door hun eigen cultuurgenoten het land laten uitzetten. Het lijkt mij een betere benadering, dan dat overdreven, onzinnige uitgangspunt dat zegt  'afspiegeling van de maatschappij'. Alsof iedereen mee mag doen en er ogenschijnlijk geen discriminatie bestaat. Haha! Vertel mij wat.

Weer normaal

Wat ben ik blij dat die warme dagen voorlopig voorbij zijn. Het was vanmorgen een verademing om buiten te lopen. Van mijn zus hoorde ik dat de terugreis naar Roosendaal zo'n 4 uur heeft geduurd! Op de A27 bij Meerkerk was een zwaar ongeval gebeurd, waarbij een dode te betreuren was. Slachtoffers van een over de kop geslagen auto werden met traumaheli's overgebracht naar het ziekenhuis.
Al met al duurde het oponthoud daar bijna 2 uur. Daar sta je dan in de hitte in een file. Ver van een benzinestation of afrit. 's Winters worden automobilisten soms gewaarschuwd dekens en andere zaken mee te nemen in de auto, voor het geval men in de koude strandt.
Van waarschuwingen voor automobilisten die op zeer warme dagen op pad gaan, heb ik nog niet gehoord. Enkel over honden in auto's. Maar daar heeft niet iedereen een boodschap aan. Het meenemen van een fles water, een parasol, zonnecrème en iets te eten zou niet verkeerd zijn. Ik hoorde dat in die file zich ook gezinnen met kleine kinderen bevonden. Hopelijk zijn al die wachtenden er goed doorheen gekomen.
Vandaag breng ik de bus naar de garage voor de remmen. De fiets gaat achterin, zodat ik niet daar hoef te blijven rondhangen. Ik ga wel weer een kijkje nemen in de loods. Die bevindt zich in de buurt van de garage. Nou, maak er wat van!

Gered door de muziek

Ik raakte met mijn Magneet bromfiets een keer bij een verkeersongeluk betrokken. Ik was op de Herensingel in Leiden, op weg van school naar huis, even in een rijwielzaak geweest. Ik stapte weer op de Magneet en rolde hem naar de straat. Tussen twee geparkeerde auto's door stepte ik de tweewieler iets verder naar voren, zodat ik de beide rijbanen goed kon overzien. Ik startte alvast het Sachs blokje en wachtte geduldig op een mevrouw op een fiets, die van rechts kwam aanrijden.
Wat er daarna gebeurde heeft nog wekenlang door mijn hoofd gespookt. Hoewel ik zichtbaar daar stond te wachten, met het voorwiel bijna helemaal tussen beide auto's vooruitgestoken met ingetrokken voorrem, raakte mevrouw pardoes met haar rechter trapper mijn voorwiel! Ze viel op de grond. Geschrokken zette ik de Magneet op z'n standaard en hielp mevrouw onder haar fiets vandaan. Ik ondersteunde haar rechter arm toen ik haar weer overeind hielp. Gelukkig was het niet de andere arm, want die bleek ze gebroken te hebben. Zoals vaker met mijn ongelukjes, was het die dag vrijdag. Een zomerse pechdag.
Een paar dagen later bracht ik haar na schooltijd een bezoekje. Met bloemen. Ze vond het maar zo zo. Mevrouw was eigenlijk een beetje boos, want volgens twee getuigen (en mij) was ze tegen een stilstaand object gereden. Dus het gesprek verliep wat moeizaam en er hing een wat kille sfeer. Totdat mevrouw opeens overeind sprong, naar de radio liep en de volumeknop een flinke draai gaf. De kersverse hit van Procol Harum schalde door de kleine woonkamer. Ik zag mevrouw helemaal opklaren en zelfs lachen. "Wat een mooi nummer is dit hè?", riep ze, "Hij staat bovenaan! Toen ik dat (eerlijk!) beaamde, was het ijs gebroken. Vrijdagmiddag 2 juni 1967 dus. De dag van het ongeluk.

Weer oma en opa geworden!

Zondagochtend vroeg zijn wij weer oma en opa geworden. Dit keer van een kleinzoon, Luuk! We hoefden er zelf niets voor te doen, hoor. Maar dat neemt niet weg dat we erg trots zijn.
Moeder en kind maken het goed. De vader ook. Dat laatste vergeten veel mensen. Als vader sta je wel voor Jan met de korte achternaam naast het kraambed of -bad, maar dat apathisch gedoe geeft je als nieuwbakken vader wel een flinke psychische opdoffer. Maar goed, met de vader gaat het dus ook goed.
Het jochie heeft een nachtje in het ziekenhuis doorgebracht. Vanwege de ademhaling. Luuk wilde namelijk niet huilen. Ik dacht meteen : "Begint dat nu al?" Van opa mag ie best zijn emoties laten zien. Opa heeft het ook moeten leren, maar dat was zo'n 50 jaar na zijn geboorte. Sommige dingen hebben nu eenmaal geen prioriteit bij opa.
Het toeval(?) wil, dat oma op die zondag jarig was. Een bijzondere dag dus. Oma had al eerder gezegd, dat Luuk een zondagskindje zou worden. Net als opa trouwens en zijn oom Mike. Opa is inmiddels meer dan 25.000 dagen op deze wereld. Luuk al één. Hopelijk het begin van een zeer hoog aantal vol geluk en in een goede gezondheid. Welkom Luuk!

Moeder, wat is het heet!

(ge)zwam in het koele bos

De ochtend begon wat mij betreft erg goed : een koele wind en nauwelijks zon! We hebben de boel maar gelijk helemaal open gegooid om te koelen en te luchten. Twee vliegen in 'één klap dus. Niet letterlijk, want muggen en vliegen zie ik nog niet zo veel. In het bos was het nog lekker koel. Fenna en ik waren dus niet aan het hijgen en/of puffen.
Zelf kan ik niet zo goed tegen die hoge temperaturen. Ik heb naar aanleiding van die uitspraak geregeld verbaasde gezichten gezien. Weer zo'n vooroordeel : wie getint is moet tegen de warmte kunnen.
Over vooroordelen gesproken. Ik sprak een aantal weken geleden een campinggast. Afgaande op zijn uiterlijk had hij dezelfde culturele achtergrond. Toen we in gesprek raakten, noemde hij zijn woonplaats : Capelle a/d IJssel. Ik gaf aan dat dorp te kennen vanwege mijn werk. Toen ik hem het adres van het kantoor noemde, bleek hij vlak in de buurt te wonen. Uiteindelijk kwam het ervan : onze achtergrond. Hij vertelde als tiener naar Nederland gekomen te zijn. Zijn ouders kwamen in Capelle terecht. Daar kreeg hij op een gegeven moment ruzie met een aantal Molukkers. Die scholden hem uit voor zigeuner. Vol zelfvertrouwen, hij beoefende vechtsporten, daagde hij de grootste van de pestkoppen uit. Die ging met één gerichte klap tegen de grond. Nummer twee ook, maar daarna hield de groep zich in. Toen hij hen iets in hun eigen taal toeriep, werd een aantal van hen nieuwsgierig. Uiteindelijk vertelde hij hen, dat hij ook een Molukker was en dat zijn vader hun ouders en wellicht ook enkelen van hen nog godsdienstonderricht had gegeven. Na die toelichting reikten ze hem de hand, maar die weigerde hij. Hij wilde niets te maken hebben met die vervelende groep pestkoppen.
Zelf kreeg ik te maken met een directeur van Molukse afkomst. Hij zei een paar keer nadrukkelijk dat ie niets tegen Indonesiërs had. Hij verzuimde mij naar mijn afkomst te vragen. Dan had ik hem zeker verteld over mijn oma van Ambon. Een nitwit van een projectleider begon zijn gesprek met mij meestal met : "Ik heb niets tegen Chinezen als jij, maar....." Ach ja, wat een domheid.

Wel of geen Chinees?

