Wij hadden een 'gewone' buizenradio, een Graetz. Met allerlei witte knoppen om de golflengte te kiezen of voor het afspelen van grammofoonplaten op de Dual draaitafel eronder. Waarschijnlijk was onze state of the art radio te danken aan het feit dat mijn pa radiotelegrafist was. Mijn moeder vond de liedjes van Eddie Christianie erg leuk. Ik hoorde ook de Selvera's, de Fouryo's, Mieke Telkamp, Willie Albertie, Dorus enz.
Er zijn ook liedjes bij mij blijven hangen van een heel andere soort. Zeer vrolijke deuntjes. Het leken meezingers, zo klonken ze mij in de oren : "Ik trek mijn wandelschoenen aan, lach opgewekt en blij, ik weet niet waar ik heen zal gaan, de wereld is van mij! Falderie, Faldera...."Een prachtige tekst! Ik moest er afgelopen zomer nog aan denken, toen we in de camper door Duitsland reden. Ik heb mijn moeder een keer horen zeggen dat sommige van dat soort liedjes overblijfselen waren van de Duitse bezetting.
"Pak al je zorgen in je plunjezak en fluit, fluit, fluit.", klonk ook erg opgewekt. Al sprak de tekst mij als onervaren doch gelukkig kind minder aan. Gelukkig maar. Een stukje tekst van een ander liedje vond ik toen ook al erg verwarrend : "En mijn ene been staat en de ander moet marcheren". Hoe kan dat nou? Ik moet gelijk weer aan de ochtendgymnastiek van Ab Gaubitz denken : "Staat u allen klaar? Pak de stoel bij de rugleuning en zwaai met uw rechter been." Begeleid door pianomuziek van Arie Snoek zwabberde ik toen fanatiek mee. Toen zei meneer Gaubitz opeens : "En nu het linker been!" Maar daar trapte ik dus niet in. Ik weet niet hoeveel mensen rond die tijd op de grond gevallen zijn. Het voorval verdween vast in de radio-doofpot.
Sommige liedjes werden in de puberteit met een andere tekst gezongen. Zoals van "Naar de speeltuin" : Af en toe doet pa bij moe, wat de stier doet bij de koe...
In die jaren 50 werd nog veel gesmokkeld. Boter, koffie en sigaretten. Daar was ook een liedje over. Een beetje zielig verhaal :