't Is maar een klant

dat ziet de klant toch niet

Weet je nog dat men riep : "De klant is koning!"? Er kwamen ook allerlei geautomatiseerde systemen om zoveel als mogelijk van de klant vast te leggen. Zelfs verjaardagen van zijn / haar kinderen. Inmiddels is de klant geen koning meer. Tenminste, dat merk ik steeds vaker.
Ik stond een keer in een supermarkt bij een schap te kijken naar een of ander product. Welke weet ik niet meer. In elk geval geen tampons of maandverband, dat weet ik wel. Opeens hoorde ik iemand zeggen : "Meneer, wilt u even weggaan, want ik wil de vloer dweilen." Een klant wegsturen om een stukje vloer waar hij staat te dweilen? Dus ik zei : "Nee, ik ben een klant." Meneer keek mij wat ongeloofwaardig aan. Oké, ik heb mijn kleurtje niet mee, maar ik was van plan, zoals gewoonlijk, te betalen voor de dingen die ik uit de schappen haal. Waarop de medewerker zei : "Ik wil graag om 6 uur naar huis." Ik wilde veel eerder naar huis, maar dat zei ik maar niet. Ik bleef gewoon staan totdat ik mijn keus had gemaakt.
In de horeca gaat het tegenwoordig ook geregeld anders, met zeer lange wachttijden als resultaat. Zo was ik een keer héééél toevallig in een soort snackbar. Ik had een portie frieten besteld. Het was erg rustig in de zaak. Ik bedoel weinig klanten. De enige onrust werd veroorzaakt door het personeel. Dat liep druk heen en weer en was met van alles en nog wat bezig. Behalve met mijn bestelling. Hoewel. Het mandje met de frieten heb ik drie keer, ja drie keer, uit het frituur gehaald zien worden. En even zoveel keren er weer in zien zakken. En telkens door een andere medewerker dan degene die mijn bestelling opgenomen had. Er hing slechts één bon boven de balie, die van mij. Al met al duurde het bijna 15 minuten voordat iemand op het idee kwam, dat een bijna aangebrande klant ('n doordenkertje!) ergens op stond te wachten. Haha! Ja, ik bleef al die tijd geduldig wachten en keek geamuseerd toe hoe de drukke mieren bezig waren en mij vergaten. Soms keek men mij aan, maar daar bleef het bij. Een kleine chaos, waarin de klant vergeten werd. Er zijn meer voorbeelden. Ik hoor ze ook van anderen.
Kortom, men vergeet steeds vaker de klant. En als men zich hem of haar in het voorbijgaan opeens weer herinnert is het steevast : "Eh... uw bestelling komt eraan hoor!" Maar dat zeggen ze vanwege het gezicht dat de klant trekt. Zo hebben we ook een keer ruim 20 minuten moeten wachten op een simpel kopje koffie. We waren de enigen op dat terrasje.