Vanmiddag heb ik wat staan praten met de Syrische jeugd. Ik blijf het leuk en interessant vinden, want ik stel hen natuurlijk ook vragen. Het ging dit keer over huisdieren. Een kat is oké, maar een hond niet. In Syrië zijn weliswaar ook honden, maar die hebben geen eigenaren. Iets wat ik eigenaardig vind. Maar goed, het zijn zwerfhonden en/of wilde honden. De kids vertelden dat die honden gevaarlijk zijn en dat ze vanwege hun geloof geen hond mochten houden. Ze stelden mij ook de vraag of ik soms alcohol drink. Want ook dat is volgens hen verboden. Zo passeerden nog meer dagelijkse onderwerpen. Tegen het eind van de conversatie bood ik hen snoepgoed aan uit een grote pot (sorry Luuk en Emma). Ze mochten zelf uitkiezen, want ik weet niet wat men in dat snoepgoed doet. De jongste vroeg of er iets van varkens in zat. Ik adviseerde hen maar iets te pakken wat ze wel vaker aten. En dus werd de fles drie doosjes smarties lichter.
De oudste vroeg mij waarom 'daar' (hij wees naar de betreffende woning) allemaal gras groeit. Ik legde hem uit, dat de bewoner wacht op de gemeente om het weg te halen. "U haalt het toch hier weg? Werkt u voor de gemeente?", vroeg de slimmerik. Toen ik afscheid nam, zei de oudste nog vlug dat zijn vader heeft gezegd, dat ik een aardige meneer ben. Nou, dat is dan mooi meegenomen.
Later bedacht ik me, dat de klagers over het onkruid zelf geen vinger wensen uit te steken. We hebben hen een paar keer geadviseerd wat schoonmaakazijn over het ongewenst groen te sproeien. Een kleine moeite. Maar ook dat is hen te veel gevraagd. We gingen zelfs zover, dat als zij het kochten wij ervoor zouden zorgen dat het groen ermee besproeid zou worden. Maar zelfs toen gebeurde niet. Maar wel zeuren en klagen. Volgens mij kopen ze wel azijn, maar drinken het dan zelf op.
