Na het overlijden van mamma heb ik het gevoel alsof het gezin uit elkaar
is gevallen. De lijm is verdwenen, geleidelijk aan opgelost. Verder
terugkijkend is het net alsof het overlijden van mijn vader en broers
ook daaraan hebben bijgedragen. Over hun dood wordt erg weinig
gesproken. Tenminste, niet binnen de groep van hen die zijn
overgebleven. Er rust een soort taboe op.
Na het overlijden
van mijn broer Ruud heb ik wel veel met mijn schoonzus, zijn vrouw,
gesproken. Niet zozeer over hoe erg het was, maar over datgene wat zijn
overlijden emotioneel teweeg bracht. Over het onbegrip bij anderen.
Na
het overlijden van mijn andere broer, verdween zijn vrouw uit beeld. Ze
nam geen afscheid of zo, zelfs geen kaartje. Helemaal niets. Alsof de
dood van mijn broer een soort bevrijding voor haar was. Ik vond / vind
dat erg jammer.
Ik mis mijn broers elke dag. Het klinkt misschien hard, maar
ondanks de aanwezigheid van mijn zusters en nog een broer, is er een
grote leegte in mijn leven ontstaan. Die leegte wordt voor een klein
deel opgevuld door de kleinkinderen. Misschien hang ik te veel aan de
situatie toen het gezin nog compleet was. Misschien ben ik verdwaald. Hoe dan ook, het ooit warme nest is uit de boom verdwenen. 'If the good times are all gone, then I'm bound for moving on....'