Wat ik in de jaren 60 en 70 nooit had vermoed, is heden ten dage een normaal verschijnsel geworden : de jacht op geld. Geld verdienen was een normaal verschijnsel. Op een eerlijke manier hard werken, om brood op de plank te krijgen.
Ik maakte de omslag mee naar de prestatiegerichte beloning. Scoren werd belangrijk. Als ik in een week geen 40 uur had gemaakt, was ik een nul. Ik heb bij een detacheringsbedrijf gewerkt waar de muren behangen waren met de namen van medewerkers en het aantal uren dat ze gewerkt hadden. En wie ziek werd, naar de dokter moest of bij een bevalling aanwezig moest zijn, was een nietsnut. De manier waarop omzet gemaakt werd alsmaar minder belangrijk. Desnoods met frauderen, oplichten, beroven en het terroriseren van collega's. Zolang de vooraf gestelde 'targets' maar gehaald worden. Inmiddels maken we deel uit van een individualistische, resultaat gerichte maatschappij waarin alleen nog het slijk der aarde een rol speelt. Wanneer worden de graaiers eens flink te grazen genomen?