We hebben gisteren een zeer gezellige dag gehad, die we afsloten met een etentje. De vraag was : wel of geen Chinees? Na een rondvraag werd een mix van Italiaans en Chinees.
Ach ja, Chinees. Ik las dat de Chinezen boos zijn omdat Amerika een militaire oefening bij hen voor de deur houdt. Ik weet niet waarom die gekke Amerikanen dat doen. Dat land is continu andere landen aan het uitdagen. Moet de wapenindustrie weer gaan draaien, zodat de miljardairs nog meer kunnen verdienen? Die gaan letterlijk over lijken.
Opvallend genoeg vragen die Amerikanen wel aan de Chinezen om Noord Korea in bedwang te houden. Wat willen die Amerikanen nu eigenlijk? Volgens mijn bescheiden mening zijn de Amerikanen weer uit op oorlog. Hetzij met Noord Korea dan wel met China (over de eilanden in de Chinese Zee en de opkomende economie) en anders is er nog Rusland en de landen met olie. Genoeg keus wat battlefields betreft. Ik ga natuurlijk niet tegen hun vijanden zeggen : "Houdt die Amerikanen eens thuis bezig met wat aanslagen. Dan laten ze de rest van de wereld tenminste met rust." Want dat mag niet. Dan ben ik een terrorist op minstens een opruier.  Dat mogen enkel mensen die achter de schermen politiek bedrijven. Dus ik zeg maar zo, ik zeg maar niets.
De Jappen maken zich ook druk over de raketproeven van Noord Korea. Wat nou zo opviel vanmorgen, was dat de Japanse premier sprak over het schenden van afspraken. Hahaha! Zullen we het eens over de walvisvangst gaan hebben, meneer Jap?

Anti-diefstal

Tijdens mijn studie kregen wij, als groep, de opdracht een anti-fietsendiefstal oplossing te vinden. De bedoeling was om een grondig vooronderzoek te doen en vervolgens met conceptoplossingen te komen. We waren binnen een half uur klaar. We hadden besloten het eigendom af te schaffen. Haha! Daar gingen de docenten natuurlijk niet mee akkoord, al hebben ze wel hartelijk gelachen.
Onze conclusie was dat diefstal amper tegen te gaan is. Als boeven ergens hun zinnen op gezet hebben, dan ben je je eigendom kwijt. Vaak gaan mensen er vanuit, dat zo'n fiets gebruikt wordt om te rijden. Ze vergeten dat zo'n ding ook uit aantrekkelijke onderdelen bestaat. Dus maatregelen als 'het zadel eraf halen' of 'de ketting verwijderen' bieden geen garantie dat de fiets blijft staan. Hetzelfde geldt voor motorvoertuigen, gereedschap enz. Die worden ook vaak gedemonteerd en in onderdelen verkocht.
Waar veel dieven een hekel aan hebben is vertraging. Ze willen meestal snel toeslaan. Dus heb ik voor wat vertraging gezorgd aan de kampeerbus. In een bepaald volgorde, beginnend met veel lawaai. De inhoud van de bus bestaat uit serviesgoed, kookgerei, wat kleding en schoenen. Geen spullen van waarde. Die spullen kan ik zo bij een of andere euro-knaller winkel weer halen.
De bus zelf moet weggesleept worden als boeven hem per se zouden willen hebben. Tweewielers kan je het beste aan een boom, lantaarnpaal o.i.d bevestigen. Nogmaals, als dieven ergens hun zinnen op gezet hebben, ben je je spullen kwijt :

Een kindje op je 70 ste

Het is weer zover. Hier in de buurt heeft een echtpaar een hondje aangeschaft. Ik kom het drietal geregeld tegen. Op afstand gelukkig. Van het opvoeden van zo'n viervoeter hebben ze namelijk geen kaas gegeten, laat staan hondenbrokken. Het is wel aandoenlijk om te zien hoe ze dat beestje vertroetelen. Alsof het hun lang verwachte eerste kindje is. Aan de andere kant begint het reutje nu al irritant en dominant gedrag te vertonen. Het rent keffend en grommend in hun tuin langs de haag. Het wordt in zijn gedrag niet gecorrigeerd. Zijn baasjes staan er bij en lachen met enige trots : "Kiek 'm goan!!" (Hier wonen veel gepensioneerde boer'n).
Gelukkig trekt Fenna zich niets aan van de k*tkeffer in wording. Maar dat zint het beestje juist helemaal niet. Het gaat merkbaar steeds harder en feller tekeer. De eigenaren tillen het hondje beschermend op als ze buiten een andere hond tegenkomen. Vanaf gedragen hoogte gaat het fel tekeer, terwijl de baasjes wat verlegen lachen. De pup heeft verder in alles duidelijk te leiding. Het is een klein slag hond, dat na een eventuele correctie van een andere hond grote kans maakt op flinke verwondingen of zelfs de dood. Als dat mocht gebeuren. ik hoop van niet, dan is uiteraard de andere hond vals. Ik hoop met de gepensioneerde eigenaren een keer een gesprekje daarover te hebben. Op een vriendelijke manier hoor.

Met terreur leven

Het gaat er steeds meer op lijken, dat ik met terreur moeten leren leven. Terugkijkend in mijn leven had ik deze situatie niet verwacht. Wie terreur zegt, zegt islam. Dat is gewoon zo. En men heeft voor de volgelingen van dat geloof onze deuren wagenwijd opengezet. Kortom, we zijn zelf verantwoordelijk voor de terreur (niet alleen in de vorm van aanslagen, maar ook criminaliteit), die ons overkomt en overkomen zal. Om de situatie nog verder aan te wakkeren, bombardeert men islamieten.
Ook in Azië, zelfs in Indonesië groeit de islamitische terreur. In Atjeh, waar mijn opa als KNIL militair getracht heeft de orde te handhaven, is onlangs weer een homostel afgetuigd en tot ruim 80 stokslagen veroordeeld. Veroordeeld door nota bene een sharia-rechtbank. Er wordt weliswaar beweerd als zou het islamitisch geloof in Indonesië 'gematigd' zijn, maar dat woord ken ik niet met betrekking tot dat geloof. Het is een gevaarlijk geloof, waarvan de volgers ervan in gewone doen (onder westerse mensen)  niet het achterste van de tong laten zien.
Een andere vorm van terreur, is die van de overheden, met onze minister president voorop. Het betreft een politiek maatschappelijke vorm van terreur, die mensen monddood moet maken. Door bijvoorbeeld politieke partijen, ouderen, zieken en andere hulpbehoevenden te discrimineren en/of het leven zuur te maken.

Een doorn

Niet in mijn oog, maar letterlijk. Ik had al een paar dagen last van een pijnlijke kleine teen aan mijn linker voet. Ik heb er niet zo bij stilgestaan en ben gewoon doorgelopen. Ik dacht dat de pijn veroorzaakt werd doordat ik weer op mijn s(ch)andalen ben gaan lopen. "Een kwestie van wennen", dacht ik laconiek. De pijn werd echter geleidelijk erger. Maar voor mij nog steeds geen reden om even mijn kleine teen te inspecteren. Vanmorgen zag het arme ding rood! Van woede, of...?
Ik besloot dat kleine rode geval eens goed te inspecteren. Wat bleek? Schuin aan de buitenkant ( ik zat inmiddels in een lastige yoga houding) zag ik iets zwarts in het rode vlees. Oeps! Een splinter??!
In die voor mij haast onmogelijke houding (ik ben toch nog aardig lenig) zag ik inderdaad iets dat zwart lang en dun was; een ongewenste indringer. Ik besloot de boel eerst maar even in de week te zetten. Ik maakte een teiltje met heet water klaar en kieperde daar wat soda in. Daarna heb ik heel voorzichtig, beetje bij beetje mijn linker voet in het hete spul laten zakken. Geen pretje, helemaal om dat het buiten ook al heet was.

