Toen Fenna en ik vanmorgen naar buiten gingen, voelden we een zeer koude wind waaien. Het leek wel een zonnige winterse dag. Even aarzelde ik om mijn muts te gaan halen. Mijn kale kop schreeuwde erom. Maar ja, ik ben toch maar doorgelopen en heb Fenna naar het bos gesleept. Ja, gesleept. Fenna heeft de laatste tijd 's morgens geen zin om uit haar mand te komen. Nou, dan heeft ze aan mij een verkeerde. Oké, ze mag wat langer blijven liggen terwijl ik even door het teletekst-nieuws blader. Maar daarna moet ze overeind komen.Ik graai even met een paar vingers in de brokkenbak van kater Tom en zie Fenna is opeens verandert in een sprinkhaan : Hupsakee uit haar mand.
Als ik mijn jas aan heb en met haar riem klaarsta, roep ik haar. Fenna laat dan even merken dat ze
Terwijl ik de halsband omdoe, kijkt ze mij heel zielig aan. Met haar droevigste hondenblik. Nou, ook daar trap ik dus niet in : "Naar buiten, kreng!" Bij wijze van, hoor want ik ben best wel aardig voor die kleine bitch. Eenmaal buiten begint ze overal te snuffelen. Om tijd te winnen. Ik heb dan weliswaar genoeg tijd, maar daar ga ik zelf over. Dus : vooruit! Pas bij het bos begint ze gewoon te doen. En dan is ze plotsklaps blijkbaar wakker. Dan kijkt ze me opeens aan met een blik die zegt : "Wat is het lekker buiten, hè baas?"