De motor onder zeil

Laatst verwijderde ik de hoes van de Honda en schrok ik me een hoedje. De CBX was kletsnat! Alsof ie net in een regenbui had gestaan. De echt waterdichte hoes was van binnen ook nat. Waarschijnlijk was het condens.
Ik heb de fiets maar even afgenomen en onder de luifel geparkeerd. De hoes heb ik binnenstebuiten gekeerd om te drogen. Het gebeuren is reden voor mij om toch maar iets te maken, zodat de motorfiets droog staat en blijft.
Na enig wikken en wegen, heb ik besloten een simpele, doch doeltreffende oplossing uit te werken. Het wordt een soort zonnescherm of markies zo je wilt, van waterdicht doek of zeil. Ik moet wel iets construeren, zodat de boven kant eerst een meter bijna horizontaal loopt met wat afschot en vervolgens strak en stevig verticaal naar beneden hangt.
Gedurende de zomermaanden wil ik het doek kunnen oprollen, zodat er van dat 'tentje' niets te zien is. Ik maak hem niet helemaal dicht. Aan de kant van het voorwiel bevindt zich de muur van het fietsenschuurtje. De kant van het achterwiel laat ik open. Het verticale stuk (in de lengterichting van de motor) valt niet helemaal op de grond. Dat zal zo'n 10 centimeter los van de grond hangen, zodat er goed geventileerd kan worden. De andere kant is wel helemaal dicht. Er is dan wel een nadeel : de dakhazen zullen er kunnen schuilen.
Ik heb alvast wat spul in de tank gegoten om de benzine gedurende de winterstop in goede conditie te houden. Nu nog een korte rit, zodat het spul ook in de carbs komt te zitten en dan kan ie gaan slapen.

Klantgericht werken

Omdat ik verantwoordelijk was voor het de loopbaan en het welzijn van een groep medewerkers, hanteerde ik een bepaalde werkwijze. Ik had zonder meer al een gemeende belangstelling voor hen, wat de relatie al een stuk gemakkelijker maakte. Daarnaast maakte ik van elk gesprek een verslagje (met een kopie voor de medewerk(st)er) en hield ik voor elk van hen een actielijstje bij met deadlines. Actiepunten handelde ik binnen drie werkdagen af en meldde het resultaat aan de betreffende gesprekspartner. Datum en tijdstip van de terugkoppeling werden dan ook vastgelegd.
Brieven, telefoonnotities en e-mails handelde ik ook heel gestructureerd af. Je kent het vast wel : iemand stelt drie vragen in een mail of brief en krijgt slechts op één antwoord of slechts een punt wordt afgehandeld. Slordig!
Ik beantwoordde dit soort correspondentie van boven tot onder per onderdeel af. Dat leerde ik al op school. Die werkwijze is zo gewoon voor mij, dat het mij direct opvalt als ik een 'halfbakken' antwoord krijg, als ik iets schriftelijk gevraagd heb.  Tot slot : ik ging er steevast vanuit, dat degene aan de andere kant van de lijn of tafel, mijn klant, ook voor mijn inkomen zorgde. Ook ten tijde van de winkel hanteerde ik die werkwijze. Ik heb de indruk dat bij veel bedrijven en instellingen men zich daar niet meer van bewust is. Zorgvuldig werken neemt alsmaar af.

Defensie : Slager keurt z'n eigen vlees

Was de koperpoets wel veilig?

Bij Defensie heeft men iemand naar voren geschoven, die onderzoek moet doen naar het gebruik van kankerverwekkende stoffen. Na de PX10 is het nu bepaalde verf. Oud luchtmacht commandant Freek Groen gaat het onderzoek leiden.
Nu blijkt dat dit heerschap zelf een zeer bedenkelijke rol heeft gespeeld toen hij nog commandant was van de vliegbasis Twente. Daar werden klachten over dezelfde verf door Groen resoluut van tafel geveegd! Groen noch Defensie vonden het nodig dit even publiek te maken. Groen vindt overigens dat hij best als trekker van het onderzoek kan optreden.
Zo zie je maar weer, als het erop aankomt zal de overheid nooit iets willen toegeven. Desnoods wordt er gefraudeerd en gemanipuleerd. En velen bij de overheid doen daaraan mee. Maar die Jappen, tja die zullen toch echt hun excuses moeten gaan aanbieden en met een schadevergoeding moeten komen. Want dat is wel zo eerlijk....

