Een tijdje geleden zag ik eens tukje interview met ex-voetballer Willem van Hanegem. Hij liet zijn verontwaardiging blijken over het feit dat voetballers weliswaar bergen geld verdienen, maar nooit de moeite nemen om even om zich heen te kijken. Van Hanegem duidde op de armoede in ons land. Toen hij dat gezegd had, werd Van Hanegem emotioneel. Misschien zit het hem in de voornaam, maar ik heb daar ook veel moeite mee.
Gisteren zag ik een stukje over ernstig zieke mensen. Onder hen een jonge vrouw van hier. Ze had ernstige rugklachten en moest geopereerd worden. De ingreep kost bijna €100.000 en wordt niet vergoed. Ze moet daarvoor naar het buitenland. Haar moeder bedelt om het geld bijeen te krijgen. Het is toch te gek voor woorden? Wat is nou €100.000 voor een voetbalselectie die uit zo'n 30 man (inclusief staf) bestaat? Of voor een bedrijf dat miljarden winst maakt? Zelfs in crisistijden!
En dan zijn er nog de 'sterren', die graag hun optrekjes en auto's tonen. Ze maken zich al druk om de aanschaf van de zoveelste auto van een paar ton. Maar even om zich heen kijken en anderen helpen is er niet bij.
Gelukkig zijn er uitzonderingen. Druppels op een gloeiende plaat, dat wel. Maar toch geeft het een mens hoop.