"Zeg, durf jij nog op een dak te klimmen?", vraag de buurtbewoner. "Dat hangt er vanaf, wat voor dak", antwoord ik voorzichtig. Het is het dak van de schuur. "Ik durf er met mijn geteisterde lijf niet op", zegt de bewoner. Tja, dan is het beter om het te laten. Vanwege mijn blessure vraag ik of het een klimpartij gaat worden of dat hij een ladder heeft. Gelukkig voor hem en mij heeft ie een stevige ladder staan. Ik ben niet meer zo'n soepele klimmer als onze Tom. Ik besluit eerst mijn lunch af te maken en daarna naar hem toe te komen.
Na de lunch stap ik zijn achtertuin in. Tegen de schuur staat een glimmende aluminium ladder. Meneer heeft een hok tegen de schuur gebouwd en die bedekt met mooie aluminium golfplaten. Hij wil de aansluiting op de schuur op een bepaalde manier doen. Maar daarvoor moet er iemand het dak op. De eerste plaat moet aan de schuurkant weer even los. Vervolgens zal hij een hoekprofiel op de steunbalk leggen, waarop de plaat weer teruggeplaatst moet worden. Op die manier hoopt hij het meeste regenwater buiten te houden. Een loodslabje zou een betere oplossing zijn, maar meneer wil het zo doen. Bij mij is de klant koning, dus...
Gewapend met een schroefboormachine, een kitspuit en een matje voor de knietjes ga ik de ladder op. Ik draai zo'n 8 bouten los, zodat de plaat wat opgelicht kan worden. Meneer schuift vanuit de binnenkant beneden het profiel op de balk. Vervolgens laat ik de plaat weer zakken. Als ik de schroeven er weer in draai, zie ik de kit uit het profiel geperst worden. Dat zit in elk geval waterdicht. Meneer is blij met het resultaat. Na een praatje en weer een bedankje ga ik weer terug naar Fenna.