Toen het water wat acceptabeler werd voor mijn voet, heb ik de rechter er ook maar bij geplaatst. Alleen is maar alleen, toch? Na een kwartiertje, ik heb in die tijd twee puzzels opgelost, heb ik mijn voeten gedroogd en een naald en een pincet uit de kast getrokken.
Weer in de yoga houding zittend (een soort onbegrepen kleermakerszit) ben ik met de naald in de huid rond de splinter gaan prikken. Het was steken en dan omhoog wippen, richting de ingang of uitgang. Een klusje waarvoor ik even mijn tanden op elkaar moest zetten. Na een paar keer prikken kwam een zwart kopje naar boven. Doorgaan dus. Toen dat kopje ver genoeg uit de huid stak, heb ik het met de pincet eruit getrokken. Oeps! Het was een flinke doorn! Eentje die op een Christusdoorn lijkt. Misschien komt het toch door de sandalen, de apostelschoenen.
Ik heb daarna mijn doornloze voet weer even in het soda-bad gehouden. Nu de doorn verwijderd is, kleurt mijn teen ook weer wat bij. En.... de pijn is aanzienlijk minder. Hoera, operatie geslaagd en de patiënt leeft nog.

Op het Sneekermeer

We kregen een uitnodiging van Ben en Karly om met hen en de kids te gaan varen in Friesland. Nou, zo'n aanbod slaan we niet af. We hebben al eerder een zeer leuke vaartocht gemaakt met Petra en Jan, die was zeer goed bevallen. Ja, ja, hoewel ik nogal gevoelig ben voor schommelende bewegingen, stapt deze jongen toch (weer) in een boot! Haha!
We besloten dit keer de camper te vullen met zes personen en wat bagage. Het was de eerste keer dat we met het maximum aantal toegestane aantal mensen in de bus zaten. Voordat we op pad gingen keek ik even onder de wagen. De bladveren stonden nog zo'n 15 cm van de rubberstootblokken af. Dus dat was een goed teken. Onderweg hebben we geen bonkende geluiden gehoord.
We moesten bij een jachthaven aan de rand van Sneek zijn. De opgegeven locatie klopte niet; we moesten een stukje terug waar bij een andere jachthaven de sloep op ons lag te wachten.

op zonne-energie

Ben kreeg uitgebreid uitleg over de besturing van de fraaie boot met kajuit en de wateren in de omgeving. Er lag ook een waterkaart in de boot. De sloep was uitgerust met een elektromotor. We hoorden enkel een licht zoemend geluid.
Niet veel later voeren we op het Sneekermeer. Het was weliswaar druk, maar er hoefde niet constant uitwijk manoeuvres gemaakt te worden. Er was op het water nog heel veel ruimte. We genoten van de zon, de wind (hoera!) en het water. Onderweg hebben we een tweetal stops gemaakt, zodat de liefhebbers een koele duik konden nemen. Je begrijpt dat de kapitein en de eerste stuurman aan boord bleven, toen we voor anker lagen. Op het water is het gedrag van mede-waterweggebruikers heel anders dan op de wal. Op het water is men veel meer ontspannen en geeft men elkaar de ruimte. Komt bij dat Bens stuurmanskunst niets te wensen overliet. Afgaande op de manier van varen, zou je denken dat er geen regels zijn. Borden en/of belijning zijn er niet. En toch heerst er een soort georganiseerde doch vrolijke chaos. Sommigen gooien opeens het anker uit om op die plek even te gaan pauzeren. Niet langs de wal, maar gewoon ergens pardoes op het meer. Net alsof iemand midden op de snelweg zijn auto stilzet om te pauzeren.
We hebben ons de hele dag ingesmeerd om onze velletjes te beschermen tegen de zon. Er stond gelukkig ook wind, maar die camoufleerde ook het verbrandingsproces. Onderweg kwamen we een zeg maar rustig zeer dikke man tegen, die met ontbloot bovenlijf aan het varen was. Meneer leek wel een roze biggetje! Lijkt me niet gezond. We zagen ook boten die aangedreven werden door zonne-energie. Die boten voeren vandaag natuurlijk als een tierelier.
Na een dagje heerlijk varen keerden we precies op tijd in de jachthaven terug. Onderweg nnaar Dronten hebben we nog even een hapje gegeten, zodat we eenmaal thuis enkel hoefden uit te pakken en te douchen. Ben en Karly, bedankt! We hebben genoten!

Hemelvaartsdag

Velen weten niet waar deze dag vandaan komt. Maak niet uit, want men heeft immers vrij. Ook de mensen die anti christenen zijn, zoals islamieten en D66 mensen, pikken graag zo'n christelijke feestdag maar al te graag mee. Ze gaan niet de straat op om te protesteren : wij willen werken! Nee, dat zou nogal consequent overkomen. En linkse mensen zijn nu eenmaal erg inconsequent. Gewoon de krenten uit de pap vissen en voor de rest vervelend doen en vooral klagen.
Er is ook zoiets als Maria Hemelvaart of Tenhemelopneming. Voor Jozef is niets bedacht. Die was timmerman en zal gewoon in een kist gestopt zijn; zand erover en klaar. Jozef is wel tot Sint Jozef bevorderd. De lintjesregen bestond toen nog niet.
Ik herinner me nog dat ik mijn vrije dagen plande met behulp van de christelijke feestdagen. Bedoeld om een extra lang weekend of zelfs week te hebben. Woekeren met vakantiedagen. Ik heb er heel lang slechts 25 toegewezen gekregen. Later kreeg ik bij andere werkgevers meer verlofdagen. Het aantal steeg zelfs boven de 40 dagen uit. Ouwe lullen dagen werden ze genoemd.
Voordat ik de detachering op medisch advies verliet, ben ik flink aan het rekenen geslagen. Het kapitaliseren van bepaald arbeidsvoorwaarden leerde mij, dat ik in salaris fors achteruit ging, maar ik per saldo toch positief uitkwam. Minder reistijd, geen files en allerlei andere aantrekkelijke bijkomstigheden telde ik ook mee. Gelukkig hadden wij onze levensstijl op een gemiddeld niveau gehouden. Dus naar beneden kelderen was niet aan de orde. Dat maakte een overstap ook gemakkelijk. Soms moet je een stap terug doen, om er weer twee vooruit te kunnen zetten.

In de wasstraat

Soms moet die Ducato even een wasbeurt hebben. Dat is een hele klus, gezien de omvang van de bus. Per wasbeurt ben ik gemiddeld zo'n 5 euro kwijt. Voor die prijs ben ik dan wel zelf even aan de gang. Ik was net begonnen met het voorwassen, toen een klein geel autootje in de box naast me tot stilstand kwam. Het was een Fiat 500, een familielid van de Ducato, zij het dat het nogal klein van stuk is. Veel Italianen zijn klein van stuk. In een project heb ik een keer ook zo'n kleine man gehad. Hij mat nog net 1.60 meter zei hij. Het zal minder geweest zijn, want hij deed zich groot voor. Hij ging erg gebukt onder zijn lengte. Hij deed rekoefeningen om langer te worden. Dus het kan zijn dat ie in zijn volwassen leven nog kleiner is geweest.
Uit de Fiat 500 klauterden twee flinke mannen. Een van hen lachte naar me en riep : "Wij zijn voor één euro klaar!" Ik knikte lachend en bevestigend. De beide heren hadden het nogal druk met het wassen van dat wagentje. Terwijl de een de voorwas deed, was de ander met de niet actieve borstel bezig. Daar ontstond enige discussie over. Het ging over krassen en schade. Vriend moest gewoon even zijn beurt afwachten. Het autootje werd om beurten door die twee onder handen genomen.
Ik was de bus aan het droogmaken met een wisser toen de twee mannen weer in hun 500 'tje kropen. Een koddig gezicht. Zo zag ik een keer vier mensen uit de moderne 500 stappen. Nou ja, stappen. De twee achterin moesten er achteruit kruipend uit! Opa Marks heeft ook een Fiat 500 gehad. Die heeft ie in puin gereden op de kruising van de Hoogmadeseweg / Acacialaan in Leiderdorp.
Na het ongeval was de Fiat 500 nergens meer terug te vinden. Er werd gefluisterd, dat de politie het voertuigje verkocht had aan een sloper.

