Ben ik in de tuin bezig, komt er een vlinder op mijn schouder zitten. Het rare was, dat ik gelijk een vreemd nostalgisch gevoel kreeg. Alsof ik iemand na jaren weer terugzag. Vraag me niet waarom, maar ik vroeg het fraaie beestje : "Ben je niet wat laat voor de tijd van het jaar? Het is toch veel te koud en nat?" De enige reactie was, dat de vlinder haar vleugels wijd spreidde, zodat ik de mooie tekening kon zien. Ik legde mijn hand vlak bij haar. Ze stapte op mijn vinger en kroop in mijn hand. Haar vleugels nog steeds gespreid. Ik maakte een huisje met mijn twee handen, om haar even op te warmen en de vleugels misschien wat te laten drogen. Na een minuut of wat heb ik haar voorzichtig in de klimplant van de buurvrouw gezet. Ze zocht direct beschutting onder een blad. Nu ik erover schrijf, vraag ik me af : "Waarom reageerde ik eigenlijk zo?" Ik weet het niet. Het ging vanzelf.
