Begin jaren 70 kocht ik eerst een singeltje, later volgden lp's van Niel Young. Zijn apart stemgeluid, het eenvoudig gitaarspel bijgestaan door zijn mondharmonica vormden voor mij de ingrediënten voor iets bijzonders. Zo bijzonder, dat ik in die tijd dus ook een bluesharp en zo'n beugel gekocht heb. Beide attributen heb ik nog steeds, maar eerlijk gezegd heb ik ze erg weinig gebruikt. Ik volgde eerder artiesten vanwege de wisselende samenstelling van The Byrds. Zodoende kwam ik in uiteraard in aanraking met Bob Dylan, Gene Clark, Chris Hillman, Gram Parson, Dough Dillard, David Crosby, Graham Nash enz. Vanwege de vele jamsessies en wisselingen van de artiesten, kwam ik terecht bij bands als The Stone Poneys (en toen ook bij Linda Ronstadt), The Eagles, CSN & Y, Flying Burito Bros enz. Soms bleef ik ergens hangen, maar dan pakte ik de zoektocht weer op. En zo bleef ik maar in de rondte rennen op zoek naar telkens weer iets nieuws en/of bijzonders. En nu maar hopen dat ik nog lang mag blijven rennen. Neil Young vindt van wel :