Toeslagen en remmen

Ik heb maar weer eens met terugwerkende kracht toeslagen opgevraagd. Over vorig jaar, want dat jaar is fiscaal voor ons afgesloten. Voor dit jaar doe ik de aanvraag pas volgend jaar. Er vanuit gaande dat ik geen gezeur krijg over teruggaven. Het is een soort spaarpotje, dat in één keer uitbetaald wordt. Zo zien we dat. We moeten de overheid als het even kan niet nog meer belastinggeld geven. We worden toch al kaal geplukt, dus pakken we wat we pakken kunnen. Haha! Over 2016 hoefden we geen aangifte te doen van de Belastingdienst. Er viel niets te halen, zei men. Dat gold voor hen. Maar voor ons viel er wel wat te halen, dus hebben de aangiftes toch maar ingediend. Die waren binnen 4 weken(!) afgehandeld inclusief terugstorting. Haha!
Wat de toeslagen betreft, ik kan elk lopend jaar een jaar terug. Nog verder terug in de tijd kan ook, maar onder bepaalde voorwaarden.
Door allerlei gedoe is het nog niet gelukt de remmen van de Ducato aan te pakken. Voor komende dinsdag weer een afspraak gemaakt met de hoop, dat het opknappen dit keer wel gaat lukken.
Ik heb gekozen voor het merk Brembo. Een gerenommeerde naam op het gebied van ho-ijzers. Zo houd ik maar voor de Ducato op z'n Italiaans. Dus Brembo schijven en blokken voor de vooras en Brembo remschoenen voor de trommels achter.
Ik heb nog lang zitten twijfelen of ik de vervanging zelf zou doen. Maar toch maar niet. Ik heb die klussen al eerder gedaan en nu heb ik er eerlijk gezegd geen zin meer in. Ik denk dat het ook te maken heeft met het ouder worden : geen zin meer hebben in dingen die bekend zijn. Helemaal niet als ik het voor weinig geld kan uitbesteden.
De remolie kan dan ook vernieuwd worden. Dat deed ik bij mijn motoren ook zelf. Maar de auto is een wat ander verhaal. Na de remmen-klus is de APK aan de beurt. Daar kijk ik optimistisch naar uit. Zoals gezegd rest nog het vervangen van de distributieriem en snaren van de Ducato 2.5 D. Dan is de wagen technisch helemaal weer tiptop en zijn alle punten op de technische lijst van na de aanschaf afgevinkt. Als het goed is sluiten de kosten dan ook aan op het budget van toen. De riem moet om de 5 jaar vervangen worden. Hij zit er nu 4 jaar en 32.000 km op. Volgens de garage was er geen haast met het vervangen. Nee, dat is niet zwart op wit vastgelegd. Ik geloof die meneer.
Al het onderhoud houd ik keurig bij. Ik schrijf de verrichte werkzaamheden, met de rekening als bijlage, op in de Gebruikershandleiding van de wagen.

De kluit belazeren

Reclames zijn er om mensen voor de gek te houden. Tegenwoordig is veel reclame op de tv voorzien van onleesbare kleine tekst, die de in grote schreeuwende letters geuite beweringen weer moeten afzwakken. Omwille van de waarheid. Zo is te lezen, dat de zeer witte kleur van het aangeprezen wasmiddel pas na 6 keer wassen bereikt is en dat de kleur kunstmatig bijgewerkt is (photoshop). Maar ja, dan moet je wel even het beeld stilzetten en je leesbril of vergrootglas erbij halen. Maar...., men heeft weer voldaan aan de eisen van de Reclame code commissie. Hoera!
De boerenslimheid van de reclameboys gaat nog verder. Men biedt bekende producten goedkoper aan. Alleen..... de inhoud is minder! Coffee-pads, bier, frisdrank, snoep, noem het maar op. Een kwestie van goed opletten en oog hebben voor details. Helaas is het tegenwoordig zo, dat de consument overal belazerd wordt. Het vakmanschap is immers overal aan het verdwijnen. Niemand is te vertrouwen.

Geen Europacup

Het zou me verbaasd hebben indien Ajax gisteren het grote Man. United zou hebben verslaan. En toch.... Ajax kwam niet uit de verf zoals tijdens de wedstrijd tegen Lyon en Man United trok zich op eigen veld terug. Wat me opviel was dat Ajax bijna 90 minuten lang volgens hetzelfde stramien bleef voetballen, over het middenveld recht op de Engelse muur af. Ondanks de 0-1 achterstand soms wat te egoïstisch aan de bal. Vrijstaande medespelers niet zien of niet willen zien, waardoor kansen niet benut werden. Er was geen creatieve Ajax-geest die dacht : "Dit moet anders". Want Ajax was zeker niet de minderen en werd niet overlopen.
Wie geregeld naar de Premier League kijkt weet hoe Engelsen voetbalen. En weet ook waar Man United punten heeft laten liggen en hoe de tegenstanders toen speelden : lange ballen, snel combinerend,over de vleugels en voorzetten vanaf de zijlijn.. Daar heb ik gisteren zo goed als niets van teruggezien. Ik zag ook geen doelpogingen vanuit de 2e lijn. Afstandsschoten dus. Erg vreemd.
Aan de andere kant, Man United is een miljoenen bedrijf met heel veel zeer ervaren spelers en coaches. Al met al kan ik niet zeggen dat ik tijdens de finale genoten heb. Ajax was machteloos.
Het is al bijzonder dat dit jonge Ajax zover gekomen is. Hopelijk is het een stimulans om de opgaande lijn voort te zetten.

Ariana Grande

Is de bomaanslag na het concert van Ariana Grande (nooit eerder van gehoord) toeval of niet? Die Ariana schijnt soms negatief gesproken te hebben over haar fans. En nu die aanslag. Met daarna een simpel 'sorry hoor' van Grande. Ariana is pro moslim, anti-Trump (die de terreur hard wil bestrijden), pro-vluchtelingen en pro-illegalen. Maar misschien wisten de plegers van de aanslag dat niet. Men zegt dat Grande dergelijke uitspraken deed / doet om haar imago te laten opvallen. Maar nogmaals : men zegt... De dader heeft (weer) een Arabische naam. Maar dat mag ik zeggen, want ik ben politiek incorrect. Of wel : voor de waarheid.
En weer veel onschuldige slachtoffers. Veel jongeren, heb ik begrepen. Maar aanzienlijk minder dan laatst in Afghanistan. Toen waren meer dan 100 slachtoffers na een aanval van de Taliban. In beide gevallen heel erg, maar in het ene geval heel veel aandacht en in het andere nauwelijks. Mensenlevens schijnen toch een waarde te hebben, die verschilt per werelddeel.
De wereld verandert. Wat eerst ver van onze bed was, staat nu naast ons bed. En ligt er soms zelfs in. Het is maar net waarvoor men kiest. Ja, kiest. Want we vragen erom.

Links, rechts, links, rechts

Je zal maar op de VVD gestemd hebben en denken dat het politiek gezien rechts aanhouden wordt. Nee dus, want de VVD zoekt steun op links! Rutte pleegt flink verraad aan zijn kiezers. Net als al die linkse partijen, die zo graag met de VVD in zee willen.
Opvallend vooral, omdat er meer rechtse of midden partijen zijn, waarmee de VVD in zee zou kunnen. Maar de VVD is nog op de ouderwetse manier bezig : vriendjespolitiek met de wensen / eisen van de EU als gemeenschappelijke basis. Een zakelijke aanpak lijkt mij beter.

