Tot het moment dat het tot mij doordrong, dat ik qua uiterlijk er anders uitzag, iets waarop ik door anderen werd gewezen middels schelden en pesten, waren Nederlanders net als ik gewoon Nederlanders voor mij.
Maar na die constatering van anders zijn, begon ik ongemerkt afstand te nemen van Nederlanders. Misschien een gevolg van toenemende pesterijen? Naarmate ik ouder werd en meer mensen leerde kennen, werd mijn anders-zijn alleen maar bevestigd en versterkt. Ik vond / vind dat Nederlanders weinig op gevoel doen. Ik begon ze steeds kouder te ervaren. In de jaren erna merkte ik dat er nauwelijks tot geen sprake was van samenvloeien van culturen. Het bleven Nederlanders, Indo's, Chinezen, Turken, Marokkanen, Antillianen, Surinamers enzovoort. Of vallen onder de verzamelnaam 'Getint'. Ik vraag me af in hoeverre ik zelf ook daaraan heb meegewerkt, door me te weinig te laten horen. Misschien een gevolg van mijn autoritaire opvoeding.
De Nederlandse gastvrijheid en tolerantie zijn gecultiveerde trekjes. Ze zijn niet gemeend. Men moet de bevolking daar geregeld aan herinneren, om te voorkomen dat ze in hun gewone volksaard terugvallen. Ik denk dat die zaken ook hebben bijgedragen tot de afstand tussen mij en dit land. Nederland is al heel lang niet echt mijn land. Het land, dat ik in mijn jeugd in de jaren 50 heb leren kennen. De ene keer hoor ik erbij, de andere keer ben ik een Molukker en dan ben ik gewoon weer getint. Het is maar net wat er in dit land speelt.
Door de jaren heen is het land veranderd in een minder plezierig land. Een land vol gestreste mensen met veel korte lontjes. Een land waar kinderen zowel verbaal als fysiek erg agressief reageren. Waar fatsoen en respect afnemen. Waar het aantal jonge criminelen schrikbarend groeit. Een land waar nauwelijks aandacht is voor ouderen, daklozen en armen. Waar gastarbeiders misbruikt worden en men de schijn ophoudt iets positiefs met vluchtelingen (zij wel!) te hebben. Een land waar de democratie stiekem verdrongen wordt door de aristocratie. Waar nota bene een PvdA iemand, die het woord kut-Marokkanen heeft bedacht en inmiddels is ingeburgerd, niet vervolgd wordt en een ander wel. Nederland is anders. Anders dan men heel graag doet voorkomen. Een land met twee gezichten. Een gezicht bedoeld voor de schone schijn (kijk mij eens!) en een, het echte, dat men liever niet laat zien, maar dat steeds vaker en overal de kop opsteekt.