Citroensap in de thee. Heerlijk, vooral met een beetje honing erbij. Vaak hebben we 'verse' citroenen, die gele bolletjes. Maar we hebben ook zo'n flesje. Handig voor als we onderweg zijn. Niet handig als ik hem wil gebruiken. Het dopje heeft een scharnierpuntje, maar dat zie ik niet snel zitten. Het geheel ziet er als een uit. Dus ben ik met mijn nagel aan het priegelen en voelen waar het dopje opengaat. Vanmiddag was ik het zat. Met een rood markeerstift heb ik even aangegeven, waar ik mijn nagel ergens tussen moet duwen om het dopje te openen. Gelukkig ben ik geen nagelbijter. Ik weet niet of nu ook nog van kracht is, maar ik leerde ooit (voor gesprekken met sollicitanten), dat nagelbijters zenuwachtige types zijn. Maar die typering is achterhaald (zegt men). De verklaring is nu dat nagelbijters :
perfectionistisch zijn, niet in staat zich te ontspannen en werk in een gewoon tempo doen. Ze zijn ongeduldig, ontevreden als ze hun doel niet bereiken, gevoelig voor frustraties en ze zijn snel verveeld”. Vroeger was het dus beter. Het is er niet beter op geworden. Een schrale troost : De hedendaagse nagelbijters hebben het dus nog slechter dan ik als ze citroensap uit zo'n flesje willen.
