Vanmorgen gingen opa en Emma naar buiten. Opa ging een stukje vegen. Emma had haar driewielertje mee en vermaakte zich op de betonblokken.
Na het vegen wilde Emma wandelen. Opa deed het tuingereedschap aan de kant en samen gingen we aan de wandel. De route liet opa aan de kleine Emma over. Zo liepen we samen een blokje om. Weer op het pleintje aangekomen, dacht opa dat Emma naar oma wilde. Maar dat was niet zo. Haar wandeling was nog lang niet af. Dus liepen we weer verder, via een andere route. Opeens wees Emma naar de overkant en riep : "Kom, naar de speeltuin opa!" Ze herkende blijkbaar de doorgang naar het speeltuintje.
In de speeltuin klom ze snel via een touwladder naar het platform van de glijbaan. Voor"dat ze zich naar beneden liet glijden, slaakte ze lachend een kreet : "Ajetoo!! Daarna klom ze weer naar boven. Dat spelletje hield Emma erg lang vol. Ze had er echt lol in. Totdat opa zag, dat tijdens het klimmen haar beentjes niet meer zo vlot haar lichaam omhoog konden drukken. "Hoera, de vermoeidheid slaat toe!", dacht opa stiekem. Emma testte nog even het klimrek en de wipkip en ging vervolgens achter een geveltje van een huisje zitten. Opa ging ervoor zitten en vroeg : "Dag mevrouw, mag ik een doosje snoep?" Emma dook weg en zocht iets op de grond. Even later legde ze een stukje hout op het vensterbankje : "Hier". Opa moest natuurlijk even betalen en zocht ook even op de grond. Daar zag hij een plat steentje, legde het op het plankje en zei : "Alstublieft". Emma keek er naar, keek mij wat verbaasd aan en zei : "Dat is geen centje!" Toen vond opa het echt tijd om weer naar huis te gaan.