Mijn fout, jij betaalt

't Is toch wat! Een bedrijf of iemand maakt een fout en iemand anders mag ervoor boeten. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Bij de overheid is het al een normaal verschijnsel. Of  het nu over verkeerd berekende toeslagen of aanslagen gaat, de belastingbetaler is de klos. En als het even tegenzit, krijgt ie ook nog boze dreigbrieven in blauwe enveloppen.
Over enveloppen gesproken, deze week ontving ik een grote envelop met vier A4 'tjes erin. Het zag er nogal indrukwekkend uit. Het was van een pensioenfonds van de Metaaltechniek. Toen ik als oproepkracht aan fietsen sleutelde, heeft men (per ongeluk?) wat pensioenpremie afgedragen. In het begeleidend schrijven staat dat het brutojaarbedrag van welgeteld 22 eurocent(!!) niet verhoogd zal worden vanwege tegenvallende resultaten. Of wel : geen nieuws dus.
Als ik die 22 cent bruto uitzet tegenover de kosten die deze envelop en de vier A4'tjes hebben gekost en de inzet van een medewerker en de post, dan begrijp ik best waarom het niet zo goed gaat met het pensioenfonds. En nu niet zeuren over verplichte procedures enz., maar gewoon je gezond verstand gebruiken.

Slide guitar

Toen ik de eerste keer het geluid hoorde, had een bluesgitarist een flessenhals om zijn pink. Ik vond het een bijzonder mooi geluid, dat de man toen uit zijn gitaar wist te toveren. Een wat emotioneel gehuil. Ik heb het ook eens geprobeerd. Mijn gitaar had ik in een bepaald akkoord  gestemd en ging vervolgens met een heuse flessenhals over de frets heen. Ondanks dat het niet verkeerd klonk, bleef het bij die ene keer. Op YT vond ik deze video. Wow!

Bij de Bank Giro Centrale

Omdat ik in de automatisering wilde werken (iedereen maakt weleens een fout in zijn leven), solliciteerde ik begin 1971 op een advertentie van de Bank Giro Centrale in Amsterdam. Het bedrijf bevond zich op de Sloterkade 22 tegenover de VW importeur/dealer Pon bij het Surinameplein. Toen men daar hoorde dat ik een schriftelijke cursus Cobol-programmeur volgde bij het Forwardness Institute (ook in Amsterdam, Keizersgracht), wilde men dat ik mee zou doen aan een interne opleiding tot programmeur. De eerste test deed ik samen met ruim 40 andere kandidaten. Na drie testronden kwam ik als beste uit de bus van de 11 overgebleven kandidaten.
Mijn schriftelijke cursus werd afgekocht door de BGC en ik trad in dienst. Ik kreeg een arbeidsovereenkomst als Trainee Programmeur waarin o.a. stond dat ik ontslagen zou worden als ik voor een test onvoldoende gescoord had. Na elke cursusonderdeel werd onze kennis namelijk getest. De opleiding duurde een jaar. Ik was al voor aanvang van de cursus in dienst getreden, om alvast kennis te maken met het bedrijf. Ik heb twee maanden lang duizenden ponskaarten voorbij zien komen.
De cursus verliep vrij goed. Een keer had ik een test slecht gemaakt. Het betrof een technisch verhaal over een B500 computer van Burroughs (met een CPU van 19 KB!). Maar gelukkig hadden de overige 10 kandidaten ook een onvoldoende. Inmiddels was ik op kamers gaan wonen, mede omdat mijn eigen kamer in Leiderdorp bezet was door mijn broer en diens zwangere vriendin.
Na een jaar werden vijf van ons op het matje geroepen. We waren weliswaar door alle testen gerold, maar kregen toch ons ontslag. Men was er vanuit gegaan dat er maar 5 cursisten van de 11 zouden overblijven. Maar we waren nog met tien. Een afromingssysteem noemde het Arbeidsbureau het. Dat ontslag was alsnog gebaseerd op die onvoldoende voor de B500 test! Ik kreeg ook te horen dat ik als enige een HBS A opleiding had genoten. B was beter. Vreemd, want daarna zouden ik een verkorte opleiding volgen voor het Boekhouddiploma. Hoe dan ook, ik was programmeur in Cobol, Assembler en Basic en had met een relatief hoog salaris een jaartje van 10 tot 16.00 op school gezeten. Hahaha!
In de tussentijd was ik verhuisd van de Zocherstraat naar de Betuwestraat in Amsterdam. Na een jaar ging ik weer terug naar Leiderdorp. Mijn broer Joop kwam met een (Coop) VW busje mijn spullen ophalen. Het was een bijzonder ritje terug naar huis.