Campervan versus andere

In een bijlage van een motorblad las ik een artikel waarin verschillende soorten campers met elkaar werden vergeleken. Onder het viertal bevond zich ook een campervan, ook wel kampeerbus genoemd. De voordelen waren dat zo'n bus compact is en geschikt voor dagelijks gebruik. De nadelen vermeldden een beperkte opslagruimte en de relatief hoge prijs.
Ik herinner me nog een moment waarop we met eigenaren van een Fiat kampeerbus spraken. Toen we hen op hun vraag ons budget vertelden, schoten ze in de lach en zeiden : "Daar krijg je niets voor!" Hun Pössl had 35.000 euro gekost. Van binnen kwam de bus ons behoorlijk benauwd over. Alsof ze voor heel veel geld een rijdende claustrofobie hadden aangeschaft. "Zonde van het geld", zeiden we later. Waar de test aan voorbijging was dat de complexe elektronica vaak voor problemen zorgt. Hoe meer snufjes in de bak, des te groter de kans op storingen.
Voor de test was ook geen uitgangspunt vastgesteld. Wil men basic of zeer luxe op pad gaan? Ik weet inmiddels hoeveel problemen andere soorten campers hebben met vocht. Hetzij van buiten af hetzij door waterverbruik binnen (o.a. douche). Wat oudere types vreten kilo's kit en worden zelfs geheel opnieuw gekit. Logisch, want vaak is sprake van een opbouw op een bestaand onderstel. De opbouw beweegt dus. Bij nog oudere campers wordt met name het dak gerenoveerd. Daar heeft zo'n bus geen last van. Die rolt zo in z'n geheel uit de fabriek. Ik zou nooit een kant en klare campervan kopen. Die zijn inderdaad schreeuwend duur. En propvol. Inclusief storingen. Een bestelbus kopen en die (laten) ombouwen) is veel goedkoper en men kan het interieur geheel zelf bedenken. Ik zou ook niet kiezen voor een hefdak. Maar ja, het is en blijft allemaal een persoonlijke smaak en voorkeur.

Bloemkolen

Zo noemde we dat in ons vakgebied ICT, bloemkolen. Een benamingvoor wat eens een eenvoudig programma of systeem was, maar door de vele aanpassingen een complex, nauwelijks beheersbaar gedrocht geworden was. Een enorm hotel, gebouwd op het fundament van een zomerhuisje.
Ik moest daaraan denken toen ik de speciale uitzending van het tv programma Radar zag. Die ging over de werkloosheid, de uitkeringen en toeslagen. Wat een ondoorzichtig oerwoud is dat geheel geworden. Ook het gesjoemel met statistieken kwam ter sprake. Door definities te veranderen, waren er 'opeens' veel minder werklozen. Volgens het CBS is het aantal ruim 400.000 in werkelijkheid zijn het er meer dan een miljoen. Een kwestie van bepaalde werklozen niet meetellen. Iemand die minder dan een bepaald aantal uren in de week werkt, maar liever 40 in de week wil werken, is geen werkloze. Een ZZP'er zonder werk is ook geen werkloze. De groep werklozen vanaf 50 jaar is gewoonweg kansloos. Men weet het maar men doet er niets aan. De sollicitatieplicht blijft, wat velen als erg frustrerend ervaren. Men besprak ook de optie om die groep van een basisinkomen te voorzien, zodat de financiële zorg opgeheven wordt. Lijkt mij een prima idee. Misschien een opstapje naar een basisinkomen voor iedereen? Veel werklozen verdwijnen uit de WW naar de Bijstand. En dan maar roepen : "De werkloosheid daalt!" Zo houdt de overheid zichzelf en anderen voor de gek.
Het gedoe rond de toeslagen is ook van wat ik ervan vermoedde. Zo heb je een toeslag, zo heb je een schuld omdat je toeslagen terug moet betalen.
Dergelijke situaties kunnen geheel buiten iemand omgaan. Daar zorgt de overheid namelijk zelf voor, vanwege de regelgeving.
Het was een zeer verhelderend programma, waarin ik (helaas) veel bevestigd kreeg. De regelgeving en voorzieningen zijn zo complex geworden, dat men er liever ver vandaan blijft. Maar ja, er is geld in de vorm van een uitkering nodig en daaraan zijn allerlei verplichtingen verbonden. De overheden steken veel geld in de werkloosheid (inclusief nieuwe banen voor allerlei cursussen) , maar het rendement is bijna nul. Wie uit de Bijstand komt en boven het minimum wil verdienen, maakt weinig kans. De motivatie om te gaan werken wordt zodoende teniet gedaan door de overheid.

Het oog van de meester

Vanmorgen heb ik de andere twee banden van de camper laten vervangen. Vorig jaar had ik al een zo goed als nieuwe set laten monteren. Die zaten op de voorwielen. Dat duo verhuisde nu naar achteren, zodat voor de nieuwe gemonteerd konden worden.
Toen ik bij het bandenbedrijf rond 9.00 uur aankwam, stond een jongeman buiten te wachten. Na een Goede morgen over en weer klaagde hij : "Het personeel en de klant zijn er al, maar de directeur nog niet." Ik ging er niet verder op in, want de jongeman ging verder met een verhaal over het openbaar vervoer. Hij werd onderbroken door de komst van de baas.
Bij de receptie bekeek de baas de planning en vertelde hardop wat er moest gebeuren : "Nieuwe banden op de achterwielen en de achterwielen vervolgens uitwisselen met die van voor." De jongeman en ik knikten instemmend.
Ik liet de sleutel achter en liep naar de loods om daar nog wat demontagewerk te doen. Toen ik daarmee klaar was, besloot ik even een paar nabij gelegen winkels te bezoeken. Omdat de route toch langs de bandenboer ging, keek ik even via de geopende overhead-deur naar binnen. De jongeman wilde net een wiel met de nieuwe band aan de achterzijde monteren. Ik liep alsnog naar binnen en zei hem dat de nieuwe op de vooras gemonteerd moesten worden. "O ja, sorry", zei hij geschrokken. Ik wenste hem succes en ging richting de winkels. Toen ik weer terugkwam, was de wagen klaar.
Nu de remschijven en -schoenen nog vervangen. De onderdelen worden pas deze week afgeleverd. Men had wat vertraging.

Chemische castratie

Het kan soms lastig zijn als je geen vreemde talen spreekt. Op de vraag wat men in Duitsland met een Gästekarte bedoelt, reageert een aantal mensen met 'een Duits certificaat dat aangeeft dat de gasinstallatie van de camper is goedgekeurd'. Haha! Ach ja, soms ben ik blij met die ouderwetse, degelijke schoolopleiding van mij. Die houd ik wat de vreemde talen betreft wat bij door ook af en toe buitenlandse zenders te beluisteren.
Geregeld circuleert een vraag over het castreren van een jonge reu. Vanwege de hormonenexplosie. Onder de reacties zijn er ook die chemische castratie aanbevelen. Dat is geen castratie, maar een medisch hulpmiddel om de hond wat tam te krijgen. Het middel resulteert niet in een spontaan verlies van de teel- en of bijballen.
Chemische castrtaie dus. Zelf kreeg ik tijdens mijn militaire dienst kamfer door het eten. Dat spul zorgde ook voor een soort chemische castratie bij de anders wild steigerende dienstplichtigen.
Op de vrijdag, voor het aanbreken van het weekendverlof, kregen we gekookte eieren gepresenteerd. Ze werden door de mannen ook wel 'neukpatronen' genoemd. Die waren bedoeld om het effect van de chemische castratie, na vier dagen kamfer toegediend krijgen, teniet te doen. Ik heb overigens geen klachten van dienstmakkers gehoord over een, laat ik het zo zeggen, verminderd prestatievermogen

Passage Dronten

richting Kampen

Vanmorgen heb ik weer even gekeken naar de vorderingen van de aanleg van de Passage hier in Dronten. Het betreft een stuk weg, dat naast de bestaande Dronterringweg (noord-zuid verbinding ten oosten van Dronten) komt te liggen. Doel van dit stuk autoweg is het doorgaand verkeer tussen ruwweg Kampen en Lelystad oost of de aansluiting op de A6 bij de Ketelbrug snel (max. 100 km/uur) langs Dronten te leiden. De oorspronkelijke weg blijft behouden en is straks bedoeld voor het lokale verkeer en (brom-)fietsers. Tussen beide wegen komt een verhoging (groene plint) om verblinding over en weer te voorkomen. Ik heb met name bij de Lage Vaart staan kijken. Daar worden de voorbereidingen getroffen voor de bouw van een brug. Deze komt naast de bestaande in de Dronterringweg te liggen.

