Soms zie ik foto's voorbijkomen, waaraan ik vrij snel kan zien uit welke tijdsperiode ze stammen. Het gaat om foto's van voormalig dienstplichtige militairen. Veel mensen denken dat de militaire dienstplicht is afgeschaft, maar dat is niet zo. De opkomstplicht is wel afgeschaft. De dienstplicht dus niet.
Maar goed, er komen soms foto's voorbij waarop militairen hun vuurwapens op elkaar of op de fotograaf richten. Daar kijk ik direct onaangenaam verrast van op. Immers, één van de belangrijkste veiligheidsmaatregelen waar op gehamerd werd, was dat je een vuurwapen
nooit op iemand anders richten mocht. Nooit, dus ook niet wanneer het wapen niet geladen is of van een (rode) stop voorzien is. Veiligheid voor alles. Ik heb in mijn omgeving nooit iemand een vuurwapen op een persoon zien richten. Daar leek de doodstraf op te staan. Maar de latere dienstplichtigen (jaren 80, 90) waren wat dat betreft minder disciplinair. Ik herken de tijdsperiode trouwens ook aan de haardracht. Veel militairen na 1970 dragen lang haar. Geen gezicht, maar ja het gaat primair om de mentaliteit.
Wat mij ook opviel was dat men later de militairen van allerlei certificaten en medailles ging voorzien. Ook van officiële dankbetuigingen. Er kwamen ook veel meer souvenirs in omloop, zoals bordjes, tegeltjes, munten, wimpels enz. In mijn tijd deed men niet aan dat soort flauwekul. Dat belastinggeld ging toen nog naar de aanschaf van munitie....
Opvallend is ook dat veel materieel, dat ik in 1969 al als oude meuk ervoer, nog heel lang in gebruik is geweest.
Mijn vader moest vanwege zijn werk (Marine) dan weer naar Den Helder, dan weer naar Vlissingen en dan weer naar Rotterdam reizen. Dat heeft hij jaren lang gedaan. Toen onlangs bekend werd dat een kazerne met mariniers moet verhuizen, brak de pleuris uit. Mijn vader was vaak weken en soms maanden van huis. Dan was ie aan het varen. Een keer was ie zelfs 18 maanden van huis (Nieuw Guinea). Dat was vrij normaal.
