Soms vind ik het jammer dat ik niet begrepen word. Meestal niet, hoor. Vaak is het namelijk zo, dat je pas met iemand echt kunt meevoelen en hem begrijpen, als je het zelfde hebt meegemaakt. En als het dan om nare zaken gaat, is het beter dat ze me niet goed begrijpen. Dan denk ik : "Die narigheid hebben ze gelukkig zelf niet meegemaakt."
Het is anderen moeilijk uit te leggen wat het voor mij betekent om mijn beide broers verloren te hebben. Zelfs aan mijn eigen familie. Natuurlijk zijn het ook hun broers, vaders, echtgenoten enz. En toch.
Ik ben een groot deel van mezelf kwijtgeraakt. Dat hebben ze meegenomen, denk ik dan maar. Ze moeten daar aan de andere kant toch ook iets van mij hebben. Net zoals ik ook iets van hen hier heb.
Al eerder schreef ik over mijn zoektocht naar mijn nieuwe plek binnen de rest van de familie. Erover lezen (o.a. Broederloos alleen) en naar bijeenkomsten gaan heeft niet echt geholpen. Ik heb mijn eigen situatie wel beter leren begrijpen. Maar een oplossing voor dat rare, lege gevoel is er volgens mij niet. Mijn leven lijkt sindsdien op een haast zinloze reis, met nogal wat hindernissen. Opgeworpen door onwetendheid van mensen. Ik neem het hen niet kwalijk. Ik maak een reis naar de horizon, zo lijkt het. Naar iets wat onbereikbaar is.
Toch kom ik onderweg best wel leuke mensen en dingen tegen. En dan kan ik toch ook wel weer genieten. Maar hoe ik het ook wend of keer, het is niet meer zoals het ooit is geweest.