In de Lage Vaart

Over de Rendier- en Colijnweg (beide globaal richting Ketelmeer) komen ook bruggen te liggen. Men heeft bij het ontwerp ook rekening gehouden met het open landschap. De aanpassing moet dit jaar gereed zijn. Dan kan iedereen die het wil ons dorp razendsnel voorbijrijden. De Passage schijnt een onderdeel te zijn van een zeer oud plan : de verbinding tussen de A7 (Hoorn) en de A28/50. Aan de andere kant van het IJsselmeer, bij Hoorn wordt ook aan de verbreding gewerkt. Hoewel, er is / was wat mot tussen de aannemer en de Provincie, dus....

Home alone doggie

Mafketel

Iemand is even weg......

We hebben nieuwe overburen. Aan de andere kant van de straat. Bedien hebben een hond. De een hoor ik nauwelijks als de baas weg is. De ander gaat met soms een korte pauze de hele dag tekeer. Arm beest. Het heeft blijkbaar niet geleerd alleen te zijn. Onlangs sprak ik nog iemand die een soortgelijk probleem aankaartte. Ze zei dat als ze wegging de nog jonge hond stil was en dat de buren desondanks klaagden omdat het beestje langdurig blafte. Het bleek dat mevrouw haar hond niet echt geleerd heeft alleen te zijn. Ik heb haar uitgelegd, dat ze niet zonder meer weg moet gaan, maar terug moet gaan om de hond te belonen. En altijd pas weggaan als de hond rustig op z'n plaats ligt en stiekem controleren. Net zoals met kinderen wanneer ze voor het eerst alleen naar school mogen : eerst oefenen en dan stiekem volgen en controleren of ze het goed doen.
Vervolgens deze handelingen herhalen en geleidelijk de afwezigheid uitbouwen. Het kan ook helpen wanneer de hond zich vooraf flink heeft uitgeleefd (buiten rennen). Het vereist geduld en tijd. Ze was wel blij met de tips. Ze had daar helemaal niet aan gedacht.
Onze Fenna reageert soms op geluiden van buiten. Daarom zetten we de radio aan als we weggaan. Niet keihard, een hond heeft een enorm goed gehoor, maar genoeg om andere geluiden te camoufleren.

In stijl

In een tijdschriftenwinkel heb ik een paar motorbladen gekocht. Nee, geen bromfiets-, maar motorbladen. Die belangstelling is gewoon gebleven.
In een van die bladen komt een aantal retro-bikes aan bod. Uiteraard met foto's erbij. Die foto's deden wat afbreuk aan die mooie motorfietsen. Waarom? Omdat de rijders ervan geen passende outfit droegen. Op zo'n fiets met de looks van de jaren 60 en 70 past toch niet iemand met een moderne integraalhelm en dito motorpak? Jammer dat de fotograaf zich onvoldoende verdiept heeft in de presentatie / uitstraling. Het komt mij nu over als die scene in een film, waarin een Romein een horloge droeg! Of wel : slordig. Ik zou zeggen : kijk eens naar wat foto's uit die periode. Dan zie je een zwart leren pak en een jethelm met stofbril.

Aan de ketting

De ketting van de Hanway verdient ook wat aandacht. Afgezien van op tijd spannen, kan wat kettingvet ook geen kwaad. Er was een tijd dat ik kettingen van mijn bromfiets en motorfietsen uitkookte. Dat gebeurde in zo'n groot rond blik van Castrol op mamma's gasfornuis. Natuurlijk gebeurde dat wanneer ze niet thuis was. Neemt niet weg dat ze best een goede neus had, want ze rook het telkens weer. Maar gelukkig gebruikte ik dan geen pan van haar, dat vond ze al heel wat.
Met de komst van de O-ring ketting kwam het uitkoken tot een eind. De Hanway heeft nog zo'n ordinaire ketting, die dus wel uitgekookt kan worden. Maar ik heb tegenwoordig een spuitbus en een afgeknipte kwast.

Niet aangereden, gewoon aan 't slapen

Tijdens dat smeerklusje zag ik dat de achtervork nogal veel modder en vuil hapte. Het achterspatbord is te kort. Het vuil valt naar beneden op de achtervork. Daar ga ik nog wat tegen doen. Ik zag hogerop ook dat een afdekrubber van het remoliereservoir nu al scheurtjes vertoont. Dat rubber heeft weinig tot niets te lijden. Op dat punt is geen sprake van enige beweging. De Hanway Koreanen moeten maar eens in gesprek gaan met de mensen van Durex. Die gebruiken tenminste goed rubber.
Toen ik het remsysteem bekeek, kwam ook bij mij op om de huidige te vervangen door een stalen leiding. Toen ik zo bezig was, hoorde ik aan de overkant een motor starten. Die tweewieler staat daar voor de deur met een dik kettingslot door het achterwiel. De ketting ligt op de grond. Een positie die lekker gemakkelijk is voor iemand met een betonschaar. De enige effectieve manier van beveiligen is het eigendomsrecht af te schaffen.

Spam in mijn mailbox

De laatste tijd krijg ik weer spam in mijn mailbox. Dit keer niet uit Nigeria, want de meeste afzenders zijn inmiddels hier in AZC's gehuisvest. Gevlucht voor de nationale politie. Maar nu zitten ze lekker dicht bij het vuur. Nee, dit keer kan ik niet achterhalen waar die mails vandaan komen. Het gaat wel over hetzelfde onderwerp :  I love you! Oké, leuk om te weten, maar de toegevoegde link vind ik verdacht. Dus weg ermee.
Het vreemde van dergelijke e-mails is, dat ik niet kan uitvogelen hoe die mensen mijn e-mailadres hebben weten te achterhalen. Ik heb weliswaar van tijd tot tijd wat via het internet gekocht en betaald, maar dan nog. De shops gaven mij de garantie dat mijn e-mailadres niet aan derden verstrekt zou worden. Maar ja, aan de andere kant wordt er steeds vaker gehackt. De maandag schijnt tegenwoordig gehackt-dag te zijn geworden.
Het opvallende aan al de spamberichten is dat ze min of meer ook dezelfde lay-out hebben. Alleen de namen van de  afzenders verschillen. Er zitten trouwens ook namen van mannen bij. Brrr!

Klusjes

Gisteren heb ik het schilderwerk afgerond. Hoera! Zo'n groot wit vak schreeuwde wel om enige (aan)vulling. Dus ik heb er een mooi witte legplank gemonteerd. De tafels bij de zithoek begonnen wat vol te geraken met allerlei spulletjes. Een aantal ervan heb ik maar op die plank geplaatst. Hoog en droog.
In de namiddag arriveerde Mike uit het hoge noorden. We hebben met z'n drietjes de bbq aangestoken. Dat verliep dit keer nogal moeizaam. Alsof iemand niet wilde dat we ons gingen volproppen. Uiteindelijk lukte het wel, maar toen lag er vlees in de grill. Tja, je moet toch wat . 's Avonds zijn moeder en zoon naar Biddinghuizen gegaan. Daar trad de oudste zoon met zijn band op. Ik ben vrijdagavond al op pad geweest en neem nu lekker rust. Alles met mate. Rust is bij mij puzzelen, wat artikeltjes lezen en dergelijke. Geen pillen of zo. Blowen ook niet, want ik rook helemaal niet.
Soms spreek ik mensen die blowen. Ik ken er nu al een aantal. Ik hoor telkens hetzelfde excuus : blowen ontspant mij. Zelfs iemand die beweerde dat hij op advies van de huisarts blowde. Ik zie dat als een huisarts die adviseert om te gaan drinken. Alcohol welteverstaan. De blowers die ik ken kijken allen wat wazig uit de ogen. Ze spreken soms onsamenhangend en zijn erg prikkelbaar.
Ik zie dat blowen van hen meer als een soort uitvlucht. Ze zouden ook het probleem kunnen aanpakken in plaats aan symptoombestrijding te doen. Ik weet ook dat voor mensen die chronische pijn hebben cannabis een oplossing is. Maar dat is wat anders dan het blowen als ontsnapping. Dat is gewoon jezelf voor de gek houden en je gezondheid verzieken.

