Later, als ik groot ben

kleding maken

Ze zit aan de eettafel. Die staat dit keer voor het raam van de huiskamer. Ze staart af en toe naar buiten, maar gaat dan verder. Ze is aan het rekenen en schrijft met een potlood in een boekje. De inhoud van haar portemonnee heeft ze op de tafel uitgeteld. De centen, stuivers, dubbeltjes en kwartjes liggen keurig twee aan twee in rijtjes naast elkaar. De rij van de centen is het langst.
Als ze naar me kijkt, glimlacht ze en slaakt ze een zucht. Ik beloof haar : "Als ik later groot ben mam, ga ik heel veel geld voor u verdienen." Ze moet erom lachen, maar ik ben vastberaden. Ze verdient dat gewoon.
Die herinnering staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Hij kwam vele jaren later telkens weer opzetten als ik iets voor haar ging doen. Uit dankbaarheid en omdat ik het leuk vond. Geld had ze niet meer nodig. Maar er waren wat andere zorgen.
Door de jaren heen heb ik geprobeerd mijn belofte na te komen. Telkens weer. Niet alles wat ik deed werd mij in dank afgenomen en het is zelfs voorgekomen dat ze boos op me was. Maar alles wat ik voor haar deed, was wel telkens weer vanuit die oude belofte : het mijn moeder gemakkelijker maken. Ze had al zoveel zorgen gekend.