Zoals je weet heb ik tijdens mijn entree van een intakegesprek mijn gesprekspartners een paar keer verrast. Deze chocoladebruine meneer heeft immers een echte Nederlandse familienaam. De meesten van jullie zullen het niet herkennen, maar dat begon dan met verbaasde, ietwat geschrokken gezichten toen ik de gespreksruimte betrad gevolgd door de opmerking : Uw naam is wel echt Hollands (geen Nederlands) hoor! Tijdens het gesprek was de sfeer wat afstandelijk en ongemakkelijk. In alle gevallen werd ik dus niet voor de klus ingehuurd. In andere gevallen wel, maar daar heb ik dan ook zelf voor gezorgd. Ik was dus niet bij voorbaat kansloos, zoals de studente Meral Gülcür denkt te zijn en helaas feitelijk ook is. Zij overweegt haar achternaam te wijzigen in een Nederlandse, om zo haar kansen op een baan in de advocatuur te vergroten.
 |
| net solliciteren |
Ze kreeg o.a. het advies dat niet te doen, maar beter te zijn. Tja, beter zijn. Bedoelt men dan op je tenen lopen? Zoals als ik dat onbewust gedaan heb? Tijdens de intakegesprekken presenteerde ik mezelf, mijn kennis en vaardigheden en uiteraard mijn referenties. Ik ging op die momenten niet op mijn tenen lopen en had vooraf mijn donker uiterlijk ook niet wat gewit. Dat op mijn tenen lopen sloop er pas later in, tijdens het uitvoeren van mijn opdrachten. Ik werd daartoe onderhuids gedwongen. Dus stiekem. Ik merkte veel afgunst bij anderen en er werd soms op mij gejaagd.
Solliciteren is net als dammen of schaken : wit tegen zwart. Menig vraagstuk in die denksporten begint met : wit begint en wint. Nou, dan weet je het wel.
Ik heb een keer iemand met een Turkse familienaam geadviseerd een Nederlandse te gebruiken. Hij deed outplacement en had al veel sollicitatiebrieven geschreven. Hij was nooit uitgenodigd voor een gesprek. Er was op dat moment veel vraag naar systeembeheerders, maar blijkbaar niet naar beheerders met een Turkse achternaam. Zijn zeer goede cv ten spijt.
Dus hij veranderde zijn naam op mijn advies in een Nederlandse. En zie, meneer werd direct uitgenodigd voor een gesprek! Ook bij bedrijven waar hij eerder was afgewezen. Het geeft te denken. Waardeloos natuurlijk, om met een leugen binnen te moeten komen. Hij kreeg de baan nadat hij eerlijk had opgebiecht, waarom hij een Nederlandse naam had gebruikt. Een leugentje om bestwil. Ik schatte in, dat het bedrijf zich niet wilde laten rekenen tot de voorgaande.
Zelf zou ik mijn familienaam of, in mijn specifieke geval, mijn achtergrond nooit willen verdoezelen of veranderen omwille van een baan. Daarmee zou ik tegemoetkomen aan de intentie tot discriminatie. Dan maar langer zoeken en creatiever te werk gaan (netwerken!) tot ik een bedrijf zou vinden dat mij graag in dienst wil nemen. Dus Meral, gewoon vooral jezelf blijven!