Mijn pensioen bijna geregeld!

In mijn laatste bericht over mijn pensioen, heb ik toch iets te vroeg gejuicht. Ik meldde toen, dat ik weer een formulierenpakket had gekregen met de vraag wat er met een bepaalde levensverzekering moest gebeuren. Ik heb alleen mijn persoonlijke gegevens ingevuld en vervolgens met dikke letters aangegeven, dat men het bedrag in de reeds lopende bankspaarregeling mocht storten bij dezelfde maatschappij. Voor alle zekerheid het nummer, mijn relatienummer enz. erbij vermeld.
En wat denk je? Vandaag kreeg ik een bevestiging, dat men het bedrag..... aan mij ging uitbetalen! Grrrr!
Na weer tot kalmte te zijn gekomen (het herstellen van een soortgelijke fout heeft bijna twee maanden geduurd), heb ik toch maar weer de Nationale Nederlanden gebeld.
Ik kreeg een meneer aan de lijn en ik ving met een diepe, duidelijk hoorbare zucht aan : "Men heeft mij weer een verkeerde brief gestuurd..."
Ik geef toe, dat ik nogal lang twijfelde aan zijn toezegging, dat hij dit keer de zaak direct zou oplossen. Hij beloofde mij terug te bellen, waarop ik op mijn beurt weer diep zuchtte en zei : "Tja, terugbellen..." Ik vertelde hem over mijn eerdere lijdensweg met terugbellen. Hij zei dat hij zich diep schaamde voor de manier waarop men mij heeft 'geholpen' en bood namens NN mij excuses aan.
Nog geen tien minuten later belde hij mij terug. Hij had inderdaad gezien dat de brief die mij gestuurd is, totaal niet aansloot op het door mij ingevulde formulier. Weer excuses en een merkbare boosheid over de slordige afhandeling van zijn collega's. Hij vroeg mij namen te noemen van mensen die ik eerder had gesproken en die heb ik hem zonder enige schaamte gegeven. Hij zei dat hij de slordigheden op de eerst komende vergadering ter sprake zou brengen.
Kortom, na weer een valse start is er dit keer snel en tijdig ingegrepen. Misschien had ik moeten solliciteren naar een part time baan bij die verzekeringstent. Ik weet immers nu al zoveel over pensioenen. Zo, en nu maar wachten op de goede afloop.

Gasleidingen vervangen

Hier in de buurt is men deze week begonnen met het vervangen van de gasleidingen. Het betreft het deel vanaf de straat tot aan de meter. Gevolg was dat de straat van de een op de andere dag was afgesloten voor het doorgaand verkeer. De nieuwe gasleiding is geel van kleur en van kunststof. Vandaag begint men met het graafwerk voor ons huis. We al eens eerder zo'n klus meegemaakt. Dat was in Schoonhoven. Toen men bezig was met het herstellen van het riool, trok de graafmachine de gasleiding aan gort. Dat was bij ons voor de deur.
Terwijl het gas omhoog spoot, plaatste men vlug wat hekwerk en werd de boel met linten afgezet. Opvallend genoeg had een van de mannen, die een bord met brand- / ontploffingsgevaar plaatste, zelf een brandende peuk in zijn mond!

Tim heeft z'n typediploma!

Hoera! Tim heeft het typediploma gehaald! Opa herinnert zich nog de typelessen op de Mulo. Ik kwam na Curacao in de derde klas terecht en op het lesrooster stond ook typelessen. Maar ja, op dat eiland deed men daar neit aan en dsu had ik wat dat betreft een achterstand. Ik hoefde dsu niet mee te doen en deed in dat uur wat huiswerk. Als ik zin had, want ook toen zat ik meestal te dromen.
Maar Tim heeft dus nu al, hij wordt binnenkort 9 jaar, zijn typevaardigheid met een diploma bewezen.
Onderstaand stukje heeft Tim getypt. Misschien volgen meer, want hij moet wel zijn vaardigheid bijhouden :

Omdat ik vorige week mijn type diploma heb gehaald met een 8 dikke 8 voor netheid en 124 aanslagen per minuut leek het me leuk om deze uitleg te maken.

