In de badkamer kon ik de tegels rond de lekkage gemakkelijk herkennen en verwijderen. Wat ik toen zag, deed mij met de ogen knipperen. Ik zag een koperen leiding met een dito koppelstuk, dat aan beide kanten flinke dotten soldeer bevatte! Ik heb niet alleen de hoofdkraan dichtgedraaid, maar voor ook de leiding afgetapt. Daarna ben ik gaan puinruimen in de vorm van het weer losmaken van de aan elkaar gebakken leidingen. Toen dat klusje geklaard was, heb ik de uiteinden van de leidingen en het koppelstuk schoongemaakt, wat geschuurd en met soldeervet S39 behandeld.
Net toen ik de vlam op het gemonteerde koppelstuk had gezet, kwam meneer de badkamer in. Ik dacht : "Nu komt het!". Maar er gebeurde niets. Hij groette kortaf, ging met zijn neus boven op het werk staan toekijken en bleef zwijgen. Toen de boel goed heet was vloeide het soldeer mooi tussen de koperen buizen en het koppelstuk in. Ik stopte het werk en vroeg na even gewacht te hebben of meneer de aftapkraan dicht en de hoofdkraan weer open wilde draaien. Maar dat wilde hij niet. "Die pijp is nog zo lek als een mandje!", beweerde hij, "want ik zie helemaal geen lood!" (hij bedoelde de soldeertin). Ondanks mijn garantie dat de leiding echt dicht was, weigerde hij naar beneden te gaan. Ik ben toen zelf maar naar beneden gegaan om het water weer aan te sluiten. Toen ik daarna weer boven kwam en vroeg : "En is het nu goed?" zei hij dat ik de hoofdkraan niet opengedraaid had. Toen werd ik wat knorrig van die eigenwijze vent. Ik duwde hem zachtjes opzij en draaide de douchekraan open. Het water vloeide rijkelijk en de verbinding bleef kurkdroog. Zijn vrouw kon een glimlach niet onderdrukken en bedankte mij opgelucht. Meneer zei niets. Ik ging er maar vanuit dat hij zelf de beide tegels weer op de muur zou plakken. Over het feit dat hij de waterleidingen koud in de muur had gemonteerd (zonder mantel erom) heb ik hem noch zijn vrouw maar iets gezegd.