Op naar de 70

Deo volente moet ik erbij zeggen. Want de zekerheid dat ik die leeftijd zal bereiken is er niet. Trouwens het zal niet aan Deo alleen liggen; ook aan mezelf. Als ik terugkijk is mijn leven als een sneltrein gegaan. Als ik vooruit kijk gaat het trouwens ook met een flinke vaart. De tijd vliegt voorbij. Al met al ben ik een tevreden mens. Ik ben vader en opa geworden, wat ik erg bijzonder vind. Zowel zakelijk als privé heb ik veel successen en succesjes gevierd. Met mezelf hoor, of in besloten kring. Ik ben nu eenmaal geen kijk-mij-eens mens. Een directeur van een multinational zei eens tegen mij : "Willem, je moet flink op je eigen borst slaan!" Maar ja, zo ben ik dus niet. Hij had gemerkt dat ik erg gemakkelijk mensen kon meekrijgen in veranderingen. Ik heb altijd het gevoel gehad, mijn best en gewoon mijn werk te doen. Net zo gewoon als alle andere dingen die ik gedaan heb en nog steeds doe. En...ik deed het niet alleen. Ik sprak daarom heel vaak over 'we' en 'wij' en als eindverantwoordelijke nauwelijks over 'ik'.
Ik heb fouten gemaakt, maar net zoveel geleerd, zo niet meer geleerd. Ook van de nare situaties en dito mensen heb ik geleerd. Een mens is nooit te oud om te leren. Toch zijn er momenten, dat ik liever niets leer. Nee, ik weet niet alles. Gelukkig niet. Op mijn werk speelde ik vaak stommetje. Om te voorkomen dat ik als wandelende vraagbaak zou gaan fungeren voor anderen. De keerzijde van een goed geheugen. Van sec antwoord geven worden vragers niet wijzer. Zelf op- of uitzoeken, is mijn devies. Dat heb ik zelf ook gedaan.
Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik blijkbaar op deze aardkloot ben om iets voor anderen te betekenen.
De toekomst? Als ik naar mijn bucket list kijk, zie ik eerlijk gezegd ook zaken, die niet stroken met mijn leeftijd en/of fysiek gestel. Zoals parachute springen, bungeejumping en op een circuit racen. Ze geven aan dat mijn grijze massa nogal jong van kleur is. Ik heb ook (nog) minder last van drempels. Anderen vertalen dat in 'hoe ouder hoe gekker'.
En toch heb ik een spiegel op mijn fiets gemonteerd! Haha! Maar het is wel nog steeds een gewone fiets. Geen e-bike. Die spiegel valt bij mij onder de noemers gemakzucht en levensbehoud. Tja, het is veel drukker geworden op de wegen en fietspaden. Geen Morris Minor, geen Citroën Traction A, geen fietsen met houten blokken op de pedalen en een keurig wit spatbord. Wel veel mensen met een enorme haast en een flinke dosis stres, die hun gezicht de hele dag verlichten met een mobiele telefoon. Hallo, de zon schijnt! Ook al zie je hem niet.