Jasper en ik hebben een clubje, een clubje dat Ke O Kings heet. Dat is een reactie club voor verstop tikkertje. De tikker telt, iedereen rent weg je moet je verstoppen. Je moet verder dan de rode lijn staan. De tikker telt tot 30. Jasper en ik gaan een centimeter van de rode lijn af staan lekker gevaarlijk. We kijken naar de tikker

tot hij klaar is met tellen en zich om draait. Dan rennen Jasper en ik snel weg.

Einde van de uitleg

Tim als Jozef!

Tim vertelde mij trots dat hij in een toneelstukje gaat optreden. Het wordt op school vertoond rond de Kerstdagen. Tim heeft de rol van Jozef gekregen. Tim vertelde dat hij in het (avondvullende?) stuk maar één keer iets mag zeggen. Kassian ja, die kleine. Niet omdat Jozef bij Maria er geen woord tussen kan krijgen, hoor. Maar zo hebben de juffen vast bepaald. "Dus de arme Jozef is weer de mond gesnoerd", dacht opa.
Opa stelde zich de reis naar Bethlehem voor en dacht aan datgene wat Jozef wellicht had kunnen zeggen.  Het was dus niet : "Mag ik ook eens wat zeggen?", ook niet "Ik wil ook een ezel!", ook niet "Hoe ver is het nog?" of "Wat een zwijnenstal!!" of "*$###* Au!" (Jozef slaat op zijn duim als ie wat aan de kribbe vertimmert) en helemaal niet : "Die wijsneuzen uit het oosten komen er bij mij niet in!" (Jozef Tim heeft namelijk ook familie in de Achterhoek). Wat het wel is, weet opa niet. Maar misschien hebben jullie nog ideeën?

Het is zoals het is

Toen ik nog moest werken voor mijn geld, gaf ik geregeld leiding aan grote groepen medewerkers. Daaronder bevond zich altijd wel iemand met gedragsproblemen. Ik heb het als erg vreemd ervaren, dat ik als leidinggevende daarvoor naar cursus werd gestuurd om te leren omgaan met die lastige personen. In mijn beleving de omgekeerde wereld. Mensen met onaangepast gedrag zouden een cursus of therapie moeten volgen. Ik toch zeker niet?
Ik heb het ook altijd vervelend gevonden om over het salaris te moeten gaan praten. Als ik goede resultaten neerzet, verwacht ik dat men mij daarvoor op den duur beloonde. Zonder ernaar te hoeven vragen.
Eerlijk gezegd ben ik in de loop der tijd steeds meer mijn houding aan het veranderen. Ik ben steeds minder achter anderen gaan aanhollen. Misschien vanwege mijn leeftijd. Het verliezen van mensen en zaken vind ik ook veel minder erg dan voorheen. Onthechten noemt men dat in de boeddhistische wereld. Hoe minder de hechting, des te minder het verdriet als er iets of iemand verdwijnt. Er verandert ook veel in relaties. Familieleden die kennissen worden, kennissen die net als vriendschappen komen en gaan. Ik ga dus niet meer met met vingertje in de lucht hijgend en puffend achter hen aanhollen om hen erop te wijzen dat ik er nog steeds ben. Ik denk daar al een tijd anders over : het is allemaal zoals het is. Ik heb nog veel andere dingen te doen.