Hoofddoekjes onder de pet

rechercheurs anno 2020

Het hoofddoekje is weer in het nieuws. Dit keer over de politie in Amsterdam. Daar wil men het hoofddoekje toestaan bij het uniform en het (toch) onder de pet houden. Tja, het lijkt allemaal erg ingewikkeld. Sommige voorstanders verwijzen naar het buitenland en vergeten gemakshalve dat het islamitische landen zijn en het doekje daar onder de geloofscultuur valt. Niet in elk islamitisch land dragen vrouwen hoofddoekjes onder de pet. Hier is een uiting van geloof bij overheidsdiensten niet gewoon of zelfs ongewenst vanwege de neutraliteit.
Dat hoofddoekje interesseert mij niet zoveel. Al vraag ik me wel af hoe een islamitische man gaat reageren wanneer hij door een cultuur- /geloofsgenote wordt aangesproken op zijn gedrag. Voor hem heeft zo'n doekje een andere betekenis. In hun cultuur zijn vrouwen niet gelijk aan mannen. "Overdag mijn ezel en 's avonds (een van) mijn vrouw(en)", geeft de positie van de islamitische vrouw enigszins weer. Een vrouwelijke agent in Amsterdam wond er geen doekjes om. Ze is op voorhand een hoofddoekje onder haar pet gaan dragen. Dat getuigt weer van de drammerige, opdringerige respectloze mentaliteit die we helaas al te vaak ervaren en nog steeds goedvinden en de zwakte van het politiekorps. Je kunt je afvragen wie hier de maatschappij verdeelt. Aan de andere kant : het politieapparaat is al een zootje. Politieagenten met een dubbel paspoort zijn er ook, net als criminele, lekkende en alcohol- en/of drugsverslaafde agenten. Die pet pas inderdaad iedereen. Daar kan een hoofddoekje ook nog wel onder.

Lachen na de dood

Op een zender zag ik een paar volwassenen, kinderen uit één gezin, ruzie maken over de nalatenschap van hun vader. Hun moeder was al eerder overleden. De enige zoon werd door een aantal zusters beschuldigd van diefstal en oplichting. De zoon stelde dat zijn vader hem via de rechtbank als curator had benoemd. De ruzie was zo hoog opgelopen, dat de dames geen toegang hadden kregen tot de begrafenis van hun vader!
Die spullen en/of geld tot daaraan toe, maar een afscheid van je eigen ouder weigeren, vind ik bijna misdadig. Wat een hufter.
Soortgelijke situaties doen zich hier in ons land ook voor. Toen ik naar aanleiding van die uitspraak wat verder ging graven, bleek dat het gebeuren na een overlijden nogal vreemd, om niet te zeggen ondemocratisch, geregeld is. Het is een situatie die als vertrekpunt heeft : wie het eerst komt, die het eerst maalt. Dus als van een gezin één van de kinderen de begrafenis of crematie gaat regelen, heeft ie ook het recht om diens broers en/of zusters de toegang tot de afscheidsceremonie te weigeren! Een heel vreemde situatie natuurlijk. Hij maakt het nare mensen nogal gemakkelijk om over de rug van hun overleden ouder andere nabestaanden een hak te zetten. En helaas gebeurt dat. Brrr! Wat een enge en toch ook weer zielige mensen zijn er toch op deze wereld. Echter, een rechter hier heeft in zo'n kwestie geoordeeld, dat elk kind recht heeft op een afscheid. Dat moet dan apart gebeuren voor de afscheidsceremonie.
Er is wel zoiets als erfrecht, maar emotioneel ben je dus overgeleverd aan degene, die het afscheid gaat regelen. En tja, dan kan je geweigerd worden bij een gezamenlijk afscheid. De overledenen zullen zich ongetwijfeld in hun graf omdraaien, maar daar heeft zo'n regelaar lak aan. Het gaat in voorkomende gevallen immers enkel om ikke, die de rest laat stikken. Na zo'n 'besloten' afscheid gaat zo'n regelaar handen wrijvend en lachend naar huis.

De Berg van St André

Sinds we de camper hebben, ben ik af en toe op zoek naar interessante dan wel leuke plekjes op de kaart van Europa. Om onduidelijke redenen schoot me tijdens zo'n speurtocht opeens de berg van St André te binnen. Daar schijnen, volgens mijn jeugdherinneringen, allerlei wezens te wonen. Van leuke meisjes tot lieve hondjes en vreemde vogels. Ze wonen allemaal bij elkaar in iets dat Gloria heet. Misschien is die berg een gepensioneerde vulkaan. Als kind begreep ik weinig van dat liedje. Ik bracht het in verband met dat andere liedje : Joepie, Joepie is gekomen. Dat jochie had mijn meisje afgepakt. Maar gelukkig is er nog de berg van St. André, daar wonen immers heel veel mooie meisjes? Maar waar die berg is?
Wat die oude liedjes betreft, sommige zouden nu nationalistisch genoemd worden. Waar de top der duinen is ook zo'n liedje waar bruine en zwarte overgevoelige mensen zich aan storen. Al was het alleen maar vanwege het woord blank. Veel niet blanke Nederlanders betrekken bijna alles op zichzelf als het over zwart, bruin, lui, crimineel, Zwarte Piet, Opsporing verzocht en zelfs hondenpoep gaat. Dat lijkt mij een flink vermoeiende bezigheid. Het heeft vaak te maken met een negatief zelfbeeld. Ze zijn continu op zoek naar bevestiging van hun negatieve zelfbeeld. Ik bedoel, als ik aan iemand op werk vraag iets te doen, verwacht ik geen antwoord als : "De slavernij is afgeschaft, Willem." Dan denk ik : "Rot op naar je eiland!" Ja, daar word ik nou heel erg moe van. Maar ik zeg natuurlijk vriendelijk, dat ze zich niet zo moet aanstellen maar gewoon haar werk moet doen omdat ze daarvoor betaald wordt. Niet met zweepslagen, maar met geld.

Avond 4 daagse

Eerlijk gezegd : niets voor mij. Veel te druk hè. Maar ja, soms krijg ik het toch op mijn heupen, zoals gisteravond. Vergelijk het maar met mijn hoogtevrees. Ondanks dat ga ik soms toch flink de hoogte in. Hetzelfde met varen. Ik ben erg snel zeeziek en toch ben ik een paar keer de boot ingegaan.... eh...
Dus ik ging gisteren op de fiets naar de Meerpaal. Ben zou er met de band optreden. Kleinzoon Tim liep met zijn school ook mee.
In eerste instantie was het vrij rustig op het plein. Onderweg had ik al de enorme sliert wandelaars met de muziek voorop voorbij zien komen. Veel straten waren afgesloten, dus ik moest wat omrijden.
Op het plein speelde de band No Stress al om de boel wat op te warmen. Ze hebben voor het evenement een paar speciale vierdaagse liedjes bedacht en gebracht. De jeugd was er erg enthousiast over.  Langzaam maar zeker begon het plein vol te stromen met de wandelaartjes en hun begeleiders. Ik denk dat de afstand voor velen erg meeviel, want ze waren nogal druk. Afmatten die hap! Haha!
Omdat de drukte alsmaar toenam ben ik maar weer naar huis gegaan. De paniekaanvallen namen flink toe en waarom zou ik mezelf nog langer pijnigen? Hoe dan ook, het was toch een leuk bezoekje.

Kleine ergernissen

Ik zal zeker niet de enige zijn. Als ik ergens iets scheef zie hangen of staan, dan moet het van mij weer recht komen. Dus hang ik een fotolijstje of schilderijtje dat scheef aan de muur hangt weer netjes waterpas.
Een soortgelijke situatie doet zich voor als ik achter Sonja's snorscooter rijd. Dan blijf ik te lang kijken naar dat scheef gemonteerde kentekenplaatje. Een kleine ergernis. Ik zie zo'n slordig gemonteerde kentekenplaat ook soms bij auto's. Zelfs van auto's die net uit de showroom gerold zijn. Het opvallende is dat de montageplaat juist heel handige voorzieningen heeft in de vorm van voorgeboorde gaten en/of vierkante vakjes, die samen met in dit geval een beugel op het spatbord, een kaarsrechte montage super eenvoudig maken. Maar blijkbaar niet voor de blowende of drinkende of slechtziende of gewoon ongeïnteresseerde niet kritische monteur.
Vanmorgen heb ik dat scheve kentekenplaatje eraf gehaald. Ik hoefde niet eens een nieuw gaat te boren. Een van de boutjes was gewoon in een verkeerd gat gestoken. Ik kan weer met een gerust hart achter Sonja aan karren.

