Vandaag werd afscheid genomen van een vrouw, waarmee Sonja de afgelopen periode veel contact heeft gehad Ze heeft haar leren kennen als een optimistische, vrolijke vrouw met veel humor. Dat is extra opmerkelijk, want ze zat in een rolstoel of scootmobiel en had zuurstof nodig.
Hoewel ze deel uitmaakte van een groepje, wilden de anderen geen afscheid gaan nemen. Het was telkens weer erg gezellig en er werd veel gelachen. Er was nooit sprake geweest van spanningen of zo. Eerlijk gezegd vind ik de redenen die de anderen aandroegen weinig valide. Een van hen komt niet, omdat ze geen rouwadvertentie gezien heeft en ook geen rouwkaart. Ze gaat er vanuit dat het een besloten bijeenkomst wordt. Een ander is van mening, dat ze niet welkom is. Vanwege het ontbreken van een rouwkaart. De laatste wil niet komen, omdat ze de overledene niet in de kist wil zien. Dat laatste lijkt me trouwens geen verplichting. Waarom zeggen die mensen niet gewoon : ik ga niet. Bewaar me de k*tsmoezen. Het geeft wel aan dat de vriendschap van hun kant erg oppervlakkig was.
In zo’n afscheid zit ook iets moreels, vind ik. Je hebt lange tijd veel plezier samen gehad en dan laten ze je zonder een bedankje / afscheidsgroet gaan.
Ik vind zo’n houding teleurstellend. Een kaartje voor de nabestaanden kon er ook niet vanaf. Dat zal wel komen omdat zo’n kaart en postzegels duur zijn en/of de brievenbus is nogal ver lopen is.
Later hoorde ik dat het afscheid ook wat teleurstellend is verlopen. De geluidsinstallatie deed het niet. Men deed er nogal laconiek over. De geestelijke vertelde schaamteloos, dat hij te laat was om volgens afspraak de overledene nog voor het overlijden te bezoeken.
Men vond het een wat vreemde gewaarwording toen aan het eind de stoet zich splitste. Bij het verlaten van het rouwcentrum gingen de bezoekers die achter de rouwauto liepen de ene kant op, terwijl de auto de andere kant op reed. Op weg naar het crematorium.