Bij de tandarts -3-

Vanmorgen lag ik weer in de stoel met de spotlight op mijn gezicht gericht. Wat geeft zo'n lamp veel warmte af! Jammer dat het geen soort hoogtezon is. In de regel leef ik vrij ontspannen naar zo'n afspraak toe. Ik heb prima geslapen en maak me er vooraf niet druk over. En laten we eerlijk zijn : een half uurtje is zo voorbij. Daar laat ik mijn dag niet door verpesten. Ik ken mensen die zich al maanden van tevoren druk maken over zo'n bezoekje. Lijkt me erg sneu om een tandarts (of iemand anders) je leven zo te laten beheersen.
Ontspannen dus. Zo zit ik in de wachtkamer en lig ik in die stoel. Knap van mezelf, omdat ik vaak last heb van paniekaanvallen. Ik heb mezelf vaak helemaal onder controle, omdat ik de behandeling in mijn gedachte al meerdere keren ondergaan heb. Mijn geestelijke toestand herinnert me aan een spreuk die bij een tandarts in de behandelkamer hing : "Wie zichzelf beheerst, beheerst het allemaal".
Ik heb me zelf aangepraat, dat ik me niet moet verzetten tegen pijn. Dan wordt het alleen maar erger. Accepteren dus en ontspannen de behandeling ondergaan. Natuurlijk gebeurt het soms dat mij tijdens de behandeling het zweet uitbreekt en mijn hartslag flink toeneemt. Een paniekaanval. Maar dan haal ik diep adem en probeer me weer te ontspannen. Meestal lukt me dat wel.
Vaak denk ik dan aan de dingen die ik nog die dag wil doen of aan leuke momenten.  Niet al te leuk, want ik kan op zo'n moment niet uitbundig gaan liggen lachen. Ik kan me geestelijk vrij goed onttrekken aan onaangename situaties. Dat is erger of beter(?) geworden sinds het overlijden van mijn broer. Veel nare gebeurtenissen heb ik sindsdien in een roes meegemaakt. Alsof ik het van horen zeggen heb en er zelf niet bij geweest ben. Het kan ook een soort automatische zelfbescherming zijn. Ik heb er al eerder van gehoord. Van mensen die gemarteld of mishandeld werden. Soms gaat het zover, dat ze uit hun eigen lichaam treden. Lijkt me erg handig, kan ik tussentijds even boodschappen doen of de auto wassen, terwijl mijn lijf bij de tandarts in de stoel ligt.

Mijn eerste bromfiets -8- / slot

Zo zag ie eruit (foto gekregen van : A. de Kruijf)

Erg lang heb ik niet op Sjakies Sparta rondgereden. Het was wel een spannende tijd, want ik was nog geen 16 jaar. Nadat ik geslaagd was voor mijn Mulo diploma, kreeg ik van mijn pa het jaar erop een Magneet.
Hij had dat ding op de Hoofdstraat gekocht bij een fietsenzaak tegenover mijn oude kleuterschool. Ik weet nog wel dat de eigenaar een kaal hoofd had met opzij krullend haar. Pa had dat ding zonder overleg gekocht, maar dat mocht mijn pret niet drukken.

de oude foto ter hoogte van mijn blauwe jack

De Magneet werd mijn vervoermiddel voor mijn HBS periode en de vakanties. In de vakanties werkte ik in Katwijk aan Zee. Ik ben een keer van Rijnsburg naar Leiderdorp gelopen met dat ding. Midden in de nacht. Op weg naar huis na weer een werkdag in het restaurant, was de tank leeg. Echt leeg! Ik was glad vergeten dat ik al een tijd op z'n reserve reed.
Een oude foto van mij op mijn bromfiets is later gebruikt voor een presentatiebord van een Magneetfanaat, André de Kruijf.  Dat was even schrikken toen ik mezelf opeens op een oldtimerdag in Woerden zo zag hangen op de Magneet stand.
Met de Magneet heb ik nooit lange ritten gemaakt. Ik heb wel een keer de Honda C310 van broer Joop naar Ede gereden, waar mijn broer in militaire dienst was. Die rit maakte ik met mijn buurjongen Bram (op de Kreidler) en mijn broer Ruud die toen op de Magneet reed. Ergens in de buurt van Zeist of Soest pauzeerden we bij een vliegtuig dat als een soort wegrestaurant was ingericht. De koffie was er overigens nogal prijzig, wat voor Bram reden was te vragen of we soms ook even gingen vliegen. Vond de serveerster niet bepaald leuk. Op de terugreis zaten we samen op de Magneet. De Tomos van Ruud zwabberde te veel als je er met z'n tweeën opzat. Volgens mij heeft Yamaha dat frame gekopieerd voor de eerste V-max.

