In Harderwijk was het bij de sporthal, waar de Pasar gehouden wordt, gemakkelijk parkeren. We hoefden niet al te ver te lopen, om de hal te bereiken.
Na de entree viel het direct op, dat de overbekende geur ontbrak. Waren we wel op het juiste adres? Ja, dat wel. Na betaling van de relatief lage entreegelden, mochten we naar binnen. Ook in de eerste hal ontbrak het aan de typisch Indische geurtjes. Maar het was daar wel gezellig gevuld met kraampjes. Er waren relatief veel commerciële kraampjes vergeleken met de typisch Indische. Vooral het aantal kramen met lekkernijen was nogal laag. We slenterden van kraam tot kraam om vervolgens in de tweede hal te belanden. Ook daar was een podium en klonk vrolijke Indonesische muziek. In die hal bevond zich meer kraampjes met etenswaar. Terwijl een band het podium betrad, streken wij bij een van de tafeltjes neer. Sonja ging even wat bestellen. Ik schrijf 'even', maar het duurde en duurde. We doodden de tijd met het luisteren naar de muziek en het bekijken van de aanwezigen. Het was niet al te druk, maar bij de warung stond een lange rij die alsmaar groeide.
Het begon erop te lijken dat de saté kambing die oma besteld had voor het nodige oponthoud zorgde. Toen oma zei dat het erg lang duurde, zei ik : "De bediendes zijn zeker op geitenjacht." De gado gado lag immers klaar om opgeschept te worden.
Na zeer lang wachten kwam Sonja met de bestelling terug. Ze vertelde over de chaotische werkwijze bij de kraam en dat meneer tijdens het gereedmaken van de bestelling geregeld nergens te bekennen was.
Helaas smaakte ook de gado gado niet helemaal Indisch, vooral vanwege de wat tamme smaak van de toch al karig geschonken saté saus. De groenten waren eerder rauw dan beetgaar. De saté kambing was te grof gesneden en de stukken vlees waren tamelijk taai. Vast van een bejaarde geit geweest. Bèh, kasian ja dese.
Oma wilde nog iets leuks kopen voor een van haar kleinkinderen. Het hondje dat ze op 't oog had kostte 6 euro. Ze gaf een biljet van 10 euro, maar meneer de Bulgaar of Albanees kon niet wisselen. Hij vroeg of oma een euro erbij wilde doen. Maar oma had alleen een twee euro muntstuk. Dat was ook goed. De handelaar gaf oma een euro terug samen met het oost Europees hondje. Gelukkig kan oma nog erg goed hoofdrekenen en realiseerde zich op tijd dat die rare Chinees haar 5 euro te weinig had teruggegeven. Toen ze ons dat vertelde, ging ze samen met Sonja even terug naar die kraam. Meneer erkende zijn fout en gaf alsnog een (hopelijk echt) briefje van 5 euro terug.Daarna wandelden we langs de resterende kraampjes naar de uitgang. We hebben betere Pasars bezocht. Neemt niet weg dat het best wel gezellig was. De organisatie zal ongetwijfeld haar best hebben gedaan.