Lol de Behanger

Gisteren ben ik begonnen met wat schilderwerk onder de overkapping. De afgelopen periode hebben we het doek vervangen door hout, multiplex platen. Die heb ik toen enkel aan de buitenzijde gelakt. Schilderen is, net als behangen, niet mijn ding. Maar ja, soms moet zelfs ik ( 😄 ) iets doen waar ik geen zin in heb. Voor het behangen heb ik al vrij snel een ontheffing gekregen in het belang van onze relatie, snap je. Ik nu eenmaal geen Lol de Behanger.
Ik schilder dus multiplex. Dat soort hout zuigt als het ware de verf op. Dat hout lijkt veel op hebberige mensen; je denkt wat kleur in hun leven te brengen, maar als je niet oplet zuigen ze je leeg. Gelukkig heeft het hout wel meerwaarde. Na de eerste laag te hebben aangebracht, lijkt het net alsof de kleine Emma bezig geweest is. Haha! Pas na de tweede laag begint de boel echt wit te kleuren. Met de blik op oneindig is het blik snel half vol (leuke zin voor de inburgeringscursus).
Maar ach, het houdt mij van de straat. Nu ik de tweede laag heb aangebracht, krijg ik toch nog een tevreden gevoel. Maar om nu te zeggen : "Leuk werk!", nee. Op naar de andere kant van de overkapping. Daarmee ben ik hopelijk sneller klaar. Aan die kant is er enkel de bovenkant.

Lekker en gemakkelijk

Gisteren hadden we beiden geen zin om te koken. Dus hebben we voor de Chinees gekozen. Ik overwoog drie loempia's te bestellen. Aan zo'n ding eet je je een slag in de rondte. Dus werden het er 'maar' twee. Toch ook maar een portie nasi erbij genomen. Je weet maar nooit. Haha!
Nou, die loempia was meer dan genoeg, zeg! Lekker knapperig en vol met taugé, kool en vlees! Mmmm! De nasi bleef zo goed als onberoerd. Oké, kokki moest wel even wat proeven hè?
Ik moest tijdens het eten even aan mijn oma denken. Ze heeft in een Chinees restaurant gewerkt. Helaas heb ik haar nooit gevraagd, hoe die Chinezen die heerlijke bami en nasi eigenlijk maken. Er zit iets in, wat een specifieke smaak geeft. En dan bedoel ik niet de trassi. Zou het soms de Ve-tsin zijn? Het lijkt me niet, want dat spul is een smaakversterker. Mijn moeder stuurde dat spul geregeld op naar familie in Amerika. Totdat het verboden werd. Waarschijnlijk omdat het gesnoven werd. Want wit poeder moet gesnoven worden, vindt men daar.
Ik heb een keer vega bij een chinees gegeten. Vraag me niet waarom. Een black-out of zo. De kok was geen goed jager. Vandaar vega. Wat een ramp! Smakeloos! Maar wat bleek? Zonder Ve-tsin. Zou het dan toch dat witte goedje zijn?

Bijtende honden

blaffen dus niet. Maar zonder gekheid, een of andere sufferd in Den Haag heeft een lijst gemaakt met hondenrassen die 'gevaarlijk' zijn. De eigenaren van dat soort honden zouden een gedragscursus moeten gaan volgen.

Op die lijst mis ik al die kleine k*tkeffertjes, die graag in de strot hangen van een grotere hond of aan mijn broekspijpen. En o wee als het slachtoffer verkeerd reageert, dan is de hond vals en de mens een dierenbeul. Hier in de buurt loopt zo'n keffertje los op straat en valt uit naar passerende (aangelijnde) honden.
Het ware beter het hele bezit van honden eens goed te regelen. Te beginnen bij de keuze. Er lopen nogal wat compensatie-honden rond. Ja, zo noem ik ze maar. Mensen zonder ruggengraat, die dan een stoere hond nemen. Of mensen die hun persoonlijke misstap willen accentueren met een hond. Zoals menige drugsdealer met zijn pitbull.
Er zijn ook mensen die hun hond als een kind beschouwen. Die moeten ze ook een hond verbieden. Een hond is een hond en geen kind. Menige vrouw met een kinderwens vindt zo'n uitspraak over een hond bijna beledigend. In een hondenprogramma hoor ik vaak over gedragsproblemen. De meeste worden veroorzaakt door gemakzucht van eigenaren. Geen zin om zo'n beest fatsoenlijk uit te laten.
Geen sjoege van hondengedrag.
Een verplichte gedragscursus zou voor elke hondeneigenaar moeten gelden. Er bestaan geen gevaarlijke rassen. Wel rassen met een bepaald temperament en instinct. Ik kan zelfs Fenna vals krijgen. We kwamen een rasgenoot in België tegen. Dat beest ging als een gek tekeer, toen ie Fenna zag. Hij liep aan de andere kant van de weg en liep achter (!) een man aan. Het beest had een lange riem. De eigenaar reageerde helemaal niet. Lekker gemakkelijk.
Het ligt meestal aan de eigenaar, niet aan de hond of het ras.
Helaas weten te veel hondenbezitters te weinig af van hondengedrag. Van kreten van honden-nitwits als : "Hij doet niets hoor", "Dat doet ie anders nooit!" en "Uw hond is vals!" krijg ik de kriebels. Net als wanneer iemand zijn hond tegen ons hek laat pissen. Of de rolriem ongewenst laat vieren. Het heeft allemaal met opvoeding en gezond verstand te maken. En daar zijn velen niet zo'n ster in. Kijk maar naar het gedrag van menig kind / volwassene.
Ook toen we honden opvingen, kwamen we opvallende zaken tegen, die te maken hadden met opvoeding en gemakzucht. De meeste konden we vrij eenvoudig corrigeren.
Kortom, de juiste (puppy)keus maken, cursussen volgen en je verantwoordelijkheid nemen. Dat geldt voor elke eigenaar en zijn gezin(!) en voor elk ras. Mocht het uit de hand lopen, geef de eigenaar een spuitje. Een spuitje dat hem voortaan ervan weerhoudt een hond te nemen.

Over banden en banden

Vanmorgen heb ik een afspraak gemaakt om ook de andere banden te vervangen. Ze drogen niet zo mooi op als menige vrouw. En afgaande op de productiedatum zijn ze wat mij betreft over de THT datum heen. Het profiel zou nog een paar jaar meekunnen. Maar ja, er is meer wat een autoband tot een veilige band maakt.
Tijdens mijn bezoekje aan de bandenboer vroeg ik of men daar ook kleine reparaties doet. Ik had eerder een monteur aan een auto zien sleutelen. Hij had de beschikking over merkgereedschap en had merkbaar verstand van zaken. Mijn indruk werd dit keer bevestigd. De monteur komt op afroep. Voor het vervangen van de beide remschijven en -blokken werd 35 euro inclusief btw gevraagd. "Hum, dat biedt perspectief", dacht ik vrolijk.
In het nieuws las ik over meneer Pechtold. Ik krijg alsmaar de indruk dat hij goede banden heeft met de islamitische wereld. Ook nu weer, want hij stelt, sprekend over een eventuele samenwerking met de Christen Unie,  niets van doen te hebben met christenen. Demonen 66.
Op de vliegbasis Volkel is een fotograferende IS strijder opgepakt. Hij was aan het werk voor een derde partij na het uitzitten van een gevangenisstraf nota bene vanwege terreur. De landelijke veiligheidsdiensten en het leger hebben wederom gefaald.