maandag 10 november 2014

Altijd anderen de schuld geven

Een paar keer moest ik met medewerkers een project doen, die alles behalve ter zake kundig waren. Ze hadden ook niet de discipline om gewoon op tijd te komen en hun takenpakket uit te voeren. Ze waren mij in de maag gesplitst door mijn leidinggevende. En daar moest ik het dan maar meedoen.
Natuurlijk beklaagde ik me over hun gebrek aan inzet en kennis. Maar ja, het kantoor is ver en zo was ik een roepende in de woestijn. En als ik tijdens een fieldmanagement-gesprek me beklaagde, was ik negatief. Het is een keer uitgelopen op een heuse confrontatie. Ik had een medewerker, twee keer geel is bij mij ook rood,  weggestuurd. "Ga jij maar terug naar kantoor", had ik gezegd. De gele kaarten had ik uiteraard direct gemeld, maar daar werd nauwelijks op gereageerd. Maar dit keer was het bonje, want dnu ging de omzet van een man verloren!
Het interessante was dat tijdens de confrontatie men mij van alles en nog wat op m'n bordje durfde te schuiven. Alsof het allemaal aan mij lag. Ik bewaarde mijn tegengas voor het eind van het gesprek, toen ze uitgeraasd waren. Ze, want dit keer zaten ze met z'n drieƫn tegenover mij : de directeur, de salesman en mijn fieldmanager.
Ik zei dat ik het niet terecht vond, dat ze zo tegen mij tekeer gingen. Daarvoor moesten ze bij degene zijn, die de betreffende medewerkers hadden aangenomen en bij degene die ze op die opdracht hadden geplaatst. Daarna bedankte ik voor het gesprek, stond op en vertrok naar mijn opdrachtgever.
Ik liep het risico ontslagen te worden, maar op dergelijke momenten had ik daar lak aan. Trouwens in die periode werd iedereen die het woord automatisering kon spellen aangenomen als ervaren systeemontwikkelaar. Men wilde immers het grootste ICT bedrijf van het land worden.