Mijn hoofd gestoten

Poseren voor de straatfotograaf

Natuurlijk heb ik weleens mijn hoofd gestoten. Zowel letterlijk als figuurlijk. Ik herinner me nog goed een lantaarnpaal bij ons in de Resedastraat. Ik ben een keer knalhard tegen dat stuk metaal aangelopen met mijn hoofd. Gek, want die paal stond er al een tijdje. Een flinke buil was het resultaat. Het eerste wat ik dacht was : Nu ben ik pas echt Hervormd! Haha! Ergens ook weer niet, want volgens mij heb ik als jochie gevloekt. Binnensmonds weliswaar, maar toch. De duivel wacht altijd weer op zijn kans.
Je kent ook vast wel het openstaande kastdeurtje in de keuken.  Aan zo'n deurtje denk je niet altijd als je, na het werpen van een blik in een kastje onder het aanrechtblad, weer je rug recht. Bam!
In figuurlijke zin heb ik ook mijn kop gestoten. Dat was in de gevallen, waarin ik een te groot vertrouwen in mijn medemens had. Ja, dat was erg pijnlijk. Niet voor mij, maar voor mijn medemens. Ik vind het zo erg dat iemand het geen enkel probleem vindt om het vertrouwen dat ie krijgt te schaden. Ik heb nooit overwogen mijn vertrouwen in de mens wat bij te stellen. Als ik dat zou doen, kom ik te ver van mezelf te staan en dan is de kans groot dat ik mijn hoofd stoot. En dat is veel pijnlijker. Voor mezelf.