"Hij doet het!", roept Joop enthousiast. Even later slaat
het motortje aan. Joop geeft flink gas en laat het net wakker geworden blokje
direct flink zweten. Het kleine schuurtje staat in een mum van tijd vol met
dikke blauwe rook. Terwijl wij al hoestend en kuchend in de CO2 wolk genieten
van het ronkend geluid, geeft Joop vol gas. Het
achterwiel draait als een gek in het rond. De ketting danst op en neer. Al gauw
wordt het ernstig mistig in het schuurtje. Pas als hij na een paar minuten de
motor uitzet, doe ik de deur van de schuur open. Een grote blauwe wolk uitlaatgassen vlucht naar buiten. Alsof er brand in het
schuurtje is. Na even gewacht te hebben concluderen we, dat mamma niets gezien
heeft. Voor alle zekerheid kijk ik even door het raam van de woonkamer. Mamma
zit op de bank te breien. Dat geeft ons de mogelijkheid om de oude Sparta via
de poort naar achteren te brengen, waar onze eerste rit ver van moeders oren en ogen vandaan gaat plaatsvinden. Tenminste, dat denken we dan. Moeders hebben overal oren en ogen.
"Ik eerst", zegt Joop. Ik maak geen bezwaar, want ik ben nog geen 16.
Hij start de Sparta, haalt hem van het standaard en geeft gas. Het is een
opwindend gezicht om mijn broer Joop op die oude brommer te zien wegrijden.
Plat liggend op het stuur verdwijnt hij langzaam richting de nieuwbouw achter ons huis. Een
lange sliert rook boven de klinkers achterlatend. Terwijl ik hem gadesla,
passeert een busje van de politie. Hij gaat dezelfde kant op als Joop met de
Sparta......
-wordt vervolgd-