Een spekkoek relatie

Sommige jongeren vinden mij nogal ouderwets. Ik noem het nuchterheid. Het gaat over het feit dat ik niet zo wegloop met de moderne technologie. Laatst vroeg een jong iemand mij hoe ik Sonja had ontmoet. Toen ik hem dat verteld had, vond hij het maar vreemd dat we elkaar niet eerst via het internet hadden ontmoet. Dus vroeg hij mij : "Hoe was het dan toen je haar later voor het eerst op internet tegenkwam? Viel dat tegen?"
Relaties waren in mijn jeugd nog net als spekkoek. Ze begonnen met licht en eindigde in het donker. Niet andersom, want overdag moesten de gordijnen open blijven. Zo niet, dan belden de buren de politie. Zo ging dat in de tijd van sociale controle.
Een paar dagen geleden zag ik op tv weer een paar hopeloze mannen die in Oekraïne op zoek gingen naar een vrouw. In dat hopeloze land wonen nogal veel hopeloze vrouwen, die graag een westerse man aan de haak willen slaan. Ik bedoel, anders ga je als 25 jarige vrouwe toch niet zitten flirten met een vent van 65? Ik moet er niet aan denken zo'n jong ding als partner te hebben. Ik zie mezelf niet meer naar de disco gaan of naar party's en pillen slikken of coke snuiven zodat je die herrie en al die ander dwazen zelfs leuk gaat vinden.
Er zijn in Oekraïne ook wel mannen, maar de meesten zijn werkloos, meestal dronken en slaan graag vrouwen. Een paar van die hopeloze mafketels waren al binnen twee dagen zo verliefd, dat ze op de knieën gingen en met een mooie ring hun Oekraïense aanwinst over de streep dachten te trekken. Maar de werkelijkheid was andersom : ze waren er zelf al overheen getrokken door die hopeloze vrouwen. Die mannen wilden graag zo'n Oekraïense omdat die zo onderdanig zijn en doen wat de man zegt. Lijkt me dat je dan beter een ja-knikker in huis kunt nemen. Je weet wel, zo'n hondje met een losse kop die men vroeger op de hoedenplank voor de achteruit zette. Die beestjes hielden het ook niet lang vol. Vaak reden ze al na een week of wat zonder kop rond. Nee, ik denk dat zo'n relatie neit als spekkoek is : je begint met licht en eindigt (in het) donker.

Frikadel

Uit een van mamma's kookboekjes een recept voor frikadel. Nee, geen frikandel! Een Indisch gerecht voor bij de rijsttafel. Of op brood. Mmmmm!

Flevomeer Bibliotheek

Toen de bieb nog populair was..

De bieb van Lelystad moet nog meer bezuinigen van de gemeente. Directeur Jan Gommer ziet de zoveelste bezuinigingsmaatregel niet meer zitten. Tja, op een gegeven moment is de grens bereikt. De gemeente zelf kan ook best nog meer bezuinigen op het stadhuis. Daar bevindt zich een aantal ambtenaren, dat in afwachting is van hun pensioen. Ze voeren daar geen klap uit of volgen dagelijks een bezigheidstherapie. Volgens de gemeente is ontslag te duur. Misschien kan men deze overtollige ambtenaren aan het werk zetten bij de Flevomeer bibliotheken?

Bang voor honden

Gisteren kwamen we tijdens de wandeling door het Kuinderbos een troep honden tegen. Ze waren duidelijk in opperbeste stemming. Ze renden direct op Fenna af, die zich gewillig liet besnuffelen. Er waren ook een paar wildebrassen bij, maar je kon zien dat er ze helemaal niet agressief waren. Een kwestie van goed kijken naar hun lichaamstaal : staart, kop, oren en bek. Als de bek stijf gesloten is is de hond alert.
Het is daarom erg triest dat er weer een hond zomaar doodgeschoten is in Haarlem. Het beest had nota bene een balletje in zijn bek! Dit keer was het de politie van Haarlem. Ik ben weer onaangenaam verrast te merken, dat een politieagent, in dit geval een vrouw, bang is voor een hond! En dat men totaal geen idee heeft wanneer sprake is van agressief gedrag en speelsheid op een hoog niveau. Wat is dat toch met onze politie, dat er maar direct geschoten moet worden?  Wordt het niet eens tijd om de politie wat bij te brengen over het gedrag van honden? De tijd dat ik me veilig voelde met de politie in mijn buurt is helaas verleden tijd. Ik begin eerder bang te worden met politie in de buurt. Met de politie in de buurt wordt het spelen met Fenna met een bal een gevaarlijke bezigheid.
Trouwens, hier in de buurt is een herdershond die heel graag met grote takken aan de slag gaat. Tijdens dat spel gaat het beest tekeer alsof ie een boef te pakken heeft : grommend en blaffend. Ik zou hem dat maar snel afleren, anders wordt ie binnenkort ook doodgeschoten met als drogreden : de hond gedroeg zich agressief.