Het geluksgevoel leidde tot een ander snood plan. We willen in de kampeerbus een verduisteringsgordijn dat de cabine van de rest van het interieur scheidt. Er hangt nu wel een gordijn, maar dat reikt tot halverwege de vloer en het laat licht door. Een verduisteringsgordijn tot aan de vloer zou dat 'probleem' oplossen. Dus besloot ik met mijn haringgeluk naar de Action te gaan.
Bij de winkel aangekomen, wierp ik eerst een blik naar binnen; het was rustig zo te zien. Daarna las ik even de instructies, die buiten op een hoge tafel waren aangegeven. Ik moest een mandje of wagentje gebruiken. Ik was alleen, dus hoefde ik niemand buiten te laten wachten. Gelukkig was er nog een mandje beschikbaar. Ik vond al rap de gewenste gordijnen en stiefelde naar de kassa, want ik heb het niet zo op winkelen. Wat denk je? Weliswaar een rij, maar niet echt voor lang want een tweede kassa ging open. Hoera. Ik bleef gewoon staan wachten en zag toen pas, dat er voor mij een compleet gezin stond. Vader, moeder met kind in een wagentje en drie loslopende exemplaren. Alle drie hadden ze zo'n mandje op wielen, net als hun eveneens loslopende pa. Dikke pech dus voor de wachtende klanten bij de deur. Gelukkig waren de kids niet druk. Pa had wel veel moeite met het vergaren van de inkopen. Moeder was met de wagen en de andere kids al naar de uitgang gelopen en pa had geen tas meegenomen. Die arme man weet blijkbaar nog niet dat veel vrouwen graag impulsief kopen. Moeder zal wel de inkoop bepaald hebben ("ik ga even wat halen bij de Action, schat"), terwijl pa de rol van de bank, de kinderoppas en die van de pakezel toegewezen heeft gekregen. Haha. Ach ja, zo'n ploeterende vader vind ik nou leuk om naar te kijken.