Gratis en voor niets

Gisteren werden we door zo'n leurende student aangesproken. Ze had een goudkleurige envelop in haar hand en vroeg of ze ons iets mocht aanbieden : Geld! Ach ja, leuk gebracht. Maar helaas voor haar trapten we daar niet in. "Ja, maar het gaat over miljoenen en de opbrengst gaat naar veel goede doelen!", probeerde ze nog. En ja, dan is het voor mij helemaal over en uit. Goede doelen. Goede doelen waar verkeerde mensen kapitalen aan verdienen. Gelukkig bleef de studente beleefd. Er zijn erbij, die vervelend worden. Vooral die pikkies die voor telecom- en energiebedrijven werken.
Nee, ik sta ook niet meer op voor kanker. Dat heb ik zonder positief resultaat heel vaak gedaan. En weet je trouwens wat zo'n sta-op stoel kost?
Ik heb al die collectes nooit begrepen. Er zijn miljoenen naar Afrika gegaan. Miljarden naar andere landen. Naar corrupte leiders. En wij voor onze gemoedsrust maar roepen, dat we aan het helpen zijn. Dat het telkens weer de verkeerden betreft, deert ons niet.
Defensie wil miljarden meer. Ach ja, voor oorlogen is altijd weer geld te vinden, maar voor onderzoek ter bestrijding van ziektes niet. Met andere woorden : voor het ombrengen of verwonden van mensen trekken we miljarden uit. Voor genezing en/of preventie voor landgenoten niet. Daarvoor moet Jan met de pet rond etenstijd langs de deuren burgers lastigvallen. Het ware beter dat Jan met zijn pet bij bestuurders of directeuren (een graaier bij Shell krijgt miljoenen als bonus) even zou aanbellen, dan is ie zo klaar en zijn veel anderen, vooral de zieken, zeer tevreden.
Men moet die graaiers extra zwaar belasten en de opbrengsten aan goede doelen besteden.
Veel van de miljarden aan hulp die we nu verstrekken is geheel gratis. Maar al te vaak voor niets.