Twee tegen een

sniffel, snaffel snuitje, wie snuffelt er aan mijn fluitje?

Vanmorgen, na de ochtendwandeling met Fenna, kwam een mooie hond enthousiast op ons af rennen.  Ik had hem al een paar minuten eerder gezien, maar toen was ie nog aangelijnd. Hij werd door iemand anders uitgelaten. Toen de hond ons zag, kwam ie direct naar ons toe.
Fenna ging zoals gebruikelijk direct zitten en nam een onderdanige houding aan. De hond besnuffelde haar, terwijl beide staarten heen en weer zwiepten. Opeens werd ie geroepen door de vrouw die hem uitgelaten had. Maar ja, deze hond luistert nogal slecht.
Na wat geroep kwam de vrouw ietwat geërgerd naar ons toe. Reden voor de hond om vlug naar haar toe te gaan. Ze greep de hond in zijn nekvel en gaf hem een paar klappen voor de kop en zei : "Ik heb je tien keer geroepen!" Toen kon ik het toch even niet laten om daar iets educatiefs van te zeggen. "Mag ik u een tip geven?", vroeg ik haar. Ze stemde in met : "O, best hoor." Het was geen tien keer dat ze had geroepen, maar vier keer. Maar daar ging het mij niet eens om. Ik zei haar dat je een hond niet moet straffen als ie naar je toegekomen is, omdat dat een negatieve beloning is.
Toen zei ze, dat ze dat best weet. "Wij hebben ook een hond gehad en zijn toen naar een puppycursus geweest. Dus ik weet alles van honden", zei ze met een verkeerde overtuiging. Ze vervolgde : "Honden zijn net kinderen, dus..." Ik waagde te zeggen dat die vergelijking maar ten dele opgaat. Kinderen kan je vanaf een bepaalde leeftijd iets uitleggen, een hond nooit. Vandaar dat corrigeren en/of straffen alleen zin heeft als dat op heter daad gebeurt.
Intussen was de hond naast mij gaan zitten. Hij keek mij veel begrijpend aan. Heel anders dan mevrouw.