Toen ik mijn Benelli had, reed ik graag over de singels in Leiden. Waarom? Mooi vlak asfalt met veel bochten en relatief weinig verkeer. Of anders gezegd : lekker racen! Ik ben een fan van snelheid. Een keer nam ik mijn broer Ruud mee achterop. Ik weet nog dat we komend van de Splinterlaan voor de Zijlpoort linksaf sloegen. De singel op. Daarna ging het gas erop. Maar in de eerste bocht reed de Benelli opeens rechtdoor! Ik kon nog net een stoeprand ontlopen. Bleek dat mijn broer in de bocht opeens de andere kant op was gaan hangen. Hij vond dat we veel te schuin gingen. Het was zijn eerste en laatste rit op de Benelli. Haha! Ik kon er achteraf om lachen. Op mijn Honda CB550 4 pitter reed ik ook veel te hard. Ergens tussen Lopik en IJsselstein of Benschop realiseerde ik me dat opeens, toen de wijzer van de meter ver boven de 100 stond te trillen in een snelle bocht. Ik dacht opeens aan Sonja en de kinderen. Een boodschap van boven? Sindsdien ben ik rustiger gaan rijden. Ook dankzij een andere motorfiets. Maar soms kreeg ik weer de kriebels. Zoals op de CB1100 Bol d'or, de Seeley en de CBX750F2. Dan ging het gas weer even open en plat door de bocht. Voor de rest bleef het bij rustig toeren. Ik kijk nog steeds graag naar motorraces. Dan is er toch telkens weer een moment, waarop ik toch weer die kriebels krijg.