Gevolg is dat die honden niet gesocialiseerd zijn, geen grenzen kennen en flink gefrustreerd zijn. Om die reden krijgen ze vaak het stempel 'agressief' en/of 'vals' of 'sloper' opgedrukt. Geheel ten onrechte natuurlijk. In bijna alle gevallen begint Cesar na een diagnose met het lozen van de overtollige energie van de hond. Vaak zie ik dan al een grote verandering in de houding en uitstraling van het arme beest. Hij is in z'n element. Daarna begint het corrigeren van het onacceptabel gedrag. Zeg maar de slechte gewoontes afleren. En uiteraard gaat dat alles met het instrueren van de eigenaren. Tot mijn schrik zie ik geregeld hondeneigenaren voorbijkomen, die bar weinig van een hond en het gedrag afweten. Die zijn totaal onvoorbereid aan een hond begonnen. Louter omdat ze per se een hond willen hebben. Er zijn er ook bij, die een tweede hond nemen vanwege de problemen van de eerste. Ze gaan er blijkbaar vanuit dat de tweede hond de eerste zal opvoeden.
Probleemhonden zorgen ook voor spanningen in relaties. Sommige vrouwen treden erg beschermend op voor hun hond, terwijl mannen een wat hardere en consequentere aanpak willen. Tja, ook daarin zijn honden voor velen net kinderen. Maar een hond is en blijft een hond.